d’n Kluivert
MF'er
- 23 feb 2020
- 218
- 180
Ik word al een beetje melancholiek bij het idee dat dit verhaal binnenkort dan toch echt voorbij is 
Reisverslag 2023: 4 maanden door Canada&Alaska
- Onderwerp starter Frazer
- Startdatum
- Onderwerp starter
- #428
Weinig last van, ik ben niet zo'n mensen-mens en ik ben graag op mezelf. Natuurlijk is het soms leuker als je iets direct kan delen, maar eenzaamheid heb ik niet zo'n last van.
- Mokumer -
MF'er
- 3 dec 2022
- 72
- 30
Ik ben nu moe, het geluid van de golven in m’n hotelkamer maken me slaperig, ben met vakantie in Alanya/Türkiye, niet met me fiets helaas. Bijna kwart eeuw geleden was ik hier ook langs de kust met een BMW F650, maakte ik met een maat een toer door Türkiye, Syrische grens, Oost - midden Anatolië en terug richting maar Egeïsche Zee e.o.. Dit leest lekker weg, ik ga van je reis dromen en ga morgen verder met de avontuur, heerlijk om te lezen. Mooie fotos, goede schrijfstijl die zich goed levendig laat lezen. Thx
Laatst bewerkt:
- Onderwerp starter
- #430
Dag 112, Donderdag 31 augustus. Gereden: 124, Totaal: 25113km.
De dag begint een beetje regenachtig. Gelukkig doet de tarp z'n werk en blijft het rondom de tent mooi droog. Na het ontbijt lig ik nog even in de tent te Netflixen, en wordt het ondertussen droog. Om een uur of 10 krijg ik bezoek van iemand die even bij de motor komt kijken. Het is Lee, die samen met zijn vrouw Sheila een stukje verderop staat. Ze zijn allebei ook motorrijders, maar staan hier nu met hun caravan, en nodigen me uit voor de koffie. Ik zeg nooit nee tegen koffie, dus ik wandel even die kant op. Lee en Sheila wonen in Edmonton en dit is hun vaste camping voor als ze een paar dagen weg gaan. Vandaag is toevallig de verjaardag van Lee, en ik word zelfs uitgenodigd om vanavond te komen eten. Nou ben ik daar niet zo erg van, maar laten we eens gek doen.
Nadat ik een tijdje bij Lee aan de koffie heb gezeten wandel ik weer terug naar de tent. Het is nog steeds droog en het lijkt ook wel even droog te blijven, dus ik ga vanmiddag nog een stukje rijden. Omdat het inmiddels ook wel weer tijd is om te eten ga ik dat eerst doen, dan kan ik alles daarna hier laten. Rond half 2 stap ik op de motor en rij naar Lake Louise. Niet dat ik daar nou zo graag nog een keer heen wil, maar het is ook de dichtstbijzijnde plek met een winkel en mobiel bereik. Ik wacht nog op de mail met alle documenten voor de terugvlucht van de motor, dus die wil ik even checken.
Het is 75 kilometer naar Lake Louise, en onderweg maak ik een tussenstop bij het uitzichtpunt over het Peyto Lake. Het spat een klein beetje en het is best fris, maar het uitzicht is ondanks de bewolking nog best goed. Ik rij door naar Lake Louise, maar ik blijf in het dorp. Het meer heb ik in mei al gezien en het is nu toch niet echt mooi weer. Een stukje verderop ligt ook nog het Morraine Lake, maar daar kan je alleen met een pendelbus naartoe. In mei kon dat nog niet, want de weg was nog niet sneeuwvrij. Inmiddels natuurlijk wel, maar bij het visitorscenter staat op de borden dat de pendelbus voor vandaag al is volgeboekt. Ik heb geen zin om er al teveel moeite voor te doen, dus dan maar niet. Bij de bakker doe ik een bakkie en een broodje, en omdat ik van de vorige keer de Wifi code nog heb kan ik gelijk het verslag uploaden. Ik loop nog een klein rondje, haal wat boodschappen, gooi de tank vol, en dan rij ik weer terug naar de camping. Het is nog bijna een uur rijden, en om 6 uur ben ik uitgenodigd voor het eten.
Op de camping kleed ik me snel om, en loop dan naar de plek van Lee&Sheila. Alles staat al klaar en ik kan zo aanschuiven. Wat een luxe en super gastvrij! Na het eten is er nog koffie en taart bij het kampvuur. Het begint weer te regenen, maar gelukkig hebben ze genoeg zeilen gespannen en zitten we dus zo goed als droog. Het blijft de hele avond regenen, en flink hard ook. Ik hoop dat mijn eigen tarp het overleeft.
Rond half 11 vind ik het wel mooi geweest, en bedank ik ze natuurlijk voor alle gastvrijheid. Het regent nog steeds, maar ik kan gelukkig een paraplu van ze lenen. Ze staan helemaal aan de andere kant van de camping, dus zonder paraplu was ik waarschijnlijk redelijk doorweekt geweest. Waar ik al een beetje bang voor was, mijn eigen tarp is door het vele water ingestort. Gelukkig is alleen een van de scheerlijnen losgeschoten van de boom, en is er verder niks kapot. De tarp is keurig recht naar beneden gevallen en ligt alsnog bijna compleet over de tent heen. Binnen is alles ook nog droog, dus ik hoef alleen de tarp maar even opnieuw af te spannen en dan is alles weer goed. Voorlopig regent het nog, dus ik hoop dat hij vannacht wel overeind blijft.
Dag 113, Vrijdag 1 september. Gereden: 402, Totaal: 25516km.
Het heeft een groot deel van de nacht nog geregend, maar in de ochtend is het droog. De voorspelling is goed, maar doordat de camping in het bos ligt kan ik niet goed zien of het nog erg bewolkt is. Vandaag wil ik nog een keer naar Jasper rijden, niet zozeer omdat ik het dorp vorige keer nou zo bijzonder vond, maar omdat de weg er naartoe heel erg mooi is. Voor ik weg ga loop ik eerst naar Lee & Sheila om de paraplu terug te brengen. Ze vertrekken vandaag, dus vanmiddag kan het niet meer. Ze zitten nog aan het ontbijt en vragen mij er natuurlijk meteen bij. Ik heb al gegeten, maar koffie sla ik natuurlijk niet af. Ik help ze daarna ook nog maar even met inpakken. Ook al zeggen ze dat het niet nodig is, ik vind dat ik het niet kan maken om nu zo weg te lopen. Ik heb hier gisteren de hele avond buiten gezeten, dus helpen met opruimen van de hele buitenboel is wel het minste wat ik kan doen. Het is alweer 11 uur als alles is opgeruimd. Ik krijg nog een hele stapel droog brandhout mee, want het hout hier op de camping was al niet erg droog, na de regen van gisteren helemaal niet meer. Nadat ik ze natuurlijk hartelijk heb bedankt brengt Lee me even met de auto terug naar mijn plek, want al het hout is veel te veel om te dragen.
Het is ongeveer 2 uur rijden naar Jasper, en voordat ik op de motor zit is het al half 12. Ik heb van Lee wat tips gehad om daar in de omgeving te bekijken, dus het zal wel laat worden vandaag. Het is nog een beetje fris, maar het is inmiddels wel helemaal open getrokken. Door de regen zijn er een hoop stenen en modder de weg op gespoeld, en op een plek loopt zelfs een hele rivier over de weg, dus er is echt een hoop water gevallen. Omdat ik de weg tussen Banff en Jasper, de Icefields Parkway, al eerder heb gereden maak ik deze keer niet zo veel stops. Onderweg bedenk ik me dat ik ook mijn brood vergeten ben, dat ligt nog in de bearbox op de camping. Er zijn pas in Jasper weer winkels, dus nog een reden om niet teveel te stoppen. Behalve voor een paar foto's stop ik alleen bij de Athabasca Glacier, en dan ga ik snel weer door. Iets té snel blijkt later.
Je mag de hele weg 90, maar de gemiddelde toerist rijdt ongeveer 60. De locals minimaal 100 maar meestal harder. Ik pas me netjes aan de locals aan, dus ik rij ook geen 90. Dat is ook geen snelheid op die kaarsrechte wegen trouwens. Er komt me een donkere onopvallende auto tegemoet, en zodra hij vlakbij is gaan al zijn zwaailichten aan. Achter me gooit hij zijn stuur om en komt achter me aan. Er rijdt niemand om me heen, dus die moet mij natuurlijk hebben. Ik stop meteen maar, en hij ook. In de VS had ik waarschijnlijk meteen in de loop van een shotgun gekeken, maar hier zijn ze wat vriendelijker. Hij heeft me gemeten op 115 waar je 90 mag, 25 kilometer te hard. Die snelheid zal wel kloppen maar hoe hij dat heeft gemeten is me niet helemaal duidelijk. Hij kwam net over een heuvel en heeft me maar zo kort in beeld gehad dat hij nooit een goeie meting heeft kunnen doen, maar die discussie ga ik nog even niet aan. Hij zit een beetje naar mijn rijbewijs te staren maar heeft volgens mij niet echt een idee waar hij naar kijkt. Nederlandse rijbewijzen zal hij vast niet dagelijks in zijn handen hebben. Hoewel het in Canada en de VS niet verplicht is heb ik trouwens wel een internationaal rijbewijs, maar die hoeft hij niet te zien. Als hij vraagt of de motor een BMW is, heb ik al het idee dat het gesprek niet richting een boete gaat, en inderdaad. Een beetje een algemeen praatje, maar daar blijft het bij. "Enjoy the scenery but watch the speedlimit. Don't give your money to the Canadian Government. Have a nice day". Daar komen we weer mooi mee weg, het gesprek duurde nog geen minuut.
Met de snelheid keurig op 90 rij ik verder, om vervolgens door alles en iedereen over de doorgetrokken streep te worden ingehaald. Geen agent meer te bekennen natuurlijk. Het is al 2 uur als ik in Jasper aankom. In een restaurantje waar ik vorige keer ook al ben geweest ga ik eerst maar eens wat eten. De Wificode had ik toen blijkbaar ook al gevraagd, want mijn telefoon pakt het netwerk meteen weer op en het verslag kan weer worden geüpload voor mijn trouwe fans thuis. Vorige keer heb ik al in het dorp gekeken, dus dat ga ik niet weer doen. Ik ga naar de openbare bibliotheek in de hoop dat ik daar de vluchtdocumenten voor mijn motor kan uitprinten. Dat kan, en ik krijg een computer toegewezen. Ik probeer eerst mijn telefoon te verbinden met de computer, maar ik kan alleen de opgeslagen foto's zien en niet de PDF die ik moet uitprinten. Aangezien ik verder nogal een digibeet ben krijg ik dat niet voor elkaar. Dan probeer ik op de computer in te loggen in mijn mail. Thuis en op mijn telefoon staat hij standaard ingelogd, maar na 2 foute pogingen weet ik zelfs het wachtwoord nog. Inloggen op een openbare computer, in Canada, eerst 2x een fout wachtwoord, dat vertrouwd Outlook niet. Ik moet eerst een verificatiecode invullen. Als verificatie e-mailadres heb ik mijn werkmail, maar die kan ik op mijn eigen telefoon (gelukkig) niet zien, dus die code krijg ik niet. De antwoorden op de controlevragen die ik 20 jaar geleden bij het registreren ooit heb ingevuld weet ik natuurlijk niet meer, dus mijn mail kom ik niet in. Ik heb nog een Gmail account wat ik nooit gebruik, maar zowaar is het wachtwoord bij de 2e poging goed. Gelukkig zit die gekoppeld aan mijn AppleID, dus kan ik hem op mijn telefoon verifiëren. Een half uur verder, maar nadat ik het bestand vanaf mijn telefoon heb doorgestuurd naar mijn Gmail account kan ik het eindelijk uitprinten. Dat moet vast makkelijker kunnen, maar ik heb het en daar gaat het om. In Parijs vroeger ze er trouwens niet eens naar, maar ik heb het idee dat ze hier in Canada iets meer van de regels zijn.
Het is ondertussen half 4, en ik ga eerst naar een meertje vlakbij. Even een snelle duik om een beetje op de frissen. Niet dat het zo heel heet is, maar het is al mijn 3e dag zonder douche want die is er op de camping niet. Gisteren was het te slecht weer om te zwemmen en vandaag is het waarschijnlijk donker voor ik terug ben, dus spring ik er hier maar in. Ben ik nog een soort van schoon. Terug in het dorp doe ik snel boodschappen, gooi ik de tank vol en haal ik nog een broodje, want het duurt waarschijnlijk nog wel even voor ik vanavond terug ben. Van Lee heb ik een paar tips gehad voor wat leuke wegen in de buurt, maar wat ze hier "in de buurt" vinden is voor ons aan de andere kant van het land. Het meeste vind ik gewoon te ver weg, want het is al laat en ik voel er niet zo heel veel voor om het hele stuk terug naar de camping in het donker te moeten rijden.
De enige tip die nog redelijk op de route ligt is de weg naar Mount Edith Cavell. Dit is een berg net buiten Jasper en de weg gaat naar het wandelgebied wat er bij hoort. Het is 16 kilometer lang de ene bocht na de andere. Zulke wegen hebben ze dus toch hier. Het is een prachtige slingerweg, en nu aan het einde van de dag is er bijna geen ander verkeer. Aan het einde van de weg zit ik onder een enorme rotswand en aan een riviertje nog even te genieten van de rust en het uitzicht. Het is prachtig hier! Nadat ik de heerlijke slingerweg weer heb terug gereden stop ik nog bij de Athabasca Falls, een flinke waterval van smeltwater van de Athabasca gletsjer. Dan ga ik snel door, want het is al 7 uur en ik moet nog zeker 1,5 uur terug rijden.
Op de terugweg maak ik nog een paar fotostops voor de mooie luchten door de ondergaande zon. Het koelt wel meteen flink af als de zon weg is, dus het wordt behoorlijk fris. Een beetje koud en hongerig kom ik om 9 uur weer aan op de camping. Het is nog net licht. Als eerste het vuur aan, en dan snel wat te eten maken. Gelukkig is het makkelijk en snel, dus met een kwartiertje kan ik eten. Dan nog even afwassen, waar ik uiteraard totaal geen zin meer in heb, maar vieze pannen en etensresten buiten laten staan is niet echt een goed idee hier. Nog een weekje, dan kan ik alles thuis weer lekker op het aanrecht laten staan tot ik het echt niet meer kan aanzien.
De dag begint een beetje regenachtig. Gelukkig doet de tarp z'n werk en blijft het rondom de tent mooi droog. Na het ontbijt lig ik nog even in de tent te Netflixen, en wordt het ondertussen droog. Om een uur of 10 krijg ik bezoek van iemand die even bij de motor komt kijken. Het is Lee, die samen met zijn vrouw Sheila een stukje verderop staat. Ze zijn allebei ook motorrijders, maar staan hier nu met hun caravan, en nodigen me uit voor de koffie. Ik zeg nooit nee tegen koffie, dus ik wandel even die kant op. Lee en Sheila wonen in Edmonton en dit is hun vaste camping voor als ze een paar dagen weg gaan. Vandaag is toevallig de verjaardag van Lee, en ik word zelfs uitgenodigd om vanavond te komen eten. Nou ben ik daar niet zo erg van, maar laten we eens gek doen.
Nadat ik een tijdje bij Lee aan de koffie heb gezeten wandel ik weer terug naar de tent. Het is nog steeds droog en het lijkt ook wel even droog te blijven, dus ik ga vanmiddag nog een stukje rijden. Omdat het inmiddels ook wel weer tijd is om te eten ga ik dat eerst doen, dan kan ik alles daarna hier laten. Rond half 2 stap ik op de motor en rij naar Lake Louise. Niet dat ik daar nou zo graag nog een keer heen wil, maar het is ook de dichtstbijzijnde plek met een winkel en mobiel bereik. Ik wacht nog op de mail met alle documenten voor de terugvlucht van de motor, dus die wil ik even checken.
Het is 75 kilometer naar Lake Louise, en onderweg maak ik een tussenstop bij het uitzichtpunt over het Peyto Lake. Het spat een klein beetje en het is best fris, maar het uitzicht is ondanks de bewolking nog best goed. Ik rij door naar Lake Louise, maar ik blijf in het dorp. Het meer heb ik in mei al gezien en het is nu toch niet echt mooi weer. Een stukje verderop ligt ook nog het Morraine Lake, maar daar kan je alleen met een pendelbus naartoe. In mei kon dat nog niet, want de weg was nog niet sneeuwvrij. Inmiddels natuurlijk wel, maar bij het visitorscenter staat op de borden dat de pendelbus voor vandaag al is volgeboekt. Ik heb geen zin om er al teveel moeite voor te doen, dus dan maar niet. Bij de bakker doe ik een bakkie en een broodje, en omdat ik van de vorige keer de Wifi code nog heb kan ik gelijk het verslag uploaden. Ik loop nog een klein rondje, haal wat boodschappen, gooi de tank vol, en dan rij ik weer terug naar de camping. Het is nog bijna een uur rijden, en om 6 uur ben ik uitgenodigd voor het eten.
Op de camping kleed ik me snel om, en loop dan naar de plek van Lee&Sheila. Alles staat al klaar en ik kan zo aanschuiven. Wat een luxe en super gastvrij! Na het eten is er nog koffie en taart bij het kampvuur. Het begint weer te regenen, maar gelukkig hebben ze genoeg zeilen gespannen en zitten we dus zo goed als droog. Het blijft de hele avond regenen, en flink hard ook. Ik hoop dat mijn eigen tarp het overleeft.
Rond half 11 vind ik het wel mooi geweest, en bedank ik ze natuurlijk voor alle gastvrijheid. Het regent nog steeds, maar ik kan gelukkig een paraplu van ze lenen. Ze staan helemaal aan de andere kant van de camping, dus zonder paraplu was ik waarschijnlijk redelijk doorweekt geweest. Waar ik al een beetje bang voor was, mijn eigen tarp is door het vele water ingestort. Gelukkig is alleen een van de scheerlijnen losgeschoten van de boom, en is er verder niks kapot. De tarp is keurig recht naar beneden gevallen en ligt alsnog bijna compleet over de tent heen. Binnen is alles ook nog droog, dus ik hoef alleen de tarp maar even opnieuw af te spannen en dan is alles weer goed. Voorlopig regent het nog, dus ik hoop dat hij vannacht wel overeind blijft.
Dag 113, Vrijdag 1 september. Gereden: 402, Totaal: 25516km.
Het heeft een groot deel van de nacht nog geregend, maar in de ochtend is het droog. De voorspelling is goed, maar doordat de camping in het bos ligt kan ik niet goed zien of het nog erg bewolkt is. Vandaag wil ik nog een keer naar Jasper rijden, niet zozeer omdat ik het dorp vorige keer nou zo bijzonder vond, maar omdat de weg er naartoe heel erg mooi is. Voor ik weg ga loop ik eerst naar Lee & Sheila om de paraplu terug te brengen. Ze vertrekken vandaag, dus vanmiddag kan het niet meer. Ze zitten nog aan het ontbijt en vragen mij er natuurlijk meteen bij. Ik heb al gegeten, maar koffie sla ik natuurlijk niet af. Ik help ze daarna ook nog maar even met inpakken. Ook al zeggen ze dat het niet nodig is, ik vind dat ik het niet kan maken om nu zo weg te lopen. Ik heb hier gisteren de hele avond buiten gezeten, dus helpen met opruimen van de hele buitenboel is wel het minste wat ik kan doen. Het is alweer 11 uur als alles is opgeruimd. Ik krijg nog een hele stapel droog brandhout mee, want het hout hier op de camping was al niet erg droog, na de regen van gisteren helemaal niet meer. Nadat ik ze natuurlijk hartelijk heb bedankt brengt Lee me even met de auto terug naar mijn plek, want al het hout is veel te veel om te dragen.
Het is ongeveer 2 uur rijden naar Jasper, en voordat ik op de motor zit is het al half 12. Ik heb van Lee wat tips gehad om daar in de omgeving te bekijken, dus het zal wel laat worden vandaag. Het is nog een beetje fris, maar het is inmiddels wel helemaal open getrokken. Door de regen zijn er een hoop stenen en modder de weg op gespoeld, en op een plek loopt zelfs een hele rivier over de weg, dus er is echt een hoop water gevallen. Omdat ik de weg tussen Banff en Jasper, de Icefields Parkway, al eerder heb gereden maak ik deze keer niet zo veel stops. Onderweg bedenk ik me dat ik ook mijn brood vergeten ben, dat ligt nog in de bearbox op de camping. Er zijn pas in Jasper weer winkels, dus nog een reden om niet teveel te stoppen. Behalve voor een paar foto's stop ik alleen bij de Athabasca Glacier, en dan ga ik snel weer door. Iets té snel blijkt later.
Je mag de hele weg 90, maar de gemiddelde toerist rijdt ongeveer 60. De locals minimaal 100 maar meestal harder. Ik pas me netjes aan de locals aan, dus ik rij ook geen 90. Dat is ook geen snelheid op die kaarsrechte wegen trouwens. Er komt me een donkere onopvallende auto tegemoet, en zodra hij vlakbij is gaan al zijn zwaailichten aan. Achter me gooit hij zijn stuur om en komt achter me aan. Er rijdt niemand om me heen, dus die moet mij natuurlijk hebben. Ik stop meteen maar, en hij ook. In de VS had ik waarschijnlijk meteen in de loop van een shotgun gekeken, maar hier zijn ze wat vriendelijker. Hij heeft me gemeten op 115 waar je 90 mag, 25 kilometer te hard. Die snelheid zal wel kloppen maar hoe hij dat heeft gemeten is me niet helemaal duidelijk. Hij kwam net over een heuvel en heeft me maar zo kort in beeld gehad dat hij nooit een goeie meting heeft kunnen doen, maar die discussie ga ik nog even niet aan. Hij zit een beetje naar mijn rijbewijs te staren maar heeft volgens mij niet echt een idee waar hij naar kijkt. Nederlandse rijbewijzen zal hij vast niet dagelijks in zijn handen hebben. Hoewel het in Canada en de VS niet verplicht is heb ik trouwens wel een internationaal rijbewijs, maar die hoeft hij niet te zien. Als hij vraagt of de motor een BMW is, heb ik al het idee dat het gesprek niet richting een boete gaat, en inderdaad. Een beetje een algemeen praatje, maar daar blijft het bij. "Enjoy the scenery but watch the speedlimit. Don't give your money to the Canadian Government. Have a nice day". Daar komen we weer mooi mee weg, het gesprek duurde nog geen minuut.
Met de snelheid keurig op 90 rij ik verder, om vervolgens door alles en iedereen over de doorgetrokken streep te worden ingehaald. Geen agent meer te bekennen natuurlijk. Het is al 2 uur als ik in Jasper aankom. In een restaurantje waar ik vorige keer ook al ben geweest ga ik eerst maar eens wat eten. De Wificode had ik toen blijkbaar ook al gevraagd, want mijn telefoon pakt het netwerk meteen weer op en het verslag kan weer worden geüpload voor mijn trouwe fans thuis. Vorige keer heb ik al in het dorp gekeken, dus dat ga ik niet weer doen. Ik ga naar de openbare bibliotheek in de hoop dat ik daar de vluchtdocumenten voor mijn motor kan uitprinten. Dat kan, en ik krijg een computer toegewezen. Ik probeer eerst mijn telefoon te verbinden met de computer, maar ik kan alleen de opgeslagen foto's zien en niet de PDF die ik moet uitprinten. Aangezien ik verder nogal een digibeet ben krijg ik dat niet voor elkaar. Dan probeer ik op de computer in te loggen in mijn mail. Thuis en op mijn telefoon staat hij standaard ingelogd, maar na 2 foute pogingen weet ik zelfs het wachtwoord nog. Inloggen op een openbare computer, in Canada, eerst 2x een fout wachtwoord, dat vertrouwd Outlook niet. Ik moet eerst een verificatiecode invullen. Als verificatie e-mailadres heb ik mijn werkmail, maar die kan ik op mijn eigen telefoon (gelukkig) niet zien, dus die code krijg ik niet. De antwoorden op de controlevragen die ik 20 jaar geleden bij het registreren ooit heb ingevuld weet ik natuurlijk niet meer, dus mijn mail kom ik niet in. Ik heb nog een Gmail account wat ik nooit gebruik, maar zowaar is het wachtwoord bij de 2e poging goed. Gelukkig zit die gekoppeld aan mijn AppleID, dus kan ik hem op mijn telefoon verifiëren. Een half uur verder, maar nadat ik het bestand vanaf mijn telefoon heb doorgestuurd naar mijn Gmail account kan ik het eindelijk uitprinten. Dat moet vast makkelijker kunnen, maar ik heb het en daar gaat het om. In Parijs vroeger ze er trouwens niet eens naar, maar ik heb het idee dat ze hier in Canada iets meer van de regels zijn.
Het is ondertussen half 4, en ik ga eerst naar een meertje vlakbij. Even een snelle duik om een beetje op de frissen. Niet dat het zo heel heet is, maar het is al mijn 3e dag zonder douche want die is er op de camping niet. Gisteren was het te slecht weer om te zwemmen en vandaag is het waarschijnlijk donker voor ik terug ben, dus spring ik er hier maar in. Ben ik nog een soort van schoon. Terug in het dorp doe ik snel boodschappen, gooi ik de tank vol en haal ik nog een broodje, want het duurt waarschijnlijk nog wel even voor ik vanavond terug ben. Van Lee heb ik een paar tips gehad voor wat leuke wegen in de buurt, maar wat ze hier "in de buurt" vinden is voor ons aan de andere kant van het land. Het meeste vind ik gewoon te ver weg, want het is al laat en ik voel er niet zo heel veel voor om het hele stuk terug naar de camping in het donker te moeten rijden.
De enige tip die nog redelijk op de route ligt is de weg naar Mount Edith Cavell. Dit is een berg net buiten Jasper en de weg gaat naar het wandelgebied wat er bij hoort. Het is 16 kilometer lang de ene bocht na de andere. Zulke wegen hebben ze dus toch hier. Het is een prachtige slingerweg, en nu aan het einde van de dag is er bijna geen ander verkeer. Aan het einde van de weg zit ik onder een enorme rotswand en aan een riviertje nog even te genieten van de rust en het uitzicht. Het is prachtig hier! Nadat ik de heerlijke slingerweg weer heb terug gereden stop ik nog bij de Athabasca Falls, een flinke waterval van smeltwater van de Athabasca gletsjer. Dan ga ik snel door, want het is al 7 uur en ik moet nog zeker 1,5 uur terug rijden.
Op de terugweg maak ik nog een paar fotostops voor de mooie luchten door de ondergaande zon. Het koelt wel meteen flink af als de zon weg is, dus het wordt behoorlijk fris. Een beetje koud en hongerig kom ik om 9 uur weer aan op de camping. Het is nog net licht. Als eerste het vuur aan, en dan snel wat te eten maken. Gelukkig is het makkelijk en snel, dus met een kwartiertje kan ik eten. Dan nog even afwassen, waar ik uiteraard totaal geen zin meer in heb, maar vieze pannen en etensresten buiten laten staan is niet echt een goed idee hier. Nog een weekje, dan kan ik alles thuis weer lekker op het aanrecht laten staan tot ik het echt niet meer kan aanzien.
Tom523
Rookie
Politieauto`s in die contreien kunnen inderdaad van voren al rijdend de snelheid meten. Of dat helemaal accuraat is is een volgende vraag maar wij waren toen in Canada ook aan de beurt toen we iets te hard reden en er een politieauto tegemoet kwam.
Lobes
Puur genieten
Ik ga dit echt missen.......... Elke dag geniet ik weer van dit prachtige verslag.
Nou je kan hier ook een topic starten :
De grote avonturen van Lobes, das puur genieten.
Kunnen we mooi genieten van jou verhalen.
Lobes
Puur genieten
Nou je kan hier ook een topic starten :
De grote avonturen van Lobes, das puur genieten.
Kunnen we mooi genieten van jou verhalen.
Ha, Ha, Maar ik ben nog niet verder geweest dan Landgoed Westerwolde. ![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
Nou dat was dus de eerste reis, wordt een klein verslagje dan
Lobes
Puur genieten
Ha, kijk maar op Show je tent naast je motorweekend topic.Nou je kan hier ook een topic starten :
De grote avonturen van Lobes, das puur genieten.
Kunnen we mooi genieten van jou verhalen.
- Mokumer -
MF'er
- 3 dec 2022
- 72
- 30
Met single malt is het lees avontuur compleet
- Mokumer -
MF'er
- 3 dec 2022
- 72
- 30
Heel duidelijk herkenbaar aan migranten dat ze cultureel religieus politiek behoorlijk behoudender kunnen zijn dan de mensen in hun land v herkomst. Dit is weer verschillend per generatie, uit welke streek ze komen, educatie, etc.
- Mokumer -
MF'er
- 3 dec 2022
- 72
- 30
Gefeliciteerd met je Zwarte band muggendoden, je 1e Dan krijg je zodra je in staat bent ze te vangen met chopsticks
mean-machine
uut Ee
Vaak zijn 't vooral de 'barbaren' die zich in het buitenland vestigen.
Gasten uit achterland van Anatolië, met gewoontes uit de prehistorie. Mensen uit dat gebied zelf, zijn inmiddels wel verder gegaan.
In Ontario heb je ook nog NL-ers met gewoontes van 1700.
Ik was in Marokko en Istanbul. Aantal hoofddoeken was daar opvallend minder dan in een NL-achterstandswijk.
Modbreak:
Je hebt in basis gelijk maar:
- Hoe relevant is deze informatie in dit topic
- Je woordkeuzes zorgen voor een discriminerende ondertoon. Ipv "barbaren" had je ook "laaggeletterden" of "mensen van het platteland" kunnen zeggen.
Doe dit niet meer.
Laatst bewerkt door een moderator:
Tmanneke
MF veteraan
- 10 mrt 2020
- 2.667
- 3.676
Jezus man @mean-machine , moet je dat hoofddoekenonderwerp nou echt overal bijsleuren? Hou er eens over op.
- Onderwerp starter
- #443
Dag 114, Zaterdag 2 september. Gereden: 0
Het was een frisse nacht, en ook in de ochtend warmt het maar langzaam op. Doordat ik gisteren laat terug was ging ik ook vrij laat naar bed, en ben ik vandaag ook laat wakker. Ik lig nog even lekker in mijn warme slaapzak, want ik heb vandaag toch niet echt plannen. Eigenlijk ben ik gewoon lui. Ik begin met het wassen van wat kleren, en met het water wat ik over heb maak ik ook de motor maar een beetje schoon. Ook al staat er niet in de documentatie van de vlucht dat hij schoon moet zijn, ik wil hem toch ook niet onder de prut inleveren. Voordat ik in Calgary ben sop ik hem nog wel een keer echt schoon, maar morgen gaat het waarschijnlijk toch weer regenen.
Gisteren heb ik alle documentatie voor de vlucht van de motor uitgeprint, en een deel moet ik nog met de hand invullen. Als dat klaar is orden ik alles even netjes in een mapje, zodat ik weet dat ik alles heb en het over een paar dagen makkelijk kan vinden. Ik heb inmiddels ook contact gehad met de transportagent, en afgesproken dat ik de motor dinsdagavond inlever. Hij moet er minimaal 8 uur, en maximaal 24 uur voor vertrek zijn. Mijn vlucht is woensdag om 19:40 uur, dus het zou ook woensdagochtend nog kunnen, maar ik heb geen zin in last-minute stress. In tegenstelling tot Parijs zijn ze hier wel 24 uur per dag open, alleen is er tussen 22:00 en 06:00 geen expert voor gevaarlijke stoffen, en die moet er wel zijn voor de motor. In principe hoef ik daar niet bij te zijn, maar ze adviseerden om dat wel te doen, zodat je eventueel nog iets kan regelen mocht hij om wat voor reden dan ook niet door de check komen. Ik heb dus een afspraak om 20:00 uur op dinsdagavond, dan weet ik zeker dat alles op tijd geregeld is, en staat de motor 's nachts ook veilig binnen in plaats van langs de straat bij een hotel. Dat hotel heb ik inmiddels ook gereserveerd, op een half uurtje lopen van de vrachtterminal. Niet dezelfde als op de heenweg, want die was opeens wel erg duur geworden. Deze is zelfs nog dichterbij de terminal. Hotel in Parijs is inmiddels ook gereserveerd, dus volgens mij is alles zo goed als rond.
Behalve het papierwerk voer ik vandaag maar weinig uit, dus om 3 uur ga ik nog een stuk wandelen. Achter de camping loopt een wandelpad van 4 kilometer naar een meertje in de bergen. Precies een mooie afstand, want ik moet nog terug ook. Veel heb ik niet gewandeld deze reis, minder dan ik had verwacht. In veel gebieden waren de muggen gewoon te erg, en ik voelde er ook niet zo veel voor om alleen in die afgelegen gebieden te gaan lopen. Ze raden het op veel plekken zelfs af om alleen te gaan wandelen. Hier in deze regio is het druk genoeg en dit is een pad waar veel mensen lopen.
Het is geen zwaar pad, maar het gaat op sommige stukken toch nog wel even stevig omhoog. Op de camping tussen de bomen had ik er geen erg in, maar het is nog best wel warm. Als ik na een uurtje wandelen bij het meertje ben is het dan ook niet de vraag of ik het water in ga, maar waar. De rotsen zijn scherp en er ligt nogal wat drijfhout langs de oevers, maar ik vind toch een plek waar ik even kan dippen. Niet te lang, want het is ijskoud. Het water komt zo van een gletsjer af. Op een grote platte rots lig ik even op te drogen en op te warmen in de zon, en na een half uurtje loop ik weer terug naar de camping. Ik heb er toch 3 uur over gedaan, want het is al 6 uur als ik weer terug bij de tent ben.
Omdat ik ook van de terugweg aardig bezweet ben en hier niet kan douchen, ga ik hier ook nog even snel het meer in om af te spoelen. Terug bij de tent het vuur aan, want het begint al af te koelen en ik heb nog een flinke voorraad hout liggen. Ik eet een makkelijke en snelle soep met brood. Niet echt lekker trouwens, maar het is te doen. De rest van de avond maar een beetje vuur stoken, koffie drinken, en in de vlammen staren. Vuur verveeld nooit.
Dag 115, Zondag 3 september. Gereden: 141, Totaal: 25657km.
Na 4 nachten op deze camping is het vandaag weer tijd om te vertrekken. Ik kan het rustig aan doen, want het is nog geen 150 kilometer naar Banff en ik kan toch pas vanaf 14:00 uur de camping op. De voorspelling voor vandaag is niet zo heel goed, en als ik nog aan het eten ben begint het een klein beetje te spatten. Heel zachtjes maar, en het houdt ook niet echt lang aan. Na 4 dagen hier is het een behoorlijke puinhoop in de tent, dus het kost iets meer tijd om alles weer in te pakken. Ik ben echt precies op tijd, want net als alles er in zit begint het weer te regenen, en dit keer iets harder. Volgens de buurman blijft het hier de hele dag regenen, maar zou het met een beetje geluk precies langs Banff moeten trekken.
Als ik ga rijden is de ergste bui gelukkig voorbij. Het blijft wel een beetje spatten, maar langzaam rij ik de bui weer uit. De eerste stop is weer bij het Lake Louise, daar kom ik toch langs. Bij de bakker ga ik even zitten met een bakkie en een broodje. Ik ben verslaafd geraakt aan Apple Fritters, een soort donut maar dan met stukjes appel en kaneelsuiker. Ik denk dat het maar goed is dat ik daarvan niet heb bijgehouden hoeveel ik er gegeten heb. Ik heb na 2 dagen weer wifi, dus nadat ik het verslag weer heb geüpload zit ik een beetje het nieuws te kijken. Ik was hier 2 dagen terug nog, dus verder heb ik hier weinig te doen. Als ik weer buiten kom regent het hier inmiddels ook, dus stap ik snel weer op en ga verder richting Banff.
Het duurt ook deze keer niet lang voor ik de bui weer uit rij. Ik stop af en toe nog even voor een foto, maar alle parkeerplaatsen zijn overvol. Ik ben blij dat ik hier in mei ook al ben geweest, toen had ik zowat alles voor mezelf. Het is net 2 uur geweest als ik aankom op de camping in Banff. De camping is enorm, en alles staat vol. Vorige keer waren er maar 3 of 4 van de 10 velden open, en zelfs die stonden maar half vol. Nu is alles volgeboekt, maar gelukkig heb ik mijn reservering. De plek is prima en lekker ruim. De lucht is ook hier erg donker, maar voor alsnog is het droog. Het eerste wat ik doe als de tent staat is lekker warm douchen, want daar ben ik ondertussen wel aan toe.
Opgefrist en wel ga ik nog even het dorp in. Een voordeel van deze periode is dat de pendelbus naar Banff de hele route aflegt en bijna voor mijn deur stopt. In mei ging de bus niet verder dan de hoofdweg, en moest ik nog 25 minuten naar mijn plek lopen. De bus is gratis op de heenweg, en 2 dollar voor de terugweg. Aangezien dat veel makkelijker is dan zelf parkeren pak ik ook mooi de bus. Hij gaat om de 20 minuten, dus lang hoef ik niet te wachten. In het dorp is het natuurlijk ook een drukte van belang, maar omdat het een brede straat is verspreid het zich redelijk. Ik loop wat winkeltjes door, doe een bakkie en boodschappen, en om 6 uur pak ik de bus weer terug.
Op de camping zijn de meeste mensen ook terug van waar ze geweest zijn, dus het is behoorlijk druk. Voor je rust moet je hier niet zijn dit weekend, maar dat is bij ons met bv Hemelvaartsdag en Pinksteren net zo. Ik knutsel even wat eetbaars in elkaar, en na de afwas stook ik het vuur op. De vorige bewoners van mijn plaats hebben nog wat hout achtergelaten, en dat moet wel genoeg zijn voor 2 uurtjes vuur. Ik kan nog wel wat bij halen, maar dit moet wel goed zijn, want om 11 uur moet het vuur uit zijn. Ik hou het uit tot half 11, dus het vuur is mooi op tijd uit. De parkwachters rijden ook rond om te controleren, want op zulke drukke weekenden moet je een beetje strikt zijn. En het werkt, want vanaf 11 uur is het stil op de camping. Nadat ik nog een keer heb gedoucht kruip ik mijn bed in, nog 2 nachtjes in de tent...
Het was een frisse nacht, en ook in de ochtend warmt het maar langzaam op. Doordat ik gisteren laat terug was ging ik ook vrij laat naar bed, en ben ik vandaag ook laat wakker. Ik lig nog even lekker in mijn warme slaapzak, want ik heb vandaag toch niet echt plannen. Eigenlijk ben ik gewoon lui. Ik begin met het wassen van wat kleren, en met het water wat ik over heb maak ik ook de motor maar een beetje schoon. Ook al staat er niet in de documentatie van de vlucht dat hij schoon moet zijn, ik wil hem toch ook niet onder de prut inleveren. Voordat ik in Calgary ben sop ik hem nog wel een keer echt schoon, maar morgen gaat het waarschijnlijk toch weer regenen.
Gisteren heb ik alle documentatie voor de vlucht van de motor uitgeprint, en een deel moet ik nog met de hand invullen. Als dat klaar is orden ik alles even netjes in een mapje, zodat ik weet dat ik alles heb en het over een paar dagen makkelijk kan vinden. Ik heb inmiddels ook contact gehad met de transportagent, en afgesproken dat ik de motor dinsdagavond inlever. Hij moet er minimaal 8 uur, en maximaal 24 uur voor vertrek zijn. Mijn vlucht is woensdag om 19:40 uur, dus het zou ook woensdagochtend nog kunnen, maar ik heb geen zin in last-minute stress. In tegenstelling tot Parijs zijn ze hier wel 24 uur per dag open, alleen is er tussen 22:00 en 06:00 geen expert voor gevaarlijke stoffen, en die moet er wel zijn voor de motor. In principe hoef ik daar niet bij te zijn, maar ze adviseerden om dat wel te doen, zodat je eventueel nog iets kan regelen mocht hij om wat voor reden dan ook niet door de check komen. Ik heb dus een afspraak om 20:00 uur op dinsdagavond, dan weet ik zeker dat alles op tijd geregeld is, en staat de motor 's nachts ook veilig binnen in plaats van langs de straat bij een hotel. Dat hotel heb ik inmiddels ook gereserveerd, op een half uurtje lopen van de vrachtterminal. Niet dezelfde als op de heenweg, want die was opeens wel erg duur geworden. Deze is zelfs nog dichterbij de terminal. Hotel in Parijs is inmiddels ook gereserveerd, dus volgens mij is alles zo goed als rond.
Behalve het papierwerk voer ik vandaag maar weinig uit, dus om 3 uur ga ik nog een stuk wandelen. Achter de camping loopt een wandelpad van 4 kilometer naar een meertje in de bergen. Precies een mooie afstand, want ik moet nog terug ook. Veel heb ik niet gewandeld deze reis, minder dan ik had verwacht. In veel gebieden waren de muggen gewoon te erg, en ik voelde er ook niet zo veel voor om alleen in die afgelegen gebieden te gaan lopen. Ze raden het op veel plekken zelfs af om alleen te gaan wandelen. Hier in deze regio is het druk genoeg en dit is een pad waar veel mensen lopen.
Het is geen zwaar pad, maar het gaat op sommige stukken toch nog wel even stevig omhoog. Op de camping tussen de bomen had ik er geen erg in, maar het is nog best wel warm. Als ik na een uurtje wandelen bij het meertje ben is het dan ook niet de vraag of ik het water in ga, maar waar. De rotsen zijn scherp en er ligt nogal wat drijfhout langs de oevers, maar ik vind toch een plek waar ik even kan dippen. Niet te lang, want het is ijskoud. Het water komt zo van een gletsjer af. Op een grote platte rots lig ik even op te drogen en op te warmen in de zon, en na een half uurtje loop ik weer terug naar de camping. Ik heb er toch 3 uur over gedaan, want het is al 6 uur als ik weer terug bij de tent ben.
Omdat ik ook van de terugweg aardig bezweet ben en hier niet kan douchen, ga ik hier ook nog even snel het meer in om af te spoelen. Terug bij de tent het vuur aan, want het begint al af te koelen en ik heb nog een flinke voorraad hout liggen. Ik eet een makkelijke en snelle soep met brood. Niet echt lekker trouwens, maar het is te doen. De rest van de avond maar een beetje vuur stoken, koffie drinken, en in de vlammen staren. Vuur verveeld nooit.
Dag 115, Zondag 3 september. Gereden: 141, Totaal: 25657km.
Na 4 nachten op deze camping is het vandaag weer tijd om te vertrekken. Ik kan het rustig aan doen, want het is nog geen 150 kilometer naar Banff en ik kan toch pas vanaf 14:00 uur de camping op. De voorspelling voor vandaag is niet zo heel goed, en als ik nog aan het eten ben begint het een klein beetje te spatten. Heel zachtjes maar, en het houdt ook niet echt lang aan. Na 4 dagen hier is het een behoorlijke puinhoop in de tent, dus het kost iets meer tijd om alles weer in te pakken. Ik ben echt precies op tijd, want net als alles er in zit begint het weer te regenen, en dit keer iets harder. Volgens de buurman blijft het hier de hele dag regenen, maar zou het met een beetje geluk precies langs Banff moeten trekken.
Als ik ga rijden is de ergste bui gelukkig voorbij. Het blijft wel een beetje spatten, maar langzaam rij ik de bui weer uit. De eerste stop is weer bij het Lake Louise, daar kom ik toch langs. Bij de bakker ga ik even zitten met een bakkie en een broodje. Ik ben verslaafd geraakt aan Apple Fritters, een soort donut maar dan met stukjes appel en kaneelsuiker. Ik denk dat het maar goed is dat ik daarvan niet heb bijgehouden hoeveel ik er gegeten heb. Ik heb na 2 dagen weer wifi, dus nadat ik het verslag weer heb geüpload zit ik een beetje het nieuws te kijken. Ik was hier 2 dagen terug nog, dus verder heb ik hier weinig te doen. Als ik weer buiten kom regent het hier inmiddels ook, dus stap ik snel weer op en ga verder richting Banff.
Het duurt ook deze keer niet lang voor ik de bui weer uit rij. Ik stop af en toe nog even voor een foto, maar alle parkeerplaatsen zijn overvol. Ik ben blij dat ik hier in mei ook al ben geweest, toen had ik zowat alles voor mezelf. Het is net 2 uur geweest als ik aankom op de camping in Banff. De camping is enorm, en alles staat vol. Vorige keer waren er maar 3 of 4 van de 10 velden open, en zelfs die stonden maar half vol. Nu is alles volgeboekt, maar gelukkig heb ik mijn reservering. De plek is prima en lekker ruim. De lucht is ook hier erg donker, maar voor alsnog is het droog. Het eerste wat ik doe als de tent staat is lekker warm douchen, want daar ben ik ondertussen wel aan toe.
Opgefrist en wel ga ik nog even het dorp in. Een voordeel van deze periode is dat de pendelbus naar Banff de hele route aflegt en bijna voor mijn deur stopt. In mei ging de bus niet verder dan de hoofdweg, en moest ik nog 25 minuten naar mijn plek lopen. De bus is gratis op de heenweg, en 2 dollar voor de terugweg. Aangezien dat veel makkelijker is dan zelf parkeren pak ik ook mooi de bus. Hij gaat om de 20 minuten, dus lang hoef ik niet te wachten. In het dorp is het natuurlijk ook een drukte van belang, maar omdat het een brede straat is verspreid het zich redelijk. Ik loop wat winkeltjes door, doe een bakkie en boodschappen, en om 6 uur pak ik de bus weer terug.
Op de camping zijn de meeste mensen ook terug van waar ze geweest zijn, dus het is behoorlijk druk. Voor je rust moet je hier niet zijn dit weekend, maar dat is bij ons met bv Hemelvaartsdag en Pinksteren net zo. Ik knutsel even wat eetbaars in elkaar, en na de afwas stook ik het vuur op. De vorige bewoners van mijn plaats hebben nog wat hout achtergelaten, en dat moet wel genoeg zijn voor 2 uurtjes vuur. Ik kan nog wel wat bij halen, maar dit moet wel goed zijn, want om 11 uur moet het vuur uit zijn. Ik hou het uit tot half 11, dus het vuur is mooi op tijd uit. De parkwachters rijden ook rond om te controleren, want op zulke drukke weekenden moet je een beetje strikt zijn. En het werkt, want vanaf 11 uur is het stil op de camping. Nadat ik nog een keer heb gedoucht kruip ik mijn bed in, nog 2 nachtjes in de tent...
- Onderwerp starter
- #445
Dag 116, Maandag 4 september. Gereden: 36, Totaal: 25694km.
Vannacht heeft het geregend, maar vanochtend is het droog. Daar is alles ook wel mee gezegd, want het is zwaar bewolkt en er staat een koude wind. Goed weer om in je slaapzak te blijven liggen, dus dat doe ik ook nog maar even. Om me heen komt de grote uittocht al op gang, want dit de laatste dag van het lange weekend, en van de schoolvakanties. Morgen beginnen de scholen weer, dus het overgrote deel van de kampeerders zal vandaag vertrekken.
Tegen een uur of 10 ga ik er maar eens uit. Vandaag de laatste echte volledige dag, want morgen ga ik al naar Calgary om de motor in te leveren. Ik begin eerst met het schoonmaken van de koffers. Even helemaal leeg, het meeste zand en andere troep er uit, en dan een sopje langs de buitenkant. Hoewel ik de meeste spullen vandaag en morgen nog nodig heb probeer ik ook de inhoud alvast een beetje te ordenen, want niet alles mag er in het vliegtuig in blijven. Als de koffers schoon zijn stap ik op de motor, en rij naar de carwash in Banff. Ook al is het geen eis, ik wil gewoon dat alles er een beetje netjes uitziet, want ik denk dat het allemaal net even soepeler gaat als ze zien dat je alles voor elkaar hebt. Ook zijn ze hopelijk net iets voorzichtiger met een motor die er netjes uit ziet. Door de regen van vannacht is het meeste vuil een beetje losgeweekt, en het sop doet de rest.
Terug op de camping pak ik alvast wat spullen in, maar omdat ik het meeste nog nodig heb kan ik eigenlijk niet zo veel doen. Het voelt vandaag ook wel echt alsof het klaar is. Gisteren stond alles hier nog stampvol, maar inmiddels zijn de meesten weg en is de camping misschien nog voor een kwart gevuld. Het is koud, bewolkt en smokey, de sfeer is weg en er is gewoon niet zo veel meer aan. Nadat ik op de camping nog een broodje heb gegeten stap ik om 3 uur nog maar een keer in de pendelbus. Ik slenter een beetje door het dorp, loop door wat winkels waar ik nu al 3x in ben geweest, doe nog een bakkie en een paar boodschappen voor vanavond, en om 6 uur pak ik de bus weer terug.
Na het koken laat ik de brander nog een tijd doorbranden, want benzine mag niet mee in het vliegtuig en omdat het speciale kookbenzine is kan het ook niet in de tank. Ik dacht dat hij bijna leeg was, maar na bijna een uur doet hij het nog steeds. Het restant giet ik maar in de vuurschaal met een klein vlammetje erbij. De fles even goed omspoelen met afwasmiddel zodat de laatste damp eruit is, en dan moet het goed zijn.
Om 8 uur stap ik nog één keer op de motor voor het allerlaatste uitje deze reis, de Banff Hotspring. Dit keer is het weer er wat meer naar, want het is maar 8 graden en de wind maakt het nog wat kouder. Het is maar een minuut of 10 rijden, dus al snel lig ik in het warme water. Het is wel een stuk drukker dan in mei, maar het is goed te doen. Het bad is tot 10 uur open, maar om de massa voor te zijn ga ik er net voor die tijd uit. Op de terugweg maak ik nog een korte stop voor een plaatje van Banff by night, en dan rij ik terug naar de camping. Ik had geen zin om bij de hotspring te douchen dus dat doe ik hier nog even snel, en dan kruip ik mijn bed in. De allerlaatste nacht in mijn tentje....
Dag 117, Dinsdag 5 september. Gereden: 181, Totaal: 25875km.
Aan alles komt een eind, en zo ook aan deze reis. 4 maanden klinkt lang, en dat is het natuurlijk ook, maar toch vliegt het voorbij. De laatste nacht in mijn tentje zit er op. Ik doe het vanochtend nog even rustig aan, want het is maar 1,5 uur rijden naar Calgary en ik kan vanmiddag pas vanaf 3 uur in mijn hotel inchecken. Voor de laatste keer ontbijten en koffie zetten, en dan de boel inpakken.
Omdat ik niet zo'n zin heb om alles straks bij het hotel weer te moeten uitpakken, probeer ik het nu alvast zoveel mogelijk te ordenen. Wat moet bij de motor blijven, en wat gaat in de ruimbagage. Ik neem afscheid van de bearspray, het gasblikje en de aansteker, want dat mag niet mee in het vliegtuig. Ik heb gisteren nog geprobeerd de bearspray aan iemand te slijten, maar zoveel mensen zijn er niet meer. Ik zet het maar in het toiletgebouw, dan komt het vast wel weer bij iemand terecht. Het is de hele ochtend al zwaar bewolkt, en als ik bijna klaar ben begint het te regenen. Het is maar een buitje van niks, maar genoeg om de binnentent nog net even nat te maken. Als het 10 minuten later was gevallen was ik klaar geweest, maar helaas. Vanmiddag zou het op moeten klaren, dan droog ik het bij het hotel wel weer.
Om 11 uur rij ik de laatste camping af, en ga ik nog één keer richting Banff. Er is een klein museum over de Indianen uit deze regio dus daar ga ik nog even kijken. Ik heb toch nog tijd zat vandaag. Het museum is best mooi, maar niet heel groot en er staat weinig uitleg. Het zijn vooral items van de oorspronkelijke bewoners. Toch leuk om even doorheen te lopen, en ik heb me weer een uurtje vermaakt.
Voordat ik Banff uit rij neem ik nog de scenic route langs de Vermilion Lakes, voor een paar laatste plaatjes van de bergen. Dan bedenk ik me dat er ook nog een rondje langs het Lake Minnewanka is. In mei heb ik dat op de allereerste dag gereden, maar toen was het zo smokey dat je amper zag dat er bergen omheen lagen. Dat rondje pak ik ook nog even mee, en dan ga ik echt richting Calgary.
Ik heb in Jasper voor het laatst getankt, en ik heb het zo ingeschat dat ik het moet redden tot Calgary. Tijdens de vlucht mag er maximaal 1 gallon (3,8 liter) benzine in de tank zitten, dus ik probeer hem zo leeg mogelijk te rijden. Met nog 70 kilometer te gaan gaat het lampje knipperen, maar in Alaska heb ik getest dat ik de 110 kilometer kan halen, dus 70 moet zeker lukken. Toch doe ik het maar een beetje rustig aan, want over een paar dagen moet ik in Parijs ook nog een tankstation zien te halen.
Het is ongeveer half 4 als ik aankom in het hotel. Het is niet dezelfde als op de heenweg, maar wel vlakbij. Deze is zelfs iets dichterbij de loods waar ik de motor vanavond moet inleveren. Ik kan de loods net niet uit mijn raam zien, maar het scheelt niet veel. De kamer is prima, en groot genoeg om zelfs te tent nog even te drogen. Omdat de motor niet langer dan 24 uur voor de vlucht mag worden ingeleverd kan ik pas vanavond om 8 uur terecht. Eerder kan wel, maar dan betaal je opslagkosten per uur. Ik heb nog een paar uur de tijd, dus ik haal het ruitje er alvast af, spuit de laatste restjes kettingspray op de ketting, want die spuitbus mag ook niet mee. Hij is precies leeg, dus dat komt mooi uit. Ik moet nog wat formulieren invullen voor wat er allemaal in de koffers zit, en dan is al het papierwerk klaar. De tent is inmiddels droog, dus die kan in de koffer. Ook mijn motorbroek kan er in, en de rest vul ik maar een beetje op met kleding wat ik de komende dagen niet meer nodig heb.
Na nog een uurtje op de kamer hangen ga ik wat eten in het naastgelegen hotel, want die van mij heeft geen restaurant. Gelukkig zijn ze snel, want ik heb echt geen zin om hier uren te zitten. Terug op de kamer maak ik ruzie met het koffiezetapparaat. Het is een soort Senseo achtig ding, maar na het voorverwarmen gaat het doorlopen blijkbaar gelijk verder. Dat heb ik pas door als de halve inhoud van het reservoir al over tafel loopt. Nieuwe poging, en er komt iets uit wat niet lijkt op koffie, niet ruikt naar koffie en al helemaal niet smaakt naar koffie. Laat maar.
Om half 8 stap ik op de motor voor het allerlaatste ritje aan deze kant van de oceaan. Aan het eind van de straat stop ik eerst bij Tim Hortons voor een espresso die tenminste wel smaakt naar koffie. Dan rij ik in een paar minuten naar de loods waar ik de motor moet inleveren. Het is dezelfde locatie waar ik hem ook heb opgehaald, dus ik weet de weg. De lucht is donker, en ik hoop maar dat het droog blijft als ik straks terug loop. Ik meld me eerst binnen, geef de papieren af, en ze gaan aan de gang. Ondertussen koppel ik de accu los en tape de polen af. Ik geef hem nog een keer een klopje op de tank, want hij heeft me toch mooi ruim 25.000km probleemloos overal naartoe gebracht. Zoals ik al had verwacht zijn ze hier wat meer op de regels dan in Parijs. Tankinhoud wordt gecheckt, dan de inhoud van de koffers en de tasjes, en als laatste de accu. Ook de sleutels moeten erbij, dat staat ook in de regels, maar dat hoefde in Parijs niet. Toch gaat het allemaal soepel, ik ben de enige klant, de medewerkers zijn aardige gasten, en na een half uurtje sta ik weer buiten. Zonder motor. Ook al is het maar een stuk ijzer, het is toch wel een beetje pijnlijk om hem hier zo achter te laten.
Hemelsbreed is het nog geen kilometer terug naar het hotel, maar omdat ze het vast niet zo waarderen als ik de snelweg oversteek moet ik nog een flink stukje lopen naar de volgende brug, en daarna aan de andere kant weer terug. Het zal iets van 3 kwartier zijn, dus dat valt nog goed mee. Ondanks de donkere lucht hou ik het op een paar spatten na gelukkig droog. Tijdens het lopen bedenk ik pas dat ik helemaal niet heb betaald. Vorige keer moest ik zowel bij inleveren als ophalen van de motor betalen, maar dit keer niet. Zijn ze het misschien vergeten? Ik in ieder geval wel. Het is 9 uur als ik weer terug ben in het hotel. Nog even het verslag schrijven, uurtje Netflix, douchen, en dan naar bed. Mijn vlucht gaat morgen pas om 19:40 (dat is 03:40 in NL), dus ik moet me de hele dag nog zien te vermaken. Ik kan tot 12 uur uitchecken, dan met de shuttlebus naar het vliegveld, en dan daar maar een beetje rond hangen.
Vannacht heeft het geregend, maar vanochtend is het droog. Daar is alles ook wel mee gezegd, want het is zwaar bewolkt en er staat een koude wind. Goed weer om in je slaapzak te blijven liggen, dus dat doe ik ook nog maar even. Om me heen komt de grote uittocht al op gang, want dit de laatste dag van het lange weekend, en van de schoolvakanties. Morgen beginnen de scholen weer, dus het overgrote deel van de kampeerders zal vandaag vertrekken.
Tegen een uur of 10 ga ik er maar eens uit. Vandaag de laatste echte volledige dag, want morgen ga ik al naar Calgary om de motor in te leveren. Ik begin eerst met het schoonmaken van de koffers. Even helemaal leeg, het meeste zand en andere troep er uit, en dan een sopje langs de buitenkant. Hoewel ik de meeste spullen vandaag en morgen nog nodig heb probeer ik ook de inhoud alvast een beetje te ordenen, want niet alles mag er in het vliegtuig in blijven. Als de koffers schoon zijn stap ik op de motor, en rij naar de carwash in Banff. Ook al is het geen eis, ik wil gewoon dat alles er een beetje netjes uitziet, want ik denk dat het allemaal net even soepeler gaat als ze zien dat je alles voor elkaar hebt. Ook zijn ze hopelijk net iets voorzichtiger met een motor die er netjes uit ziet. Door de regen van vannacht is het meeste vuil een beetje losgeweekt, en het sop doet de rest.
Terug op de camping pak ik alvast wat spullen in, maar omdat ik het meeste nog nodig heb kan ik eigenlijk niet zo veel doen. Het voelt vandaag ook wel echt alsof het klaar is. Gisteren stond alles hier nog stampvol, maar inmiddels zijn de meesten weg en is de camping misschien nog voor een kwart gevuld. Het is koud, bewolkt en smokey, de sfeer is weg en er is gewoon niet zo veel meer aan. Nadat ik op de camping nog een broodje heb gegeten stap ik om 3 uur nog maar een keer in de pendelbus. Ik slenter een beetje door het dorp, loop door wat winkels waar ik nu al 3x in ben geweest, doe nog een bakkie en een paar boodschappen voor vanavond, en om 6 uur pak ik de bus weer terug.
Na het koken laat ik de brander nog een tijd doorbranden, want benzine mag niet mee in het vliegtuig en omdat het speciale kookbenzine is kan het ook niet in de tank. Ik dacht dat hij bijna leeg was, maar na bijna een uur doet hij het nog steeds. Het restant giet ik maar in de vuurschaal met een klein vlammetje erbij. De fles even goed omspoelen met afwasmiddel zodat de laatste damp eruit is, en dan moet het goed zijn.
Om 8 uur stap ik nog één keer op de motor voor het allerlaatste uitje deze reis, de Banff Hotspring. Dit keer is het weer er wat meer naar, want het is maar 8 graden en de wind maakt het nog wat kouder. Het is maar een minuut of 10 rijden, dus al snel lig ik in het warme water. Het is wel een stuk drukker dan in mei, maar het is goed te doen. Het bad is tot 10 uur open, maar om de massa voor te zijn ga ik er net voor die tijd uit. Op de terugweg maak ik nog een korte stop voor een plaatje van Banff by night, en dan rij ik terug naar de camping. Ik had geen zin om bij de hotspring te douchen dus dat doe ik hier nog even snel, en dan kruip ik mijn bed in. De allerlaatste nacht in mijn tentje....
Dag 117, Dinsdag 5 september. Gereden: 181, Totaal: 25875km.
Aan alles komt een eind, en zo ook aan deze reis. 4 maanden klinkt lang, en dat is het natuurlijk ook, maar toch vliegt het voorbij. De laatste nacht in mijn tentje zit er op. Ik doe het vanochtend nog even rustig aan, want het is maar 1,5 uur rijden naar Calgary en ik kan vanmiddag pas vanaf 3 uur in mijn hotel inchecken. Voor de laatste keer ontbijten en koffie zetten, en dan de boel inpakken.
Omdat ik niet zo'n zin heb om alles straks bij het hotel weer te moeten uitpakken, probeer ik het nu alvast zoveel mogelijk te ordenen. Wat moet bij de motor blijven, en wat gaat in de ruimbagage. Ik neem afscheid van de bearspray, het gasblikje en de aansteker, want dat mag niet mee in het vliegtuig. Ik heb gisteren nog geprobeerd de bearspray aan iemand te slijten, maar zoveel mensen zijn er niet meer. Ik zet het maar in het toiletgebouw, dan komt het vast wel weer bij iemand terecht. Het is de hele ochtend al zwaar bewolkt, en als ik bijna klaar ben begint het te regenen. Het is maar een buitje van niks, maar genoeg om de binnentent nog net even nat te maken. Als het 10 minuten later was gevallen was ik klaar geweest, maar helaas. Vanmiddag zou het op moeten klaren, dan droog ik het bij het hotel wel weer.
Om 11 uur rij ik de laatste camping af, en ga ik nog één keer richting Banff. Er is een klein museum over de Indianen uit deze regio dus daar ga ik nog even kijken. Ik heb toch nog tijd zat vandaag. Het museum is best mooi, maar niet heel groot en er staat weinig uitleg. Het zijn vooral items van de oorspronkelijke bewoners. Toch leuk om even doorheen te lopen, en ik heb me weer een uurtje vermaakt.
Voordat ik Banff uit rij neem ik nog de scenic route langs de Vermilion Lakes, voor een paar laatste plaatjes van de bergen. Dan bedenk ik me dat er ook nog een rondje langs het Lake Minnewanka is. In mei heb ik dat op de allereerste dag gereden, maar toen was het zo smokey dat je amper zag dat er bergen omheen lagen. Dat rondje pak ik ook nog even mee, en dan ga ik echt richting Calgary.
Ik heb in Jasper voor het laatst getankt, en ik heb het zo ingeschat dat ik het moet redden tot Calgary. Tijdens de vlucht mag er maximaal 1 gallon (3,8 liter) benzine in de tank zitten, dus ik probeer hem zo leeg mogelijk te rijden. Met nog 70 kilometer te gaan gaat het lampje knipperen, maar in Alaska heb ik getest dat ik de 110 kilometer kan halen, dus 70 moet zeker lukken. Toch doe ik het maar een beetje rustig aan, want over een paar dagen moet ik in Parijs ook nog een tankstation zien te halen.
Het is ongeveer half 4 als ik aankom in het hotel. Het is niet dezelfde als op de heenweg, maar wel vlakbij. Deze is zelfs iets dichterbij de loods waar ik de motor vanavond moet inleveren. Ik kan de loods net niet uit mijn raam zien, maar het scheelt niet veel. De kamer is prima, en groot genoeg om zelfs te tent nog even te drogen. Omdat de motor niet langer dan 24 uur voor de vlucht mag worden ingeleverd kan ik pas vanavond om 8 uur terecht. Eerder kan wel, maar dan betaal je opslagkosten per uur. Ik heb nog een paar uur de tijd, dus ik haal het ruitje er alvast af, spuit de laatste restjes kettingspray op de ketting, want die spuitbus mag ook niet mee. Hij is precies leeg, dus dat komt mooi uit. Ik moet nog wat formulieren invullen voor wat er allemaal in de koffers zit, en dan is al het papierwerk klaar. De tent is inmiddels droog, dus die kan in de koffer. Ook mijn motorbroek kan er in, en de rest vul ik maar een beetje op met kleding wat ik de komende dagen niet meer nodig heb.
Na nog een uurtje op de kamer hangen ga ik wat eten in het naastgelegen hotel, want die van mij heeft geen restaurant. Gelukkig zijn ze snel, want ik heb echt geen zin om hier uren te zitten. Terug op de kamer maak ik ruzie met het koffiezetapparaat. Het is een soort Senseo achtig ding, maar na het voorverwarmen gaat het doorlopen blijkbaar gelijk verder. Dat heb ik pas door als de halve inhoud van het reservoir al over tafel loopt. Nieuwe poging, en er komt iets uit wat niet lijkt op koffie, niet ruikt naar koffie en al helemaal niet smaakt naar koffie. Laat maar.
Om half 8 stap ik op de motor voor het allerlaatste ritje aan deze kant van de oceaan. Aan het eind van de straat stop ik eerst bij Tim Hortons voor een espresso die tenminste wel smaakt naar koffie. Dan rij ik in een paar minuten naar de loods waar ik de motor moet inleveren. Het is dezelfde locatie waar ik hem ook heb opgehaald, dus ik weet de weg. De lucht is donker, en ik hoop maar dat het droog blijft als ik straks terug loop. Ik meld me eerst binnen, geef de papieren af, en ze gaan aan de gang. Ondertussen koppel ik de accu los en tape de polen af. Ik geef hem nog een keer een klopje op de tank, want hij heeft me toch mooi ruim 25.000km probleemloos overal naartoe gebracht. Zoals ik al had verwacht zijn ze hier wat meer op de regels dan in Parijs. Tankinhoud wordt gecheckt, dan de inhoud van de koffers en de tasjes, en als laatste de accu. Ook de sleutels moeten erbij, dat staat ook in de regels, maar dat hoefde in Parijs niet. Toch gaat het allemaal soepel, ik ben de enige klant, de medewerkers zijn aardige gasten, en na een half uurtje sta ik weer buiten. Zonder motor. Ook al is het maar een stuk ijzer, het is toch wel een beetje pijnlijk om hem hier zo achter te laten.
Hemelsbreed is het nog geen kilometer terug naar het hotel, maar omdat ze het vast niet zo waarderen als ik de snelweg oversteek moet ik nog een flink stukje lopen naar de volgende brug, en daarna aan de andere kant weer terug. Het zal iets van 3 kwartier zijn, dus dat valt nog goed mee. Ondanks de donkere lucht hou ik het op een paar spatten na gelukkig droog. Tijdens het lopen bedenk ik pas dat ik helemaal niet heb betaald. Vorige keer moest ik zowel bij inleveren als ophalen van de motor betalen, maar dit keer niet. Zijn ze het misschien vergeten? Ik in ieder geval wel. Het is 9 uur als ik weer terug ben in het hotel. Nog even het verslag schrijven, uurtje Netflix, douchen, en dan naar bed. Mijn vlucht gaat morgen pas om 19:40 (dat is 03:40 in NL), dus ik moet me de hele dag nog zien te vermaken. Ik kan tot 12 uur uitchecken, dan met de shuttlebus naar het vliegveld, en dan daar maar een beetje rond hangen.
Zo ook aan jou verslag begint een eind te komen.
Ik heb er erg van genoten en zal ook wel niet de enige zijn hier.
Het was een prachtige reis en vond het fijn om mee te mogen maken.
Nog een tip, lees het nog een keer maar dan op een groot scherm, de foto's komen dan nog veel mooier uit.
Bedankt
Ik heb er erg van genoten en zal ook wel niet de enige zijn hier.
Het was een prachtige reis en vond het fijn om mee te mogen maken.
Nog een tip, lees het nog een keer maar dan op een groot scherm, de foto's komen dan nog veel mooier uit.
Bedankt
Kolfie
MF'er
Wat een ontzettend mooie reis en pakkend geschreven. Erg mooie foto's. Keek elke keer weer uit naar het vervolg van deze trip. Super.
Ik kijk nu al uit naar een volgende reis/verslag van je.
Ik kijk nu al uit naar een volgende reis/verslag van je.
Ben niet zo van het reageren op wat dan ook maar wil je wel laten weten dat ik van je verhalen genoten heb. Je heb een erg prettige manier van schrijven en als al door anderen aangegeven: een boek zou geweldig zijn. Misschien een MF verzamelboek want er zijn er hier nog een aantal met schrijftalent.
Nogmaals bedankt
Nogmaals bedankt
- Onderwerp starter
- #450
Dag 118, Woensdag 6 september. Gereden: 0
Om half 8 gaat de wekker, en een uurtje later loop ik naar het ontbijt. Niet bijzonder uitgebreid, maar prima voor mij. Veel kan ik niet meer doen, ik vlieg pas vanavond om 19:40 uur, dus ik moet de hele dag nog een beetje zien te vullen. De ochtend vul ik met hangend op de kamer YouTube filmpjes kijken, en tot slot pak ik de laatste spullen in. Ik kan tot 12 uur uitchecken, dus een paar minuten voor die tijd trek ik de kamerdeur achter me dicht en lever de sleutel in. De receptioniste belt de taxi, die er binnen een paar minuten al is. Het ritje naar het vliegveld is ook maar een minuut of 10, dus voor half 1 ben ik er al. Ruim 7 uur te vroeg. Ik probeer of ik de bagage al kan inchecken, maar dat kan pas op z'n vroegst 5 uur van tevoren.
Net voor ik uit het hotel vertrok zag ik een foldertje van een vliegtuigmuseum in Calgary, en die zijn vaak in de buurt van een vliegveld. Deze blijkt ook niet al te ver, en ik moet toch nog een hele hoop tijd overbruggen. Ik heb geen zin om met mijn bagage te blijven zeulen, dus die stal ik maar even in een opslag. Beetje zonde van het geld voor een paar uurtjes, maar als ik wacht tot 5 uur voor vertrek hoeft het niet meer. Ik koop een kaartje voor de bus, en ga die kant op. Het is redelijk omslachtig, eerst bus, dan metro en dan nog een keer bus. Wat moeten we toch zonder Google-maps.
Iets voor 2 uur ben ik bij het museum. Een hal is gesloten vanwege verbouwing, dus er blijft er één over. Groot is het niet, en ik heb ook wel mooiere musea gezien, maar het gaat me eigenlijk meer om het doden van de tijd dan om de vliegtuigen. Na een uurtje heb ik het wel gezien, en maak ik de reis weer terug. Hemelsbreed is het niet ver, maar omdat je helemaal om het vliegveld heen moet duurt het toch bijna een uur. Het is precies 4 uur als ik weer terug op de luchthaven ben. Bagage weer ophalen, naar de incheck, en door de security. Het is niet druk dus ik ben overal zo doorheen. Om half 5 zit ik bij de gate, en dan begint het echte wachten. Met klamme handjes, want voor wie het nog niet wist, ik vind vliegen niet leuk. Al had het me een maand extra gekost, als ik naar huis kon rijden had ik het gedaan.
Om een uur of 6 staat mijn vliegtuig aan de gate, en ga ik op de uitkijk of ik mijn motor weer kan spotten. Ze zijn eerst nog aan het lossen, en er komt ook een motor uit, dus ze weten hoe het moet. Na een half uurtje komt de vracht voor onze vlucht er aan, met mijn motor! Niet echt goed te zien door de zonwering, maar hij is er. Die gaat mee, dat is alvast één zorg minder. Als het vliegtuig en de piloot nou ook doen wat ze moeten doen, dan moet het goedkomen.
Dag 119, Donderdag 7 september. Gereden: 0
Het was al een geruststelling dat de motor het vliegtuig in ging, nu ik zelf nog. Het boarden gaat prima en ik heb gelukkig een stoel aan het gangpad, dan heb je toch net iets meer bewegingsvrijheid. Ik weet eigenlijk niet wat ik er nou precies zo erg aan vind, want zodra ik eenmaal zit word ik gelijk alweer wat rustiger. We vertrekken keurig op tijd, en de vlucht verloopt prima. Westjet is een fijne maatschappij, nieuwe vliegtuigen, het eten is goed, goede stoelen, redelijk veel beenruimte, en een hoop films en documentaires om te kijken. Het is gewoon niet mijn ding, te lang stilzitten, niet weg kunnen en geen controle hebben.
Het entertainment systeem heeft een paar documentaires over Canada, waaronder een over de Arctic. In de winter reizen ze van Whitehorse, via Dawson City over de Dempster Highway bijna tot Tuktoyaktuk. Dat boeit me natuurlijk wel, dus dat kan ik wel volgen. Als ik de beelden zie wil ik meteen weer terug, maar dan ga ik toch echt de verkeerde kant op. Verder heb ik gewoon geen rust en geen concentratie om iets te kijken. Ik kijk wel, maar ik volg het niet. Ik kijk nog een natuurdocumentaire over de wildlife in Canada, en pas ruim over de helft komt het me toch wel erg bekend voor en bedenk ik me dat ik die op de heenweg ook al gezien heb. Ik sla het gewoon niet op. Ik probeer nog wat te kijken, een podcast te luisteren en mijn eigen verslag terug te lezen, maar ik kan het gewoon niet volgen. Na een paar uurtjes probeer ik wat te slapen, maar ook dat is geen succes. Ook al zijn de stoelen prima, ik zit niet lekker, alles gaat zeer doen en ik kan gewoon niet stilzitten. Heel irritant.
Als de buurman naar de wc gaat schrik ik even, want ik was blijkbaar toch even weg. Aan de klok te zien niet langer dan een kwartiertje, moest dat nou precies nu? Ongeveer 1,5 uur voor aankomst krijgen we ontbijt, en dan heb je toch weer even afleiding. Zo gaat het laatste stukje toch nog redelijk snel. De buurvrouw aan het raam maakt nog even een foto van de Franse kustlijn voor me, Parijs is bijna in zicht.
De landing gaat prima, vaste grond onder de banden, heerlijk. Natuurlijk staat iedereen nog een half uur te dringen in het gangpad terwijl de deuren nog niet eens open zijn. Als een van de laatsten ga ik van boord, ik heb geen haast, het zal toch nog wel even duren voor de bagage op de band ligt. Bij de gate staat weer de mevrouw van Westjet die me op de heenweg de foto van mijn motor in het ruim heeft gestuurd. Ze herkent me nog en belooft nog even goed op mijn motor te letten. Of ik nou nog een uur in de bagagehal sta of hier bij de gate maakt ook niet uit, dus ik wacht nog even tot mijn motor het ruim uit komt. Gewoon omdat het kan, want ik wist natuurlijk al dat hij aan boord was.
Als ik na de controle ook mijn bagage weer heb is echt alles compleet, en ga ik richting het hotel. De standplaats voor de hotel shuttles is nog 20 minuten lopen, en omdat ik een goedkoop hotel heb is de shuttle niet gratis. Dan kan ik voor een paar euro meer net zo goed meteen voor de deur een taxi pakken, dat scheelt een hoop gezeul naar de opstapplaats voor de shuttles. Ik neem nooit taxi's, en ik weet meteen weer waarom. De chauffeur prutst wat aan de meter, en komt op 35 euro. Op Maps heb ik natuurlijk al lang gezien dat het maar 8 kilometer is. Wat denk je zelf vriend, ik ben niet achterlijk. Hij begint te zeuren dat een korte rit niet rendabel voor hem is. Niet mijn probleem, had je maar een vak moeten leren. Ik zeg hem dat ik hem maximaal 15 euro betaal, geen cent meer, en anders zet hij me er maar weer uit. Daar wil hij eerst niet in mee, maar zodra ik de deur weer open trek gaat hij toch maar overstag. Het ritje komt met het normale tarief uiteindelijk op 13 euro uit, in plaats van 35. Dat had ik natuurlijk af kunnen ronden naar 15, maar die kans heeft hij verspeeld. Oplichter.
Het hotel is niet van de hoogste klasse, maar het kan ermee door. Ik ga eerst even lekker douchen en mijn tanden poetsen, want dat mag wel weer na bijna 24 uur. Het is inmiddels half 3 in de middag, maar omdat ik een hele nacht heb overgeslagen ga ik eerst 2 uurtjes liggen. Ik had gedacht om aan het eind van de middag misschien de motor nog op te halen, maar dat besluit ik toch morgenochtend te doen. Ik ga sowieso morgen pas rijden, en anders staat hij hier vannacht maar voor de deur te staan. Zo'n dorp rond een luchthaven trekt toch wazig volk aan, allemaal van die auto parkeerbedrijfjes en andere pandjes waar lui met van die nektasjes rondlopen. Dat zijn niet echt de mensen waarbij ik me op mijn gemak voel. Zeg ik het zo netjes genoeg? Ik doe 2 uurtjes mijn ogen dicht, maar omdat ik wil voorkomen dat ik vannacht niet kan slapen laat ik het daar maar bij. Ik hang verder een beetje op de kamer, en wandel om 8 uur naar een pizzeria in het dorp om wat te eten. Het dorpje zelf ziet er trouwens nog best oké uit. Net als Roissy waar ik op de heenweg zat is ook dit dorp bijna helemaal opgeslokt door de luchthaven, maar toch nog wel een typisch Frans dorpje. Om half 10 ben ik weer op mijn kamer, hang ik nog wat rond, en dan ga ik toch maar proberen te slapen.
Dag 120, Vrijdag 8 september. Gereden: 525, Totaal: 26401,5km.
Ik heb prima geslapen als om half 7 de wekker gaat. Tot zo ver geen jetlag problemen. Een half uurtje later wandel ik het dorp in, en haal ik bij de bakker eerst een Frans ontbijtje. Croissantje, chocoladebroodje en koffie, dat heb ik in Canada wel een beetje gemist. De bushalte ligt naast de bakkerij, dus een kwartiertje later kan ik gelijk instappen. Ik moet eerst weer richting het vliegveld en daar overstappen op een andere bus, die precies stopt waar ik mijn motor moet ophalen.
Als eerste ga ik naar de balie waar ik de motor ook heb ingeleverd. Er zit niemand en er staan een aantal vrachtwagenchauffeurs die alleen maar in het Frans naar elkaar lopen te schreeuwen. Na ongeveer een kwartier wachten komt er dan eindelijk een medewerker aan, maar duurt het nog ongeveer een kwartier voor ik aan de beurt ben. Dan blijkt dat ik niet op de goede plek sta, dit is de export en ik moet naar de import. Zo'n vermoeden had ik al, maar omdat nergens iets van uitleg staat waar je moet zijn en niemand natuurlijk Engels spreekt probeer ik het maar gewoon ergens. Ik moet een paar deuren verder zijn, dus dan ga ik die kant maar op. Bij de import word ik weer doorgestuurd naar een ander loket, waar ik wat documenten krijg waarmee ik naar het douanekantoortje moet. Gelukkig krijg ik ook alleen maar in het Frans uitgelegd waar ik dat kantoor kan vinden.
Een beveiliger op de parkeerplaats wijst me uiteindelijk de goede kant op, waar ik in een oud krakkemikkig en verschrikkelijk heet kantoortje uitkom. Na even wachten komt er een medewerker, maar ook hier sta ik blijkbaar niet goed. Gelukkig is deze mevrouw zo aardig om even met me mee te lopen naar het juiste kantoor, anders liep ik nu waarschijnlijk nog te zoeken. Als je op de Douane afhandeling van een internationaal bedrijf werkt is het natuurlijk logisch dat je geen Engels spreekt, dus ook hier loopt het lekker vloeiend. Ze blijven maar om facturen of aankoopbewijzen van de motor vragen. Nadat ik 3x heb uitgelegd dat ik de motor niet in Canada heb gekocht maar alleen op vakantie ben geweest en op mijn kentekenbewijs laat zien dat ik hem al 3 jaar heb, lijkt hij het eindelijk te snappen.
Met een paar douanestempels op een bonnetje moet ik weer terug naar het eerste kantoor. Ik moet nog 130 euro airport Tax betalen, dat zal wel kloppen want dat was op de heenweg ook zo, en zijn ze in Calgary denk ik gewoon vergeten. Ik ben inmiddels al meer dan 1,5 uur verder, als ik eindelijk het formulier heb waarmee ik naar het magazijn kan. Ik geef het formulier af aan een heftruckpiloot die ermee weg scheurt en vervolgens een tijdje niet meer terugkomt. Uiteindelijk komt hij terug, en schuift de pallet met de motor er op voor zicht uit. Alles staat nog opgeladen en vastgesjord, maar als alles los is kan ik hem dan eindelijk meenemen. We zijn weer herenigt! Gelukkig, vanaf nu heb ik de regie tenminste weer zelf in handen. Stomme eigenwijze Fransen.
Buiten schroef ik de ruit er weer op, sluit de accu aan, en dan is het natuurlijk met één druk op de knop weer lopen. 2km verderop zit gelukkig een pomp, want ik heb geen idee hoeveel benzine er nog in de tank zit. Gelukkig is dit zo'n waardeloze pomp waar je vooraf moet betalen, dus je moet maar gokken hoeveel je nodig hebt. 30 euro dan maar, dat gaat er zeker wel in. Vol is hij niet, maar ik kan wel weer even vooruit. Nu snel terug naar het hotel. In het hotel spring ik nog even onder de koude douche, want bij 30 graden allemaal bloedhete kantoortjes met onbegrijpelijke Fransen doorlopen is niet echt prettig. Bij het ophalen van de motor in Calgary stond ik letterlijk na 5 minuten weer buiten, en dat had ik nu ook een beetje verwacht. Het werd iets langer, dus het is uiteindelijk bijna 11 uur als ik ben uitgecheckt en eindelijk op weg naar huis kan. Bij dezelfde bakker als vanochtend stop ik nog een keer, nu voor een belegd stokbroodje en een bakkie, en dan ga ik echt op weg.
Eerst rij ik nog door wat van die slaperige Franse dorpjes, en bedenk ik me dat ik dat stiekem best wel gemist heb. Voor mijn jaarlijkse tripje door de Alpen ben ik altijd wel een paar dagen in Frankrijk, maar dit jaar voor het eerst in lange tijd niet. Het blijft gewoon een mooi land, jammer van de inwoners. Na een paar kilometer binnendoor ga ik de snelweg op, op naar het volgende irritatiepunt, tolpoortjes. Het is niet al te druk, dus ik kies een leeg poortje uit. Dit is zo'n station waar je een kaartje moet trekken om later te kunnen betalen. Ik stop, maar er komt geen kaartje. Handmatig nog een paar keer op die knop drukken, geen kaartje. Ik heb het met deze motor eerder gehad, omdat hij vrij hoog is detecteert die lus niet dat er iemand op staat, en wordt hij niet geactiveerd. Dan druk je op de help knop, roep je een paar keer "moto" en activeren ze het poortje handmatig. Nu druk ik op de help knop, krijg ik een onbegrijpelijk Frans bandje, en verder niks. Nog een keer drukken, en zowaar gaat de slagboom open. Maar, nog steeds geen kaartje! Nu kan ik wel doorrijden, maar dan sta ik straks bij het betaalpoortje aan het eind zonder kaartje en heb ik daar weer een probleem. Inmiddels staan er ook 2 vrachtwagens achter me, dus terug kan ik ook niet meer. Gelukkig is de eerste chauffeur zo aardig om even te helpen, maar ook hij snapt niks van het bandje wat ze afspelen als je op de help knop drukt. Hij weet het ook niet meer, loopt naar de andere chauffeur en stuurt hem achteruit weg, en dan kunnen wij ook achteruit weg. Naar een ander poortje, waar ik wel meteen een kaartje krijg en eindelijk door kan. Wat een gezeik, dat was precies waar ik zin in had bij 33 graden!
Verder verloopt het gelukkig zonder al te veel gedoe, tot ik bij de ring Antwerpen kom. Het is inmiddels natuurlijk vrijdagmiddagspits, dus lekker druk. Gelukkig ben ik mijn Europese rijstijl nog niet verleerd, en kan ik hier weer tussen de file door. Ook bij Hazeldonk is het natuurlijk weer lekker druk, en is er ook nog een rijstrook afgesloten vanwege een vrachtwagen met pech. Ik heb nu al meer file gehad dan in alle 4 voorgaande maanden bij elkaar. Ondertussen heb ik afgesproken om bij een goede vriend in Oosterhout nog een bakkie te doen, daar kom ik toch zo goed als langs. Ik ben er ongeveer om half 5, en er is genoeg te praten natuurlijk, dus ik ben pas om 7 uur weer weg. De files zijn tenminste opgelost, het is niet meer zo erg heet en ik mag inmiddels 130. Uiteraard kon ik blijven eten, maar dan zou ik wel weer erg laat thuis zijn en honger heb ik door mijn omgekeerde ritme toch niet. Het was gezellig!
Het is half 9 en nog net licht als ik bij de Appie stop voor wat snelle boodschappen, en daarna echt de laatste kilometers naar huis rij. En dan, na 26.401,5 probleemloze kilometers en 120 dagen ben ik weer thuis! M'n broertje en schoonzus zijn stiekem al langs geweest, hebben boodschappen gedaan, de koelkast gevuld, alle planten die tijdelijk bij hun hebben gelogeerd staan er alweer, en op tafel een bos bloemen en een kaartje. Super lief, en wat fijn thuiskomen. Morgen komt de halve familie op de koffie, maar eerst weer eens lekker naar mijn eigen bed!
Resumé,
Het zit er op!
120 dagen, 26.401,5 kilometer.
Ongelofelijk hoe snel die 4 maanden omgevlogen zijn. Toch voel ik wel echt dat ik lang weg ben geweest, en heb ik geen seconde het gevoel gehad dat het lang was of dat ik naar huis wilde. Het was een avontuur wat me nog lang zal bijblijven. Gelukkig ben ik bijna volledig gevrijwaard van enige problemen. Geen gedoe met de motor, zelfs geen lekke band. Als ik bedenkt wat voor paden ik heb gereden verbaas ik me daar eigenlijk nog steeds over.
Ook met het weer heb ik veel geluk gehad. Ik denk dat ik meer dagen boven de 30, dan onder de 15 graden heb gehad, en ook maar heel weinig regen. Ook al was dit in Canada een van de ergste jaren ooit wat de bosbranden betreft, ook daar heb ik relatief weinig last van gehad. Super veel wildlife gezien, maar allemaal op veilige afstand. Zeker niet in de laatste plaats vond ik het ook heel leuk om mijn familie te zien.
Canada is een prachtig land, maar eerlijk is eerlijk, als ik puur naar het rijden kijk had ik er misschien iets meer van verwacht. Het is een enorm land, de wegen zijn lang en rechttoe rechtaan. Als je de hele dag bochten wil rijden moet je hier niet zijn. Maar dat neemt niet weg dat ik het enorm naar mijn zin heb gehad. De prachtige natuur, de uitgestrektheid, de wilde dieren, geweldig. Met de motor zou ik niet snel nog een keer naar dit gebied gaan, maar wie weet ooit nog eens naar de oostkust of verder de VS in.
Ik heb het niet tot op de cent bijgehouden, maar het hele geintje heeft me totaal zo’n 12.000 euro gekost. Meer dan helft daarvan zit al in het transport van de motor, bijkomende kosten voor het transport, luchtvaarttax, verzekering, en mijn eigen vliegticket. Ongeveer zo’n €5500,-, zijn alle andere kosten. Inclusief eten&drinken, campings, benzine, 4 nachten hotel in Parijs, 2 nachten hotel Calgary, een paar excursies, meerdere overtochten per ferry en een nieuwe achterband. Die 5.500 gedeeld door 120 dagen is ongeveer €45,- aan verblijfskosten en levensonderhoud per dag, dat vind ik eerlijk gezegd nog best schappelijk. Het ligt niet eens heel ver van wat ik dagelijks op een vakantie in Europa uitgeef. Hoewel boodschappen daar vrij duur zijn, was de benzine ten opzichte van Europa weer redelijk goedkoop, dus dat heft elkaar wel zo’n beetje op. Natuurlijk is 12.000 een enorme hoop geld, maar het is dan ook niet iets wat ik ieder jaar doe. Zelfs als zou ik het willen.
De afgelopen winter heb ik de motor even flink onder handen genomen, hij is bijna volledig uit elkaar geweest. Hoewel hij op het oog redelijk schoon was, zat in elk hoekje en gaatje wel stof, modder of andere troep. Ik ben geen echt gekke dingen tegengekomen. Behalve dat de voorband en de kettingset versleten waren, heb ik alleen de coolfan vervangen. Deze deed het nog wel, maar draaide niet echt soepel meer. Waarschijnlijk het lagertje aan gort. Hij heeft met al die hitte dan ook behoorlijk overuren gedraaid. Inmiddels zit alles weer netjes in elkaar, en staat hij weer helemaal klaar.
Rest mij alleen nog iedereen te bedanken voor het meelezen en alle leuke reacties! Ooit komt er nog wel een compilatie van wat Gopro beelden, maar daarvoor moet ik nog even een nieuwe laptop aanschaffen. Tegen de tijd dat ze er zijn deel ik ze hier ook weer. Bedankt!
Om half 8 gaat de wekker, en een uurtje later loop ik naar het ontbijt. Niet bijzonder uitgebreid, maar prima voor mij. Veel kan ik niet meer doen, ik vlieg pas vanavond om 19:40 uur, dus ik moet de hele dag nog een beetje zien te vullen. De ochtend vul ik met hangend op de kamer YouTube filmpjes kijken, en tot slot pak ik de laatste spullen in. Ik kan tot 12 uur uitchecken, dus een paar minuten voor die tijd trek ik de kamerdeur achter me dicht en lever de sleutel in. De receptioniste belt de taxi, die er binnen een paar minuten al is. Het ritje naar het vliegveld is ook maar een minuut of 10, dus voor half 1 ben ik er al. Ruim 7 uur te vroeg. Ik probeer of ik de bagage al kan inchecken, maar dat kan pas op z'n vroegst 5 uur van tevoren.
Net voor ik uit het hotel vertrok zag ik een foldertje van een vliegtuigmuseum in Calgary, en die zijn vaak in de buurt van een vliegveld. Deze blijkt ook niet al te ver, en ik moet toch nog een hele hoop tijd overbruggen. Ik heb geen zin om met mijn bagage te blijven zeulen, dus die stal ik maar even in een opslag. Beetje zonde van het geld voor een paar uurtjes, maar als ik wacht tot 5 uur voor vertrek hoeft het niet meer. Ik koop een kaartje voor de bus, en ga die kant op. Het is redelijk omslachtig, eerst bus, dan metro en dan nog een keer bus. Wat moeten we toch zonder Google-maps.
Iets voor 2 uur ben ik bij het museum. Een hal is gesloten vanwege verbouwing, dus er blijft er één over. Groot is het niet, en ik heb ook wel mooiere musea gezien, maar het gaat me eigenlijk meer om het doden van de tijd dan om de vliegtuigen. Na een uurtje heb ik het wel gezien, en maak ik de reis weer terug. Hemelsbreed is het niet ver, maar omdat je helemaal om het vliegveld heen moet duurt het toch bijna een uur. Het is precies 4 uur als ik weer terug op de luchthaven ben. Bagage weer ophalen, naar de incheck, en door de security. Het is niet druk dus ik ben overal zo doorheen. Om half 5 zit ik bij de gate, en dan begint het echte wachten. Met klamme handjes, want voor wie het nog niet wist, ik vind vliegen niet leuk. Al had het me een maand extra gekost, als ik naar huis kon rijden had ik het gedaan.
Om een uur of 6 staat mijn vliegtuig aan de gate, en ga ik op de uitkijk of ik mijn motor weer kan spotten. Ze zijn eerst nog aan het lossen, en er komt ook een motor uit, dus ze weten hoe het moet. Na een half uurtje komt de vracht voor onze vlucht er aan, met mijn motor! Niet echt goed te zien door de zonwering, maar hij is er. Die gaat mee, dat is alvast één zorg minder. Als het vliegtuig en de piloot nou ook doen wat ze moeten doen, dan moet het goedkomen.
Dag 119, Donderdag 7 september. Gereden: 0
Het was al een geruststelling dat de motor het vliegtuig in ging, nu ik zelf nog. Het boarden gaat prima en ik heb gelukkig een stoel aan het gangpad, dan heb je toch net iets meer bewegingsvrijheid. Ik weet eigenlijk niet wat ik er nou precies zo erg aan vind, want zodra ik eenmaal zit word ik gelijk alweer wat rustiger. We vertrekken keurig op tijd, en de vlucht verloopt prima. Westjet is een fijne maatschappij, nieuwe vliegtuigen, het eten is goed, goede stoelen, redelijk veel beenruimte, en een hoop films en documentaires om te kijken. Het is gewoon niet mijn ding, te lang stilzitten, niet weg kunnen en geen controle hebben.
Het entertainment systeem heeft een paar documentaires over Canada, waaronder een over de Arctic. In de winter reizen ze van Whitehorse, via Dawson City over de Dempster Highway bijna tot Tuktoyaktuk. Dat boeit me natuurlijk wel, dus dat kan ik wel volgen. Als ik de beelden zie wil ik meteen weer terug, maar dan ga ik toch echt de verkeerde kant op. Verder heb ik gewoon geen rust en geen concentratie om iets te kijken. Ik kijk wel, maar ik volg het niet. Ik kijk nog een natuurdocumentaire over de wildlife in Canada, en pas ruim over de helft komt het me toch wel erg bekend voor en bedenk ik me dat ik die op de heenweg ook al gezien heb. Ik sla het gewoon niet op. Ik probeer nog wat te kijken, een podcast te luisteren en mijn eigen verslag terug te lezen, maar ik kan het gewoon niet volgen. Na een paar uurtjes probeer ik wat te slapen, maar ook dat is geen succes. Ook al zijn de stoelen prima, ik zit niet lekker, alles gaat zeer doen en ik kan gewoon niet stilzitten. Heel irritant.
Als de buurman naar de wc gaat schrik ik even, want ik was blijkbaar toch even weg. Aan de klok te zien niet langer dan een kwartiertje, moest dat nou precies nu? Ongeveer 1,5 uur voor aankomst krijgen we ontbijt, en dan heb je toch weer even afleiding. Zo gaat het laatste stukje toch nog redelijk snel. De buurvrouw aan het raam maakt nog even een foto van de Franse kustlijn voor me, Parijs is bijna in zicht.
De landing gaat prima, vaste grond onder de banden, heerlijk. Natuurlijk staat iedereen nog een half uur te dringen in het gangpad terwijl de deuren nog niet eens open zijn. Als een van de laatsten ga ik van boord, ik heb geen haast, het zal toch nog wel even duren voor de bagage op de band ligt. Bij de gate staat weer de mevrouw van Westjet die me op de heenweg de foto van mijn motor in het ruim heeft gestuurd. Ze herkent me nog en belooft nog even goed op mijn motor te letten. Of ik nou nog een uur in de bagagehal sta of hier bij de gate maakt ook niet uit, dus ik wacht nog even tot mijn motor het ruim uit komt. Gewoon omdat het kan, want ik wist natuurlijk al dat hij aan boord was.
Als ik na de controle ook mijn bagage weer heb is echt alles compleet, en ga ik richting het hotel. De standplaats voor de hotel shuttles is nog 20 minuten lopen, en omdat ik een goedkoop hotel heb is de shuttle niet gratis. Dan kan ik voor een paar euro meer net zo goed meteen voor de deur een taxi pakken, dat scheelt een hoop gezeul naar de opstapplaats voor de shuttles. Ik neem nooit taxi's, en ik weet meteen weer waarom. De chauffeur prutst wat aan de meter, en komt op 35 euro. Op Maps heb ik natuurlijk al lang gezien dat het maar 8 kilometer is. Wat denk je zelf vriend, ik ben niet achterlijk. Hij begint te zeuren dat een korte rit niet rendabel voor hem is. Niet mijn probleem, had je maar een vak moeten leren. Ik zeg hem dat ik hem maximaal 15 euro betaal, geen cent meer, en anders zet hij me er maar weer uit. Daar wil hij eerst niet in mee, maar zodra ik de deur weer open trek gaat hij toch maar overstag. Het ritje komt met het normale tarief uiteindelijk op 13 euro uit, in plaats van 35. Dat had ik natuurlijk af kunnen ronden naar 15, maar die kans heeft hij verspeeld. Oplichter.
Het hotel is niet van de hoogste klasse, maar het kan ermee door. Ik ga eerst even lekker douchen en mijn tanden poetsen, want dat mag wel weer na bijna 24 uur. Het is inmiddels half 3 in de middag, maar omdat ik een hele nacht heb overgeslagen ga ik eerst 2 uurtjes liggen. Ik had gedacht om aan het eind van de middag misschien de motor nog op te halen, maar dat besluit ik toch morgenochtend te doen. Ik ga sowieso morgen pas rijden, en anders staat hij hier vannacht maar voor de deur te staan. Zo'n dorp rond een luchthaven trekt toch wazig volk aan, allemaal van die auto parkeerbedrijfjes en andere pandjes waar lui met van die nektasjes rondlopen. Dat zijn niet echt de mensen waarbij ik me op mijn gemak voel. Zeg ik het zo netjes genoeg? Ik doe 2 uurtjes mijn ogen dicht, maar omdat ik wil voorkomen dat ik vannacht niet kan slapen laat ik het daar maar bij. Ik hang verder een beetje op de kamer, en wandel om 8 uur naar een pizzeria in het dorp om wat te eten. Het dorpje zelf ziet er trouwens nog best oké uit. Net als Roissy waar ik op de heenweg zat is ook dit dorp bijna helemaal opgeslokt door de luchthaven, maar toch nog wel een typisch Frans dorpje. Om half 10 ben ik weer op mijn kamer, hang ik nog wat rond, en dan ga ik toch maar proberen te slapen.
Dag 120, Vrijdag 8 september. Gereden: 525, Totaal: 26401,5km.
Ik heb prima geslapen als om half 7 de wekker gaat. Tot zo ver geen jetlag problemen. Een half uurtje later wandel ik het dorp in, en haal ik bij de bakker eerst een Frans ontbijtje. Croissantje, chocoladebroodje en koffie, dat heb ik in Canada wel een beetje gemist. De bushalte ligt naast de bakkerij, dus een kwartiertje later kan ik gelijk instappen. Ik moet eerst weer richting het vliegveld en daar overstappen op een andere bus, die precies stopt waar ik mijn motor moet ophalen.
Als eerste ga ik naar de balie waar ik de motor ook heb ingeleverd. Er zit niemand en er staan een aantal vrachtwagenchauffeurs die alleen maar in het Frans naar elkaar lopen te schreeuwen. Na ongeveer een kwartier wachten komt er dan eindelijk een medewerker aan, maar duurt het nog ongeveer een kwartier voor ik aan de beurt ben. Dan blijkt dat ik niet op de goede plek sta, dit is de export en ik moet naar de import. Zo'n vermoeden had ik al, maar omdat nergens iets van uitleg staat waar je moet zijn en niemand natuurlijk Engels spreekt probeer ik het maar gewoon ergens. Ik moet een paar deuren verder zijn, dus dan ga ik die kant maar op. Bij de import word ik weer doorgestuurd naar een ander loket, waar ik wat documenten krijg waarmee ik naar het douanekantoortje moet. Gelukkig krijg ik ook alleen maar in het Frans uitgelegd waar ik dat kantoor kan vinden.
Een beveiliger op de parkeerplaats wijst me uiteindelijk de goede kant op, waar ik in een oud krakkemikkig en verschrikkelijk heet kantoortje uitkom. Na even wachten komt er een medewerker, maar ook hier sta ik blijkbaar niet goed. Gelukkig is deze mevrouw zo aardig om even met me mee te lopen naar het juiste kantoor, anders liep ik nu waarschijnlijk nog te zoeken. Als je op de Douane afhandeling van een internationaal bedrijf werkt is het natuurlijk logisch dat je geen Engels spreekt, dus ook hier loopt het lekker vloeiend. Ze blijven maar om facturen of aankoopbewijzen van de motor vragen. Nadat ik 3x heb uitgelegd dat ik de motor niet in Canada heb gekocht maar alleen op vakantie ben geweest en op mijn kentekenbewijs laat zien dat ik hem al 3 jaar heb, lijkt hij het eindelijk te snappen.
Met een paar douanestempels op een bonnetje moet ik weer terug naar het eerste kantoor. Ik moet nog 130 euro airport Tax betalen, dat zal wel kloppen want dat was op de heenweg ook zo, en zijn ze in Calgary denk ik gewoon vergeten. Ik ben inmiddels al meer dan 1,5 uur verder, als ik eindelijk het formulier heb waarmee ik naar het magazijn kan. Ik geef het formulier af aan een heftruckpiloot die ermee weg scheurt en vervolgens een tijdje niet meer terugkomt. Uiteindelijk komt hij terug, en schuift de pallet met de motor er op voor zicht uit. Alles staat nog opgeladen en vastgesjord, maar als alles los is kan ik hem dan eindelijk meenemen. We zijn weer herenigt! Gelukkig, vanaf nu heb ik de regie tenminste weer zelf in handen. Stomme eigenwijze Fransen.
Buiten schroef ik de ruit er weer op, sluit de accu aan, en dan is het natuurlijk met één druk op de knop weer lopen. 2km verderop zit gelukkig een pomp, want ik heb geen idee hoeveel benzine er nog in de tank zit. Gelukkig is dit zo'n waardeloze pomp waar je vooraf moet betalen, dus je moet maar gokken hoeveel je nodig hebt. 30 euro dan maar, dat gaat er zeker wel in. Vol is hij niet, maar ik kan wel weer even vooruit. Nu snel terug naar het hotel. In het hotel spring ik nog even onder de koude douche, want bij 30 graden allemaal bloedhete kantoortjes met onbegrijpelijke Fransen doorlopen is niet echt prettig. Bij het ophalen van de motor in Calgary stond ik letterlijk na 5 minuten weer buiten, en dat had ik nu ook een beetje verwacht. Het werd iets langer, dus het is uiteindelijk bijna 11 uur als ik ben uitgecheckt en eindelijk op weg naar huis kan. Bij dezelfde bakker als vanochtend stop ik nog een keer, nu voor een belegd stokbroodje en een bakkie, en dan ga ik echt op weg.
Eerst rij ik nog door wat van die slaperige Franse dorpjes, en bedenk ik me dat ik dat stiekem best wel gemist heb. Voor mijn jaarlijkse tripje door de Alpen ben ik altijd wel een paar dagen in Frankrijk, maar dit jaar voor het eerst in lange tijd niet. Het blijft gewoon een mooi land, jammer van de inwoners. Na een paar kilometer binnendoor ga ik de snelweg op, op naar het volgende irritatiepunt, tolpoortjes. Het is niet al te druk, dus ik kies een leeg poortje uit. Dit is zo'n station waar je een kaartje moet trekken om later te kunnen betalen. Ik stop, maar er komt geen kaartje. Handmatig nog een paar keer op die knop drukken, geen kaartje. Ik heb het met deze motor eerder gehad, omdat hij vrij hoog is detecteert die lus niet dat er iemand op staat, en wordt hij niet geactiveerd. Dan druk je op de help knop, roep je een paar keer "moto" en activeren ze het poortje handmatig. Nu druk ik op de help knop, krijg ik een onbegrijpelijk Frans bandje, en verder niks. Nog een keer drukken, en zowaar gaat de slagboom open. Maar, nog steeds geen kaartje! Nu kan ik wel doorrijden, maar dan sta ik straks bij het betaalpoortje aan het eind zonder kaartje en heb ik daar weer een probleem. Inmiddels staan er ook 2 vrachtwagens achter me, dus terug kan ik ook niet meer. Gelukkig is de eerste chauffeur zo aardig om even te helpen, maar ook hij snapt niks van het bandje wat ze afspelen als je op de help knop drukt. Hij weet het ook niet meer, loopt naar de andere chauffeur en stuurt hem achteruit weg, en dan kunnen wij ook achteruit weg. Naar een ander poortje, waar ik wel meteen een kaartje krijg en eindelijk door kan. Wat een gezeik, dat was precies waar ik zin in had bij 33 graden!
Verder verloopt het gelukkig zonder al te veel gedoe, tot ik bij de ring Antwerpen kom. Het is inmiddels natuurlijk vrijdagmiddagspits, dus lekker druk. Gelukkig ben ik mijn Europese rijstijl nog niet verleerd, en kan ik hier weer tussen de file door. Ook bij Hazeldonk is het natuurlijk weer lekker druk, en is er ook nog een rijstrook afgesloten vanwege een vrachtwagen met pech. Ik heb nu al meer file gehad dan in alle 4 voorgaande maanden bij elkaar. Ondertussen heb ik afgesproken om bij een goede vriend in Oosterhout nog een bakkie te doen, daar kom ik toch zo goed als langs. Ik ben er ongeveer om half 5, en er is genoeg te praten natuurlijk, dus ik ben pas om 7 uur weer weg. De files zijn tenminste opgelost, het is niet meer zo erg heet en ik mag inmiddels 130. Uiteraard kon ik blijven eten, maar dan zou ik wel weer erg laat thuis zijn en honger heb ik door mijn omgekeerde ritme toch niet. Het was gezellig!
Het is half 9 en nog net licht als ik bij de Appie stop voor wat snelle boodschappen, en daarna echt de laatste kilometers naar huis rij. En dan, na 26.401,5 probleemloze kilometers en 120 dagen ben ik weer thuis! M'n broertje en schoonzus zijn stiekem al langs geweest, hebben boodschappen gedaan, de koelkast gevuld, alle planten die tijdelijk bij hun hebben gelogeerd staan er alweer, en op tafel een bos bloemen en een kaartje. Super lief, en wat fijn thuiskomen. Morgen komt de halve familie op de koffie, maar eerst weer eens lekker naar mijn eigen bed!
Resumé,
Het zit er op!
120 dagen, 26.401,5 kilometer.
Ongelofelijk hoe snel die 4 maanden omgevlogen zijn. Toch voel ik wel echt dat ik lang weg ben geweest, en heb ik geen seconde het gevoel gehad dat het lang was of dat ik naar huis wilde. Het was een avontuur wat me nog lang zal bijblijven. Gelukkig ben ik bijna volledig gevrijwaard van enige problemen. Geen gedoe met de motor, zelfs geen lekke band. Als ik bedenkt wat voor paden ik heb gereden verbaas ik me daar eigenlijk nog steeds over.
Ook met het weer heb ik veel geluk gehad. Ik denk dat ik meer dagen boven de 30, dan onder de 15 graden heb gehad, en ook maar heel weinig regen. Ook al was dit in Canada een van de ergste jaren ooit wat de bosbranden betreft, ook daar heb ik relatief weinig last van gehad. Super veel wildlife gezien, maar allemaal op veilige afstand. Zeker niet in de laatste plaats vond ik het ook heel leuk om mijn familie te zien.
Canada is een prachtig land, maar eerlijk is eerlijk, als ik puur naar het rijden kijk had ik er misschien iets meer van verwacht. Het is een enorm land, de wegen zijn lang en rechttoe rechtaan. Als je de hele dag bochten wil rijden moet je hier niet zijn. Maar dat neemt niet weg dat ik het enorm naar mijn zin heb gehad. De prachtige natuur, de uitgestrektheid, de wilde dieren, geweldig. Met de motor zou ik niet snel nog een keer naar dit gebied gaan, maar wie weet ooit nog eens naar de oostkust of verder de VS in.
Ik heb het niet tot op de cent bijgehouden, maar het hele geintje heeft me totaal zo’n 12.000 euro gekost. Meer dan helft daarvan zit al in het transport van de motor, bijkomende kosten voor het transport, luchtvaarttax, verzekering, en mijn eigen vliegticket. Ongeveer zo’n €5500,-, zijn alle andere kosten. Inclusief eten&drinken, campings, benzine, 4 nachten hotel in Parijs, 2 nachten hotel Calgary, een paar excursies, meerdere overtochten per ferry en een nieuwe achterband. Die 5.500 gedeeld door 120 dagen is ongeveer €45,- aan verblijfskosten en levensonderhoud per dag, dat vind ik eerlijk gezegd nog best schappelijk. Het ligt niet eens heel ver van wat ik dagelijks op een vakantie in Europa uitgeef. Hoewel boodschappen daar vrij duur zijn, was de benzine ten opzichte van Europa weer redelijk goedkoop, dus dat heft elkaar wel zo’n beetje op. Natuurlijk is 12.000 een enorme hoop geld, maar het is dan ook niet iets wat ik ieder jaar doe. Zelfs als zou ik het willen.
De afgelopen winter heb ik de motor even flink onder handen genomen, hij is bijna volledig uit elkaar geweest. Hoewel hij op het oog redelijk schoon was, zat in elk hoekje en gaatje wel stof, modder of andere troep. Ik ben geen echt gekke dingen tegengekomen. Behalve dat de voorband en de kettingset versleten waren, heb ik alleen de coolfan vervangen. Deze deed het nog wel, maar draaide niet echt soepel meer. Waarschijnlijk het lagertje aan gort. Hij heeft met al die hitte dan ook behoorlijk overuren gedraaid. Inmiddels zit alles weer netjes in elkaar, en staat hij weer helemaal klaar.
Rest mij alleen nog iedereen te bedanken voor het meelezen en alle leuke reacties! Ooit komt er nog wel een compilatie van wat Gopro beelden, maar daarvoor moet ik nog even een nieuwe laptop aanschaffen. Tegen de tijd dat ze er zijn deel ik ze hier ook weer. Bedankt!
