Reisverslag 2023: Île de Corse

[MotoRobin]

Zo met het koude weer wil ik weer eens beginnen aan een nieuw reisverslag. Volgende stukjes zullen komen afhankelijk van hoeveel tijd ik heb om te schrijven. Veel leesplezier!

Vooraf​

Het is mei en ik ben al sinds de zomer niet meer op vakantie geweest. De hoogste tijd dus om er op uit te trekken. Uiteraard weer op de motor. Waarheen is in het voorjaar altijd toch een tikkeltje lastig. Ook al heb ik de hele winter woon-werk gereden en kan ik best tegen een spatje regen, toch zou ik graag al wat zon en warmer weer zien.

Daarnaast zit ik al een tijdje te azen op de TET Denemarken. Je hebt daar een stuk strand waar je gewoon op mag rijden, lijkt mij erg gaaf om eens te doen. Met 5 werkdagen vrij en met hemelvaart als extra vrije dag kan ik 11 dagen op pad zijn. Daarom plan ik naast de TET Denemarken ook losjes een route in over de TET Polen richting Tsjechië, Slowakije en Hongarije met het idee ik kijk wel waar ik uitkom.

Helaas, als ik een week voor vertrek kijk naar de weersvoorspellingen, lijkt het niet al te best te worden in de regio Denemarken/Polen. Ik moet dus op zoek naar een alternatief. Mijn oog valt op het Franse eiland Corsica. Zo in de Middellandse Zee zal het weer er vast al aangenaam zijn.

Snel zoek ik op wat de mogelijkheden zijn voor de veerboten. Beschikbaarheid valt enigszins tegen. Vooral bij de langere nachtelijke overtochten, omdat hutten vaak al volgeboekt zijn en wel verplicht zijn. Voor de terugweg krijg ik er eentje gevonden van zondag op maandag. Dit gaat wel betekenen dat ik in 1 dag 1100 km moet rijden op de terugweg. Ach ja, moet kunnen denk ik.

Voor de heenweg wil ik iets meer tijd nemen. Het is mijn bedoeling om op vrijdag na de lunch te vertrekken. Zo kijkend naar de mogelijkheden besluit ik een veerboot vanuit Livorno te boeken op zondagochtend. Daarmee heb ik 1.5 dag om daar te komen, maar het is dan ook zo’n 1300 km. Als tussendoortje lijkt het mij een mooi plan om aan de oostkant door Zwitserland te rijden en Liechtenstein eventjes mee te pakken.

Omdat ik veel kilometers plan te rijden op de grote reisdagen en eigenlijk wel door Zwitserland moet ik mij er toch bij neerleggen om dat dure vignet aan te schaffen. Meteen weer een €45 af mogen tikken voor dat ding. Het scheelt tenminste een hoop kilometers binnendoor of om te rijden. Alleen jammer dat ze in Zwitserland nog niet zijn overgestapt op een vignet op kenteken. Ben niet zo’n fan van stickers die ik weer eraf moet halen na een tijdje.

Een paar dagen voor vertrek ontvang ik hem en ga ik op zoek naar een geschikt plekje om te plakken. Zo aan de binnenkant van het ruitje lijkt mij een uitstekende plek. Nu alleen nog de spullen inpakken en wachten tot vrijdag.

 

[MotoRobin]

DAG 1​

Begin:: Helden
Eind: Bregenz
Landen: Nederland, Duitsland, Oostenrijk
Gereden tijd: 7,2 uur
Gereden afstand: 675 km
Maximale hoogte: 786 m
Minimale hoogte: 15 m
Hoogteverschil: 6523 m
Gemiddelde snelheid: 94,1 km/h

Spoiler: Route

Het is uiteindelijk kwart voor 1 ‘s middags wanneer ik klaar sta om te vertrekken. Als het er op aan komt om te vertrekken voor vakantie, krijg ik het toch altijd weer voor elkaar later weg te rijden dan ik gepland had. Echter, kan ik natuurlijk niet vertrekken zonder even een foto te knippen van mijn pakezel.

Ik probeer ditmaal ook een aantal nieuwe dingen uit. Zo heb ik van het najaar een flink compactere tent gekocht, ga ik voor het eerst op vakantie met een tanktas en heb ik de topkoffer uitgewisseld voor een waterdichte tas. Ben benieuwd of alles gaat bevallen.

Oke, nu is het echt tijd om te vertrekken. De navigatie staat op Bregenz, daar hoop ik vanavond te eindigen op een camping.

Het eerste stukje gaat prima. Het verkeer schiet goed op en ik weet het droog te houden. Helaas komt daar na 2 uur verandering in. Het begint drukker en drukker te worden. Ik heb eigenlijk maar een hekel aan door Duitsland rijden. Het is er vaak net zo druk als in Nederland, zeker met die eeuwige wegwerkzaamheden kom je gewoon regelmatig in de file terecht. Files kennen we in Nederland natuurlijk ook als de beste, maar daar is de wetgever nog zo vriendelijk geweest om het toe te staan dat motorrijders dat mooie vrije stuk asfalt mogen gebruiken. In Duitsland niet en dan is filerijden op de motor natuurlijk veel vervelender dan in de auto. Constant de motor rechtop houden, koppelen met de vingers, warmte van het blok of juist kou van het weer etc, maar dat snapt de gemiddelde automobilist niet. Nja, de brave burger die ik ben probeert zich toch maar aan de regels te houden door een alternatieve route binnendoor te zoeken. Wie gaat er nou ook op vrijdagmiddag door Duitsland rijden?

Naast de toegenomen drukte begint het ook te spatten. Wanneer ik de kans krijg, stop ik dan ook even om mijn regenpak aan te trekken. Ja, mijn pak is al waterdicht, maar die laag zit wel aan de binnenkant. Ik heb geen zin om de komende 2 dagen ‘s ochtends een nat pak aan te moeten trekken dus dat regenpak is toch wel erg prettig.

Met het regenpak aan, rij ik weer verder. Ik rij grotendeels over de A61, een snelweg die over het algemeen toch enkele mooie vergezichten geeft. Er zit in ieder geval genoeg glooiing in het landschap hier.

Rond een uur of 5 ben ik toe aan mijn eerste tankbeurt. Ik ben inmiddels bij Hockenheim. Helaas betekent dat ook dat ik nu pas rond het halverwege punt ben voor vandaag en dan moet ik ook nog ergens wat eten vanavond. Dat kan nog wel eens een latertje worden vandaag. Hopelijk krijg ik nog wel een camping gevonden vanavond. Omdat ik toch nog geen trek heb besluit ik maar snel door te rijden richting Oostenrijk. Als ik straks een keer ga eten kijk ik wel eventjes wat er nog mogelijk is voor de overnachting vanavond.

Rond Stuttgart besluit ik dan toch even te stoppen om wat te eten. Terwijl ik wacht op mijn bestelling, zoek ik via Google Maps een aantal campings op in de hoop er eentje te vinden met ruime openingstijden. Ik bel er een paar en bij de 3e heb ik beet. Het is geen enkel probleem om tot 10 uur aan te komen en de camping ligt ook nog eens direct aan het meer. Ik reserveer meteen een plekje, al heeft dat natuurlijk weinig toegevoegde waarde zo vroeg in het seizoen. De camping is zelfs deze week pas open gegaan. Snel werk ik mijn eten naar binnen en stap ik weer op de motor. Op naar Oostenrijk.

Het is inmiddels lekker rustig geworden op de weg dus het schiet weer behoorlijk op. Ook had ik van tevoren al opgezocht dat je geen Oostenrijks vignet nodig hebt om de tunnel net over de grens van Duitsland te gebruiken. Schijnbaar doen ze dat om drukte te vermijden door de grensdorpjes. Daar ben ik vandaag ook erg blij mee, wat scheelt ook behoorlijk wat tijd. Jaren geleden wist ik dat niet en dat heb ik geweten ook.

Het is inmiddels 9 uur wanneer ik de camping weet te vinden. Ik stop voor een gesloten poort en zie zo niemand, vreemd. Ik stap af en kijk op mijn telefoon of ik echt op de juiste plek ben. Ja toch wel. Na een paar minuten komt de eigenaar dan ook aan wandelen, waarna ik in mag checken. Hij geeft aan waar we faciliteiten zijn en dat ik zelf maar een plekje moet kiezen. Betaling volgt morgenochtend.

Ik rij direct naar het dichtstbijzijnde stukje gras en trek meteen een behoorlijk spoor in het gras. Hmm, toch een stuk natter hier dan ik had verwacht. Direct naast de poort van de camping zie ik nog een mooi stukje dat minder erg lijkt te zijn en waar ik de motor op wat kiezels kan zetten. Ja, dat gaat mijn plekje worden. De tent heb ik thuis al wel eens opgezet, maar nu is het voor het echie en dat is toch anders. Ik loop dan ook even te klooien voordat het ding staat. Moeilijk is het niet, maar je moet het wel even snappen. Mooi, dan staat die ook. Snel de slaapspullen de tent in.

Ik wil toch graag even het meer in. Niks is zo lekker als zwemmen op dag 1 van de vakantie. Er loopt een campinggast langs dus ik vraag even of het water zwembaar is. Absoluut niet krijg ik te horen, veel te koud. Echter ben ik van een beetje kou niet bang en wil ik het er toch even op wagen. Snel even mijn zwembroek aan en richting het water. Overigens is het inmiddels al een uur of 10, maakt wel dat het lekker rustig is nu natuurlijk.

Na het maken van deze foto’s test ik het water even uit. Hmm, koud is het wel ja, maar toch wil ik er even in. Na een paar minuten begint het enigszins te wennen en uiteindelijk weet ik het toch zo’n 20 min vol te houden in het water. Lekker verfrissend zo na zo’n lange dag.

Eenmaal uit het water is het natuurlijk al helemaal koud dus ik droog me snel af. Vervolgens terug naar de tent om mijn toilettas te pakken. Nog even een warme douche, tanden poetsen en dan is het echt tijd om naar bed te gaan. Morgen immers ook nog genoeg kilometers te vreten.

 

[von Sprudelwasser]

Je schrijft heel beeldend, het lijkt of ik er zelf bij ben. Ik volg!

 

[Eelco36]

Eens! Ik doe mee

 

[MotoRobin]

DAG 2​

Begin: Bregenz
Eind: Livorno
Landen: Oostenrijk, Zwitserland, Liechtenstein, Zwitserland, Italië
Gereden tijd: 8,2 uur
Gereden afstand: 609 km
Maximale hoogte: 2065 m
Minimale hoogte: -3 m
Hoogteverschil: 8023 m
Gemiddelde snelheid: 74,4 km/h

Spoiler: Route

Na een goede nachtrust wordt ik wakker. Ik scroll nog even een kwartiertje op mijn telefoon en kruip dan mijn slaapzak uit. De tent kom ik eigenlijk nooit uit zonder eerst alles binnenin ingepakt te hebben. Dat is gewoon iets dat ik erg praktisch vind. Ik wil namelijk niet te veel tijd verspillen en op deze manier ben ik toch al halverwege het inpakken. Vervolgens klim ik uit mijn tent, pak ik mijn toilettas en loop even naar het sanitair.

Terug bij de tent begin ik met het inpakken van de rest. Met een minuut of 10 zit alles weer vast aan de motor. Nu maar eens kijken of ik kan betalen voor de camping en ergens een ontbijtje kan scoren. De eigenaar zit inmiddels al in de receptie, zie ik. Ik krijg te horen dat het €30 kost voor de nacht en dat ik cash moet betalen. €30 vind ik eigenlijk wel erg veel voor een klein stukje gras en wat sanitaire faciliteiten in het voorjaar, maar dan had ik gisteren maar scherper moeten zijn. Niet dat ik überhaupt nog echt keuze had. Met een frisse tegenzin betaal ik dan ook maar en vraag of ik hier ook ergens broodjes kan kopen. Uiteraard, zegt hij. Aan de achterzijde van de receptie is een barretje waar ze ook de broodjes verkopen. Mooi, ga ik daar ook nog even kijken.

Ze hebben echt van alles wat en ik besluit voor croissantjes te gaan. Ik neem er meteen ook mee voor de lunch, hoef ik daar vandaag ook niet meer aan te denken. Aangezien we hier zo pal aan het meer zijn, pak ik de motor en rij er eventjes heen. Toch altijd leuker om met een fijn uitzicht te kunnen eten.

Tijdens het ontbijt probeer ik ook enigszins de planning voor vandaag op orde te krijgen. Als ik direct Livorno in de navigatie zou zetten, heb ik meer dan genoeg tijd. Aangezien ik hier toch al in de Alpen zit, zou ik ook kunnen proberen om een leukere route te nemen. Dit zijn hier immers genoeg te vinden.

Van tevoren had ik natuurlijk al bedacht dat ik Liechtenstein wilde bezoeken. Daarnaast ligt San Bernardino pas op de route, dat is misschien ook wel leuk. Dan is het plan voor de eerste helft van de dag wel weer gemaakt. Ik moet het ook niet te gek maken, morgen heb ik al vroeg de veerboot dus ik wil ook niet al te laat rond Livorno zijn.

Als ik mijn laatste broodje op eet voel ik een paar druppeltjes vallen. Hmm, ik heb eigenlijk echt nog geen zin in regen. Ook wil ik eigenlijk niet al meteen beginnen door het regenpak weer aan te trekken. Ik zal het maar nemen als teken om te vertrekken, nu maar hopen dat het bij die paar druppels blijft. Op naar Liechtenstein.

Vanuit Bregenz ben ik eigenlijk zo in Zwitserland en dus ook zo op de snelweg die parallel aan de grens naar het zuiden gaat, ook direct langs Liechtenstein. Ideaal dus. Op de snelweg kom ik heel langzaam bij een grote groep motorrijders en daar blijf ik eventjes bij. Over 10 km moet ik er toch af voor Liechtenstein en het is eigenlijk wel leuk om zo samen te rijden met zo’n groep adventure-motoren. Die 10 km zijn al snel voorbij dus ik rij ze voorbij, zwaai even en neem de afslag.

De grens tussen Liechtenstein en Zwitserland is de Rijn en de snelweg ligt pal langs die rivier. Je bent dus echt zo in Liechtenstein, waar verder ook niets bijzonders te beleven is bij de grensovergang. Zelfs geen vlaggen, alleen 2 kleine schildjes aan de zijkant van de brug.

Mijn eerste bestemming binnen Liechtenstein is het kasteel waar de koninklijke familie in woont. Het ligt een klein stukje boven Vaduz, waardoor je vaak een mooi uitzicht hebt. Helaas wil dit uitzicht nog niet helemaal meewerken door de wolken. Daarnaast blijkt het kasteel ook nog in verbouwing te zijn. 5 jaar geleden was ik hier ook al en toen was het toch een veel beter gezicht, maar ook toen veel bewolking. Zullen ze hier wel vaker last van hebben denk ik. Toch blijf ik het hier mooi en bijzonder vinden in dit mini-landje.

Ze hebben hier ook een waterpunt dus ik vul meteen even mijn voorraad aan. Vervolgens spring ik weer op de motor. Via een aantal kleine weggetjes klim ik naar een plekje waar ik toen een erg mooi uitzicht had. Eigenlijk zou ik graag even een zelfde foto maken als ik toen deed met de auto, maar nu met de motor. Precies dezelfde plek met precies hetzelfde uitzicht.

Aangekomen op die plek blijken er allemaal werkzaamheden te zijn, precies waar ik de foto wil maken. Dat is dan toch wel even jammer. Echter, wat ik nog wel erger vind is dat het uitzicht volledig geblokkeerd is door de wolken. Gelukkig waren het wel leuke bochtjes hier naar boven.

Met tweemaal een teleurstelling ben ik ook wel weer klaar met dit landje. Ik verwacht niet dat ik hier nog leuke uitzichten ga krijgen met deze bewolking. Hoogste tijd om de snelweg weer op te zoeken, op naar het zuiden. Via nog wat leuke bergweggetjes passeer ik de grens met Zwitserland weer, waar ik direct de snelweg op kan.

Op een gegeven moment loopt het spoor direct langs de snelweg en als ik in mijn spiegel kijk zie ik langzaamaan een ICE trein aankomen. Kilometers lang komt die mij met een klein snelheidsverschil voorbij tot we plots onze wegen scheiden. Toch een leuk momentje zo. Ik rij door richting de San Bernardino pas

De slimmerik die ik ben, hou ik natuurlijk helemaal geen rekening met wat het weer zou kunnen doen op 2000 m hoogte. Dat merk ik al snel, want nog niet eens halverwege omhoog begint het al te sneeuwen. Ik stop even om mijn regenpak aan te trekken. Niet zo zeer tegen de nattigheid, maar wel voor de warmte. De sneeuw blijft vooralsnog ook niet liggen dus ik durf het nog wel aan om door te rijden naar boven. Bovenaan is het inmiddels ook net gaan vriezen. Ideale condities voor een motorrijder toch? Boven snel een paar foto’s maken en dan door naar het hopelijk warmere en drogere beneden.

Warmer blijkt het wel te zijn, maar droger helaas niet. Kan er toch niks aan veranderen dus ik ga er maar eens goed voor zitten om Italië te bereiken. Met een beetje geluk is het daar beter.

Als ik in de buurt kom van die grens blijkt dat nog aardig te kloppen ook. Het zonnetje komt er zelfs zo nu en dan door. Lekker zeg. Ik zie dat ik Italië niet meer ga halen op deze tank, dus stop maar eens bij een tankstation langs de snelweg. Het is eigenlijk ook wel weer tijd geworden om iets te eten. Dan kan ik dat mooi combineren. Kan ik gelijk dat regenpak uittrekken, want het begint stiekem toch een tikkeltje warm te worden.

Terwijl ik wat sta te eten, trek ik regelmatig de interesse van de medemens. Op mijn koffers heb ik een lijstje stickers geplakt die laten zien waar ik inmiddels allemaal ben geweest met de motor en dat is een aardig lijstje. Zeker Oost Europa trekt veel bekijks. Overigens blijken deze Aliexpress sticker niet echt opgewassen te zijn tegen de regen dus daar moet ik thuis maar weer iets anders op verzinnen. Het zijn wel erg leuke gespreksstarters.

Ook bekijk ik hier even de mogelijkheden voor een overnachting. Ik krijg eigenlijk geen campings gevonden dicht bij de haven. Aangezien ik al om 7 uur bij de haven moet zijn morgen, besluit ik dan maar een hotel te boeken. Gek genoeg kom ik de meeste vakanties niet door zonder tenminste 1x een hotel te pakken. Helaas wel 2 duurdere nachten achter elkaar, maar het is even niet anders.

Het is weer genoeg geweest met het geouwehoer en ik heb nog een lange weg te gaan vandaag. Tijd om weer verder te rijden. In de buurt van de Italiaanse grens kom ik in een aardige file terecht. Ik weet dat je in Zwitserland er ook niet tussendoor mag en ik wil hier absoluut geen boete riskeren dus ik sluit netjes aan. Wel zoek ik een alternatief op via de navigatie. Dat alternatief leidt mij dwars door het grensdorpje door een hele kleine grenspost waar er wel een korte rij staat, maar het een stuk vlotter verloopt dan op de snelweg. Altijd fijner dan kilometers lang kruipen.

In Italië valt het allemaal alweer mee met de drukte en zit ik al snel weer op de snelweg. Zo rij ik weer een 300 km verder tot ik zin heb in een korte pauze. Het is inmiddels ook alweer 5 uur. Ik tank en stop nog even op de parkeerplaats. Daar raak ik in gesprek met 2 Zwitsers uit Basel, vader en zoon. Die zijn onderweg naar Sicilië op hun Husqvarna's waar ze de TET gaan rijden. Ik weet zo even niet welk type het zijn, maar volgens mij een maatje lichter dan de 701. Het zijn in ieder geval serieuze enduro dingen met net zo serieuze noppen er op. Lijkt mij niet het meest comfortabel om daar 600 km snelweg op een dag te rijden, maar zij vinden het prima te doen. We hebben het ook eventjes over de hoogte van die dingen. Ze zijn beiden niet erg groot, net als dat ik dat niet ben. Toch is de zadelhoogte behoorlijk serieus. Ik mag even zitten en dan blijkt het inderdaad nog te doen te zijn. De vering geeft nog wel behoorlijk wat mee als je er op gaat zitten. Toch kom ik maar met mijn tenen aan de grond. Ze moeten vandaag nog de boot halen dus vertrekken nu dan toch maar.

Ik trek nog even mijn regenpak aan en vertrek dan ook. Ik verwacht eigenlijk dat ik ze zo bij ben om even een stuk samen te rijden, maar ze blijken behoorlijk hard door te rijden. De snelweg begint hier aardige doordraaiers te krijgen, met vervelende metalen roosters in de bocht. Alles is inmiddels behoorlijk nat dus dat is toch behoorlijk link. Ik probeer de motor ook maar zo recht mogelijk te houden bij die roostertjes, maar je voelt hem gewoon glijden. Brr nee daar heb ik niks mee zo, maar zal toch even door moeten zetten. Voorzichtig aan dan maar.

Gelukkig is het maar een kort stuk en kan ik daarna weer doorzetten. Als ik de snelweg af draai kom ik ineens in een fikse bui terecht. Toch dat regenpak niet voor niets aangetrokken.

Bij het hotel heb je in typisch Italiaanse stijl heuse motorparkeerplaatsen. Uiteraard wel direct op straat, maar wel weer direct voor de deur van het hotel. Bij het inchecken vragen ze mij waar ik de motor heb staan. Ik zeg gewoon hier op de weg. Ze geven aan dat ik hem ook beschut mag zetten onder het hotel. Dan moet ik wel via een smal voetpad rijden, maar dat vind ik niet erg. Het is toch fijner als je de motor niet op straat hoeft te parkeren.

Na mijn spullen op de hotelkamer te hebben gegooid en mijn pak uit te hebben gedaan, loop ik weer even naar de lobby om te vragen welk restaurant ze mij aan kunnen raden. Ook vraag ik even hoe je bij het strand kunt komen. Als het even kan wil ik vanavond namelijk ook nog even een duik nemen, maar eerst even wat eten. Toch loop ik eerst even via het strand. Ik kijk even hoe je er komt, want na het eten zal het vast al donker zijn.

Het ziet er allemaal toegankelijk uit dus ik ga weer snel door naar het restaurant. Het blijkt dat ze redelijk vol zitten door een grote groep, maar ze weten nog een plekje voor mij te vinden. Ik bestel een pasta, ik ben immers in Italië. Die valt mij eerlijk gezegd behoorlijk tegen. Het ligt in een bad van olie wat ik na een tijdje echt niet meer weggewerkt krijg en er zit verder ook geen vlees of groente bij. Het zal vast wel weer aan mij liggen dat ik niet precies wist wat ik bestelde, maar gelukkig kreeg ik er ook nog een stuk brood bij.

Een tikkeltje teleurgesteld ga ik terug naar het hotel om mijn zwemspullen te pakken. Het personeel kijkt mij enigszins raar aan als ik naar buiten loop. Ik denk dat dat betekent dat het water nog geen fijne temperatuur heeft. Ach, zal vast warmer zijn dan dat meer van gisteren. Het is inmiddels donker. Ik leg mijn spullen op een van de lege strandbedjes. Er is hier letterlijk niemand nu. Ik zet mijn hoofdlampje op rood en leg die bij de spullen, scheelt straks weer zoeken en ren vervolgens het water in. Koud is het zeker, maar daar moet je gewoon even doorheen bijten. Zo blijf ik nog een half uur in zee. Uiteraard hou ik mijn kop er wel bij en ga ik niet verder dan waar ik kan staan. Ik ken het hier niet en er is ook niemand die mij nu kan zien, daar moet je wel rekening mee houden als je de zee of een groot meer in gaat.

Terug bij het hotel vraagt iemand mij lachend hoe het water was. Ik moet er ook wel om lachen en zeg ‘just a little warmer than glacier water’. Ik gok dat de Italianen het nu nog zo zouden ervaren. Terug op de kamer spring ik nog snel even onder de douche en ga ik snel naar bed. Morgen weer vroeg op.

 

[robbifummi]

Heerlijk geschreven , kan niet wachten op vervolg, ben zelf ook aan het plannen voor Corsica, dus ik schrijf mee

 

[David_ZZR]

Erg leuk geschreven! Alvast toegevoegd aan het overzicht!

 

[MotoRobin]

DAG 3​

Begin: Livorno
Eind: Saleccia
Landen: Italië, Frankrijk
Gereden tijd: 3,2 uur
Gereden afstand: 101 km
Maximale hoogte: 959 m
Minimale hoogte: -3 m
Hoogteverschil: 3396 m
Gemiddelde snelheid: 31,5 km/h

Spoiler: Route

Vanmorgen sta ik vroeg genoeg op om niet te hoeven ontbijten. Meestal krijg ik pas rond een uur of 8 of na een uur wakker te zijn trek. Dat komt dus wel weer op de boot. Ik begin dus meteen met inpakken. Daarbij blijkt dat ik de rits van de tanktas niet meer dicht krijg. Daar loop ik dus veel langer mee te kloten dan ik zou moeten, maar uiteindelijk krijg ik het voor elkaar om hem dicht te doen. Daar was wel een mes voor nodig en het greepje is inmiddels afgebroken. Ach ja, sleutelring er aan werkt hetzelfde.

Ik kijk nog even rond in de kamer of ik niks ben vergeten en neem vervolgens de spullen mee naar beneden. Bij het inchecken gisteren had ik al laten weten dat ik redelijk vroeg de boot moest hebben dus de eigenaar staat netjes op mij te wachten zodat ik er snel vandoor kan. Uitchecken is zo gepiept waarna ik de spullen op de motor kan binden en er van tussen kan. Uiteraard vertrek ik alweer later dan ik gisteren bedacht had.

Na een ruime kilometer krijgen zowel mijn telefoon als mijn Garmin geen gps-signaal meer. Ik probeer er wat mee te kloten om het signaal terug te krijgen, maar dat wil niet lukken. Ach, het zal toch wel op de borden staan? Nou, dat valt hier toch behoorlijk tegen. De eerste kilometers gaan prima, maar in de stad klopt er gewoon niks meer van de bewegwijzering. Ik rij een paar keer verkeerd waarna ik via Google Maps probeer uit te vogelen hoe ik bij de haven kom. Uiteraard nog steeds zonder te weten waar ik precies ben, maar gelukkig kan ik nog wel enigszins kaart lezen.

Uiteindelijk weet ik de haven te vinden en kom ik een paar minuten voor de check-in zou sluiten bij het poortje, gelukkig. Nu kan ik eindelijk even tot rust komen. Niet goed die stress in de vroege ochtend. Het voordeel is wel dat ik niet hoef te wachten, ik mag direct doorrijden de boot op, direct naar het laagste dek waar al een heleboel motoren staan. Het personeel wijst mij naar mijn plekje waar ik veel te dicht langs een andere motor wordt gezet. Ik wijs nog dat het niet kan wat hij wil, maar hij blijft zeggen dat het moet. Als ik dan af wil stappen zie ik al meteen dat mijn koffer tegen de motor van de buurman zou komen. Meneer is er als de kippen bij en helpt mij voorkomen dat dat gebeurt. Samen schuiven we de achterkant een stuk naar rechts zodat we elkaar niet kunnen raken en dan is alles weer goed. Vooraan zie ik het personeel inmiddels al bezig met een stuk touw. Ze gaan de hele breedte over met één stuk waarbij ze het aan alle motoren knopen, zonder dan direct te zekeren richting de grond. Alleen aan de uiteinden knopen ze het touw aan de wanden. Lijkt mij niet de meest zekere manier, maar het zal vast wel werken. Mij boeit het sowieso niet, met al dat offroad rijden ligt die van mij wel vaker op zijn kant. Daar kan ik mij niet druk om maken.

De overtocht zou een uur of 5 moeten duren. Hiervoor heb ik zelfs een hut met uitzicht op zee. Niet omdat ik het dat extra geld waard vond, maar omdat ik niet had nagedacht bij het boeken. Ik was even compleet vergeten dat het helemaal niet verplicht is om een hut te nemen overdag. Oeps. Ach ja, ik maak er het beste van. Zo’n bed is natuurlijk heerlijk relaxed voor een paar extra uurtjes. Ook kan ik gebruikmaken van een lekkere warme douche.

Na een paar uurtjes relaxen komt de boot aan in Bastia. In een chaos van motorrijders, rij ik de boot af. De TET begint hier al direct dus ik hoef alleen maar het lijntje te blijven volgen op de navigatie. De eerste paar kilometers gaan nog over een populaire asfaltweg dus we rijden nog met een behoorlijk stoet motoren. Na een tijdje slaat de TET af richting een klein weggetje. Daar gaat verder niemand in. In één keer rij ik alleen, heerlijk, die rust zo ineens. Al snel begint de weg slechter te worden. Je hebt hier trouwens wel een erg mooi uitzicht. Ik klim hier over een niet al te hoge bergkam waarbij ik uitkijk op de Middellandse Zee aan de oostkant van Corsica.

Al snel na het nemen van de foto kom ik op het eerste stukje offroad van deze trip. Ik heb het nu al een paar keer over de TET gehad zonder uit te leggen wat het is. Sommigen zullen het wel weten, maar voor wie het niet weet is hier een korte omschrijving van de beheerders zelf: “Comprising of over 85,000km of legal unpaved road (or as much as possible!), the TET is an epic motorcycle journey through some of Europe's most remote, diverse and inspirational landscapes.” Ik rij wel vaker TET. Over het algemeen is het goed te doen in je eentje op een adventure motor, maar het kan ook echt extreem worden.

Dit stukje is dat niet, maar het is wel even aanpoten. Losse grote stenen, redelijk steil omhoog. Gemakkelijk is het zeker niet. Tijd voor een foto heb ik dus ook zeker niet, maar de GoPro staat natuurlijk wel aan. Ik begin inmiddels ook de wolkenlaag te bereiken. Ook waait het hier behoorlijk hard.

Bovenop de pas sta ik inderdaad in de wolken én in de harde wind. Ik was eigenlijk van plan hier te eten, maar ik denk dat ik toch iets verder naar beneden rij. Gelukkig hoef ik daar niet ver voor te gaan. Een paar honderd meter lager is het een stuk warmer, minder wind en zit ik onder de wolken. Daarnaast heb ik nu uitzicht op de westkust. Nee, zo klein is Corsica ook weer niet, maar het topje is dat wel dus je kunt echt zo van kust naar kust rijden. Ik stop dus even om van het uitzicht te genieten tijdens een welverdiende lunch, de eerste op Corsica!

Na een korte pauze rij ik weer verder naar beneden. Het is hier ook niet warm genoeg om lang te blijven. Gelukkig is het beneden aan de kust weer een stuk aangenamer. Ook ligt hier een lekkere kronkelweg dus het gas kan er even op. Ook al is het nog steeds de TET, het is toch een behoorlijk stuk asfalt weer. Tot ik weer ineens een klein weggetje wordt ingestuurd. Hier zie ik ineens een boel motorrijders, allemaal met adventure motoren. Ze blijken een tikkeltje moeilijk te doen vanwege een paar plassen. Ik ben een beetje ongeduldig en rij er gewoon doorheen. Nou, dat had ik misschien niet moeten doen. Het is toch een stuk dieper dan ik dacht en ik krijg een behoorlijke golf water over mij heen, tot aan mijn vizier dan ook echt. Dat was toch een beetje teveel van het goede, maar anders dan een beetje nat/modderig was het verder niet zo’n punt.

Vervolgens rij ik over een prachtig zandpad van zo’n 10 km richting een strand. Het is al duidelijk te zien op de navigatie dat ik hier straks dezelfde weg terug moet nemen, maar een doodlopend stuk in de route is er meestal niet voor niets en dat is ook zo. Het is niet heel uitdagend rijden, maar wel erg mooi hier. Aan het einde van de weg kom ik bij een parkeerplaats en een camping. Aangezien het inmiddels alweer een uur of 5 is en ik eigenlijk best moe ben, besluit ik om eens te kijken of ik hier kan overnachten. Ik vraag even rond naar de eigenaar van de camping, maar die is er pas vanaf 6 uur. Wel is de zoon aanwezig en die zegt dat ik maar alvast een plekje uit moet kiezen. Dat doe ik dan ook maar alvast. Met een heel relaxt tempo zet ik de tent op.

Daarnaast loop ik nog eventjes rond over de camping. Bij de receptie tref ik inmiddels de eigenaar. Ik maak even een praatje en betaal voor de nacht. De eigenaar geeft aan dat het strand hier een van de mooiste is van Corsica, maar dat het nog een klein stukje lopen is. Daar moet ik dus zeker nog een kijkje gaan nemen en eigenlijk ook een duik nemen natuurlijk. Maar eerst eens een hapje eten.

Mijn prakje smaakt echt voor geen meter. Ik moet duidelijk weer even wennen aan het camping koken. Ach ja, eten is eten toch? Het hoeft niet altijd goed te smaken.

Na nog een uurtje relaxen begint de zon onder te gaan. Snel doe ik mijn zwembroek aan en loop ik richting het strand. Nog voor ik er ben, maak ik al een paar mooie kliekjes.

En dan ben ik op het strand. Wouw het is hier inderdaad echt mooi en ik ben precies op tijd voor de zonsondergang. Ik wacht dus nog even met het nemen van een duik. Eerst wat foto’s maken en natuurlijk genieten van het uitzicht.

Als de zon dan onder is, probeer ik eens hoe het water is. Brrr, dat is toch weer erg koud. Lang blijf ik dus ook niet in het water. Een beetje het nadeel natuurlijk van het voorjaar, het water heeft nog niet echt de kans gekregen om een aangenaam temperatuurtje te krijgen. Ik zal dan maar weer eens terug wandelen naar de camping. Het scheelt dat ik dan tenminste nog wat zie in het stuk bos waar ik doorheen moet. Eerst nog één laatste foto van het strand.

Wanneer ik bijna terug ben bij de tent zie ik een nieuwsgierig vosje lopen. Die komt nog best dichtbij dus ik probeer nog snel even een foto te maken.

Uit de tent pak ik nog even mijn toilettas zodat ik het zeewater van mij af kan wassen. Tijdens het douchen gaat ineens het licht uit en dan is het hier binnen ook echt pikke donker. Lekker handig weer. Het zal vast wel op een bewegingssensor werken. Ik moet even zoeken om het slot van de deur te vinden en loop even naar buiten. Inderdaad, daar springt het licht weer aan. Die timer staat dus wel erg scherp ingesteld. Oke, nog even terug onder de douche en dan snel naar bed. De dag is weer snel voorbij gevlogen.

 

[Eelco36]

Misschien overheen gelezen, maar welke periode ben je geweest? Welke maand?

Leuk stuk weer

 

[MotoRobin]

Misschien overheen gelezen, maar welke periode ben je geweest? Welke maand?

Leuk stuk weer

Dankje! Was er midden mei 2023 dus nog niet al te lang geleden.





Ben deze week een tikkeltje druk met werk. Hoop morgen nog een stuk te kunnen schrijven, anders komt het vervolg zaterdag

 

[mean-machine]

Effe dit topic blijven volgen.
Ik ben al vele keren op Corsica geweest. Maar dan gewoon op de weg.
Ik was er laatste keer met de motor 3 jaar terug en stond toen oa ook op een camping aan zee vlak bij het 'vosje' in St Florent.

Overigens als ik naar Corse ga, plan ik mijn route altijd als volgt:
Thuis vroeg wegrijden en dan in 1 ruk naar Genua of Savona. (dichterbij dan Livorno) Daar nam ik altijd de boot van 22.00h.
Slapen op de boot en vlgde ochtend rijd je om 07.00h in Bastia het eiland op. De hele dag vóór je!

 

[robbifummi]

das een beste 1200 km, ik zou denk de komende dagen alleen maar blijven staan


Dat gaat mij niet lukken in 1 keer naar genua.

 

[MotoRobin]

DAG 4​

Begin: Saleccia
Eind: Corte
Landen: Frankrijk
Gereden tijd: 7,2 uur
Gereden afstand: 228 km
Maximale hoogte: 1438 m
Minimale hoogte: 3 m
Hoogteverschil: 9092 m
Gemiddelde snelheid: 31,8 km/h

Spoiler: Route

Nadat ik de tent weer heb opgeruimd, ga ik nog even rustig zitten voor een ontbijtje. Gewoon een paar simpele broodjes. Het is lekker zonnig dus ik heb ook geen haast. Het is immers vakantie.

Toch is het al snel tijd om weer op pad te gaan. De eerste 10 km gaan natuurlijk weer over datzelfde leuke offroad pad. Lekker stof blazen.

Vlak voordat ik de verharde weg op rij, kom ik weer bij die paar diepe plassen. Ditmaal weet ik mezelf te beheersen en krijg ik geen vloedgolf over mij heen. Vervolgens krijg ik een stukje asfalt voor mijn kiezen. Leuke bochtjes, goed asfalt, eigenlijk best leuk zo.

Echter, duurt het niet lang en draai ik alweer snel het asfalt af. Ik moet mij tussen de menigte door wurmen. Het lijkt het begin van een erg populaire wandelroute. Hopelijk gaat dit niet voor kilometers door op deze manier.

Gelukkig rij ik na een paar bochten de menigte uit en wordt het zelfs al snel lekker uitdagend. Grote losse stenen en grote plassen die ik toch enigszins probeer te ontwijken.

Dit is precies wat ik mij had voorgesteld van Corsica. Een graad of 20, zonnetje erbij en mooie routes met een leuke uitdaging. Zo nu en dan heb ik zelfs uitzicht op zee. Ik waan mij hier over paden waar maar weinig mensen lijken te komen. Kilometers lang kom ik niemand tegen. Toch is dit wel de TET en zullen hier stiekem toch behoorlijk wat motorrijders langs trekken.

Op een gegeven moment kom ik bij een paar huisjes op gepaste afstand van het strand. Alhoewel het er niet uitgeleefd uit ziet, heb ik ook niet het idee dat hier iemand woont. Bij het strandje zie ik een boel mensen die er met een bootje lijken te zijn gekomen. Met de watertemperatuur van gisteren in mijn achterhoofd besluit ik de duik voor vandaag toch maar even over te slaan.

Ik moet eventjes zoeken hoe ik hier ook alweer weg kom. De Garmin houd dan wel netjes bij hoe ik ben gereden, toch lijkt er iets niet te kloppen. En ja hoor, ik rij alweer verkeerd. Na nog wat meer zoeken kom ik weer terug op de TET.

Kijkend op de navigatie valt mij op dat het nog wel een behoorlijk stuk is naar een normale weg. Precies wat ik wil natuurlijk, maar ik besef mij wel dat ik op moet blijven letten. Ik kom hier de nodige stukken tegen die absoluut niet gemakkelijk zijn. Als er iets zou gebeuren, heb ik hier wel echt een probleem. Gelukkig heb ik wel gewoon telefoonbereik. Vooral niet te veel risico’s nemen en dan komt het wel goed.

Als ik eenmaal dichter bij het asfalt kom, zie ik zo nu en dan ook weer mensen. Vooral wandelaars en fietsers. Geen idee waar ze heen gaan, maar als ze dezelfde route als mij willen nemen zijn ze nog wel even onderweg.

Eenmaal op het asfalt rij ik ook al snel een iets grotere plaats in. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat ik net een supermarkt voorbij rij. Even verderop besluit ik te keren en wat inkopen te doen. Het is inmiddels ook alweer ruim na de lunch geweest dus daar haal ik mij ook nog wat voor. Buiten probeer ik eerst alles in mijn koffers te proppen, waarna ik nog even op een trappetje ga zitten voor de lunch.

Als ik de navigatie er bij pak, zie ik dat ik straks gedag mag zeggen tegen de kust. De route leidt mij straks landinwaarts, direct door het midden van Corsica naar het zuiden. Ik ben benieuwd hoe dat uit gaat pakken. Het is eigenlijk ook best lekker hier zo aan de kust. Goed, ik heb de lunch weer op dus ga er weer vandoor. De TET bevalt hier tot nu toe erg goed, dus die blijf ik zeker volgen. De heuvels in dus.

Het eerste stuk is echt geweldig. Ik rij hier de heuvels in met uitzicht op zee. Toch een van de mooiere dingen vind ik altijd. De kust heeft gewoon iets. De stranden, rotsen, golven, het blijft gewoon erg gaaf. Helaas duurt het niet lang voordat ik het uitzicht op zee weer kwijt raak. Dat zal wel voor een paar dagen zo blijven. Niet getreurd, het binnenland blijkt ook erg mooi te zijn. Zeker als je dan bovenop de heuvelruggen kunt rijden. En nog net een glimps van de kust, toch nog eentje.

Als je naar boven rijdt, moet je ook eens een keer naar beneden. Waar omhoog vrij geleidelijk ging met veel bochten, gaat het stuk naar beneden met wat meer rechte lijnen. Bij de eerste wat serieuzere daling zie ik twee andere motorrijders staan. Eentje staat onder al klaar, de ander staat nog boven en heeft duidelijk nog wat tegenzin om verder te gaan. Ik maak even een praatje, het blijken twee Franse jongens te zijn ongeveer even oud als mij. We hebben het over de TET, zij rijden namelijk dezelfde route. Blijkbaar is de jongen die beneden staat met een noodgang naar beneden gegaan zonder nog te kunnen stoppen. Ook vraag ik nog even waar ze verwachten te eindigen vandaag. Ze plannen te kamperen in Corte. Kijkend op de kaart is dat nog niet zo ver dus ik geef aan waarschijnlijk nog wel een stukje verderop te eindigen.

Vervolgens ga ik hem voor en laat ik even zien hoe je gecontroleerd naar beneden hoort te rijden. Ik zeg nog even gedag tegen de jongen die onder stond te wachten en rij verder. Hier komen ze samen wel uit, daar hebben ze mij niet voor nodig.

Niet veel verder kom ik bij een nog flink steilere afdaling. Hier zijn 3 mannen bezig met het naar beneden begeleiden van een motor. Eigenlijk nog zonder echt na te denken begin ik mijn afdaling. Er is meer dan genoeg ruimte om hen veilig te passeren en ik heb geen zin om nog een half uur te wachten. Zonder veel moeite rij ik gecontroleerd met een laag tempo aan hun voorbij. Ik zeg nog even bonjour en ga weer verder.

Na nog een paar kilometer stop ik weer eens om op de kaart te kijken. Bij de lunch zag ik namelijk al een doodlopende weg die naar de hoogste berg leidt. Dat is voor mij natuurlijk wel een omrit waard. Het blijkt een heerlijke weg te zijn met lekker veel bochten en waarschijnlijk omdat het doodlopend is zonder al te veel verkeer. Lekker het gas er op en bochtjes rijden dus. Op naar boven.

Boven aangekomen ga ik eens lekker zitten waar ik een mooi uitzicht heb op de vallei. Eventjes relaxen, iets drinken en een kleine snack.

Uiteraard gaat het vervolg terug over dezelfde weg. Het leek mij in eerste instantie niet zo ver, maar het duurt toch zeker een half uur voordat ik weer terug ben bij de TET. Het begint als een gemakkelijk gravel pad, maar verandert langzaam in een steeds moeilijker pad. Uiteindelijk blijft mijn voet hangen achter een boomstronkje. Meteen laat ik de motor vallen en spring ik eraf. Shit, dat deed behoorlijk pijn. Gelukkig draag ik wel echte crosslaarzen en valt het na een flinke scheldpartij wel weer mee. Uiteraard moet ik ook even een foto maken van de valpartij.

Ik kom even op adem en zet vervolgens de motor rechtop. Met veel moeite en wielspin krijg ik de motor omhoog gereden.

Snel merkte ik al dat mijn rempedaal verbogen is. Gelukkig krijg ik die nog wel enigszins teruggebogen zodat ik hem kan gebruiken. Ik vervolg mijn weg dus ook maar weer naar het eerstvolgende plaatsje. Daar stop ik weer. Hier kan ik iets beter kijken naar de schade. Het valt mij op dat ik een mooie deuk heb in mijn koffer. Dat is nog niet zo erg, zal niet de laatste deuk zijn. Wat ik wel verveldend vind is dat een van de bevestigingen van mijn valbeugel en bashplate is afgebroken. Dit is onderdeel van het blok dus daar baal ik behoorlijk van. Niet iets dat gemakkelijk te repareren is. Gelukkig krijg ik mijn rempedaal wel weer fatsoenlijk teruggebogen.

Nu ik dat gezien heb, zit ik er echt even doorheen. Heb geen zin om nog wat te doen morgen. Ik overweeg om naar de kust te rijden en daar een hotel te pakken, maar het weer voor morgen ziet er slecht uit. Ook is het nog anderhalf uur rijden naar de kust, daar heb ik eigenlijk geen zin in nu. Daarom toch maar de dichtstbijzijnde camping opzoeken.

Daar aangekomen kom ik die Franse jongens weer tegen, samen met die andere drie mannen die stonden te worstelen met de motor op de heuvel. Ik zie ze al naar mij wijzen met wat handbewegingen over naar beneden rijden. Eentje herkende mij en moest even aan de rest uitleggen dat ik hen zonder moeite voorbijreed. Kort gezegd waren ze erg onder de indruk te zijn van mijn afdeling kunsten. We raken in gesprek, eten samen en maken er een hele gezellige avond van. Niet iedereen spreekt Engels (het blijven Fransen) en ik spreek minder dan minimaal Frans. Echter als motorrijders hier op de TET hebben we meer dan genoeg om over te praten. Ook bleken ze te hebben geslapen in een van de huisjes bij het strand waar ik eerder vandaag was. Blijkbaar kun je daar gratis gebruik van maken, goed om te onthouden dus.

Ik vraag hun naar het stukje waar ik was gevallen, maar daar blijken ze niet te zijn geweest. Zoals ik al had verwacht kwamen de twee Franse jongens al snel aan bij de andere drie en hebben ze elkaar geholpen om naar beneden te komen. Daarna zijn ze direct hierheen gereden, ze waren er wel even klaar mee voor vandaag.

Rond een uur of 11 vind iedereen het dan wel weer mooi geweest en kruipen we de tent in. Wat een geluk weer, ik wel weer helemaal opgebeurd en klaar om mijn reis morgen weer te vervolgen.

 

[superrobke]

Fijn hé, alleen op stap, je komt altijd wel iemand tegen. En op de motor vaak gelijk gestemde.

 

[mean-machine]

das een beste 1200 km, ik zou denk de komende dagen alleen maar blijven staan


Dat gaat mij niet lukken in 1 keer naar genua.

Het is mij zelfs gelukt op de terugweg met aankomst ferry om 24.00h. Boot vanaf Sicilië had in Genua 4 uur vertraging.
De planning was om eerder aan te komen en dan ergens een overnachting te doen.
Middernacht is er weinig meer te regelen voor een slaapplaats. Toen besloten om direct maar naar huis te rijden.
Gelukkig had ik een 6-p hut alleen voor mezelf, zodat ik op de boot vele uren heb kunnen slapen.

Er was wel een probleempje tijdens de rit naar huis. Mijn radiateur was lek.
Hoe dichter bij huis hoe vaker ik water moest bijvullen. Vanaf Keulen zo ongeveer iedere P-plaats.
Maar ik heb 't toch gered die 1135km naar huis.

 

[swetty]

Wederom een mooie reisverslag vanmorgen gelezen en dat onder het genot van een paar mokken koffie, dank voor de moeite en veel motorrijplezier!

 

[MotoRobin]

DAG 5​

Begin: Corte
Eind: Zonza
Landen: Frankrijk
Gereden tijd: 5,5 uur
Gereden afstand: 155 km
Maximale hoogte: 1315 m
Minimale hoogte: 404 m
Hoogteverschil: 7353 m
Gemiddelde snelheid: 28,4 km/h

Spoiler: Route

‘s Ochtends spreek ik de andere TET rijders weer. Het groepje van drie staat al bijna klaar om te vertrekken. De andere twee komen ook net hun tent uit. We hebben het over onze plannen voor de komende dagen en die komen eigenlijk behoorlijk goed overeen. Dus het idee om een stuk samen op te trekken komt op. Ze geven wel aan dat ze niet zo ervaren zijn en dus niet zo hard gaan. Ik geef aan dat dit prima is. Zeker na gisteren kan ik het wel gebruiken om rustig aan te moeten doen. Dat is dus afgesproken.

We pakken onze spullen in en gaan op pad. Hier in Corte was een tankstation dus daar stoppen we even om de tanks vol te gooien. Zeker als je samen gaat rijden is het toch wel handig om op ongeveer een gelijk brandstofniveau te zitten. Vervolgens gaat de TET verder over het asfalt. Leuke bochtjes zijn het wel dus klagen mag ik zeker niet. Dat is eigenlijk altijd wel, als het geen asfalt is, dan zijn het wel leuke kleine weggetjes die de TET volgt. Ben er eigenlijk altijd wel tevreden over.

Het heeft allemaal inderdaad niet zo’n haast. Na een half uurtje rijden stoppen ze alweer bij een klein dorpje. Even een koffie drinken. Zou ik zelf nooit doen, maar ik pas mij wel aan. Heb toch geen haast. We nemen plaats op een klein terrasje waar we een kopje bestellen. Eigenlijk wel een relaxt begin van de dag zo. We praten nog wat over van alles en als de koffie op is, vertrekken we weer.

Helaas is het inmiddels ook gaan regenen. Goed, daar doen we niks aan dus we zullen er even doorheen moeten. Maar gewoon hopen dat het niet te lang duurt.

Met nog een uur rijden komen we eindelijk weer eens bij een offroad stukje. Ik rij inmiddels tussen beiden in en volg dus zo het pad in. Het is er lekker nat en modderig, ook enigszins omhoog. Tot we een paar honderd meter later bij een behoorlijk steile helling van natte stenen komen. Daar heeft degene die voorop rijdt duidelijk geen zin in. Terwijl hij probeert om te draaien valt hij om. Ik en de andere stappen af om te gaan helpen, maar hij gaat juist er bij zitten te poseren. Hij is dus ook zo iemand die eerst een foto moet maken voordat de motor recht gezet mag worden.

Met de motor rechtop is het mijn beurt. Ze hebben de camera al draaien, want ze verwachten bij mij natuurlijk hetzelfde. Nou echt niet, ik laat wel even zien hoe het moet. Binnen een paar seconden sta ik andersom. Gewoon de zwaartekracht gebruiken om achteruit te draaien. Erg handig om dat met een beetje vertrouwen te kunnen. Nu nog even nummer drie en dan rijden we weer terug naar het asfalt.

Aangezien ik de enige ben met fatsoenlijke navigatie en zij even niet uitgevogeld krijgen hoe we bij het andere uiteinde moeten komen, ga ik even voorop. Ik moet duidelijk in mijn spiegels blijven kijken dat ik ze niet kwijtraak. Toch moeilijk om met een ander zijn tempo te rijden als je er voor rijdt. Het kan wel, maar benodigd veel spiegelen. Opzich is het stuk dat we overslaan nou ook weer niet zo heel ver dus al snel hoef ik niet meer voorop.

Na weer een paar uur asfalt te hebben gereden, komen we de andere drie weer tegen. Ze hebben een mooi restaurantje gevonden met een geweldig uitzicht over de vallei. Uiteraard sluiten wij aan. Een van de jongens besteld iets dat ontzettend stinkt. Het lijkt in ieder geval wel nog op vlees. Na een tijdje wordt mij verteld dat ik het eens moet proberen, het zou typisch Frans zijn. Met die stank weiger ik in eerste instantie, maar uiteindelijk weten ze mij te overtuigen voor een klein stukje. Nou, het is niet het smerigste dat ik ooit heb gehad, maar gadver, dat ze dit eten hier. Ik vraag wat het is. Ze krijgen het niet heel goed uitgelegd, maar volgens mij kalfstong.

De drie Fransen zaten er natuurlijk al dus gaan er ook eerder vandoor. Als wij dan ook klaar zijn rijden wij er achteraan. Ze hebben nummers uitgewisseld met de afspraak als er iets heel moeilijks op hun pad komt dat ze dat even laten weten.

Als wij ook weer onderweg zijn duurt het niet lang of rijden we weer een offroad pad op. Weer een lekkere afdaling. Ook hier weer hebben ze er duidelijk wat moeite mee. Beneden geef ik ze dus maar een paar tips over de juiste sta houding. Misschien hebben ze er wat aan, maar het blijft ook een beetje een kwestie van ervaring opdoen.

Als het pad zich minder steil vervolgt, mag het tempo er een beetje op. Ze willen een paar leuke filmpjes maken dus we spreken af dat we een stuk vooruit rijden om vervolgens te stoppen en een filmpje te maken van hoe de ander voorbij rijdt. Ik moest maar als eerste vooruit rijden. Uiteraard spuit ik er dus even flink vandoor. Alleen blijkt dat het pad na een kleine kilometer alweer bij een asfaltweg komt. Hmm, dan maar even wachten met die filmpjes.

Als we weer verder willen rijden, hoor ik iets aanlopen en ruik ik ook iets. Ik stop maar even en dan blijkt er een dikke stronk tussen mijn spatbord en voorwiel te zitten. Die zit ook behoorlijk klem eigenlijk, maar met een beetje tegengesteld draaien van het wiel komt die er wel uit.

Na weer een lekker stukje asfalt komen we bij een volgend offroad pad. In dit gedeelte van Corsica heb je veel wilde zwijnen. Die komen we dus ook geregeld op de weg tegen. Op enig moment komt een van de jongens er ook achter dat ze soms uit de bosjes kunnen komen remmen. Hij kan vol in de ankers en mist het zwijn met een haar. Oeps, op blijven letten.

Het pak gaat verder door de bossen. Uiteindelijk zelfs met een paar kleine stroompjes waar we doorheen moeten. Na een tijdje komen we achter een grote groep 4x4's te rijden. We doen rustig aan en worden er al snel door iedereen voorbij gelaten. Althans, allemaal behalve de voorste. Na er minuten achter gereden te hebben en meerdere plekken gepasseerd te zijn waar hij ons er even voorbij had kunnen laten, druk ik eens tweemaal kort op de toeter. Ik kan mij immers goed voorstellen dat je hier niet in je spiegel zit te kijken.

Even een korte uitleg voor de niet-kenners. Met de motor moet je zeker ook offroad enige vaart hebben om je balans te kunnen houden. Daar waar je met een auto juist extra langzaam gaat omdat je anders helemaal door elkaar geschud wordt.

Na het toeteren stopt de auto direct en komt er een boze man uit. Hij begint van alles te roepen en schelden in het Frans, waar ik natuurlijk niks van begrijp. De twee Fransen voeren het gesprek en weten hem te kalmeren. Ze zijn duidelijk bang voor hem en zeggen tegen mij dat ik dat maar niet meer moet doen en rustig moet volgen. Oke prima, vind ik nogal overdreven, maar ik kan mij toch niet mengen in de discussie. Meneer stapt weer in en vervolgt zijn weg. Een paar minuten later mogen we er dan toch voorbij.

We rijden met een lekker tempo door tot we aan het eind van het pad weer asfalt tegenkomen. Hier is ook een plekje om even te stoppen dus dat doen we dan ook maar even.

Uiteraard vraag ik eens wat er nou allemaal gezegd werd. De man bleek een lokale offroad gids te zijn. Volgens de twee jongens zijn zeker lokale mannen hier enorm agressief, waarbij ze vinden dat alle wegen hier van hen zijn en wij hier dus helemaal niet horen te zijn. Ook zouden er mensen neergeschoten worden voor dit soort dingen. Oke dan snap ik dat ze bang waren. Echter, klinkt het voor mij vooral als bangmakerij. Ik pas wel op met toeteren, maar trek mij er verder niet zoveel van aan. Even later komt de groep 4x4's voorbij rijden. De boze meneer en ik kijken elkaar even aan en ze rijden zo door. Niks aan het handje. Scheelt misschien ook dat ik hem toch niet kan verstaan.

Met dit akkefietje achter de rug willen ze eens kijken of we een camping kunnen vinden. Ze vinden het wel weer laat genoeg voor vandaag. Die camping hebben we al snel gevonden, waarna we die kant op gaan. In de buurt van de camping vinden we nog even een supermarkt waar we iets te eten halen voor vanavond. Ook moet er natuurlijk een flesje wijn en een kaasje gehaald worden, het blijven immers wel Fransen he. Vervolgens naar de camping en de tenten opzetten. Onder het genot van een drankje koken we samen wat burito’s en maken we er weer een gezellige avond van. Prima dagje zo. Je maakt in ieder geval genoeg mee hier op Corsica.

 

[swetty]

Lees het morgenvroeg wel…..

 

[swetty]

Lees het morgenvroeg wel…..

En gelezen onder het genot van een kopje koffie…..rijden daar klinkt als lekker ontspannen rijden…

Dank en op naar de volgende aflevering…..

 

[mean-machine]

Ik ben vaak op Corsica geweest, maar nooit iets gemerkt van 'gevaarlijke' bewoners.
Wel dat die kortaf zijn en soms een beetje 'nurks'.

Toen ik een huis had gekocht woonde iets verderop iemand die met een Corsicaanse was getrouwd.
Die gaf aan dat ie zelf nooit op Corsica het binnenland in ging omdat daar 'rare' dingen gebeuren????
Het is daar niet pluis. Wat het dan was? Daar gaf ie geen antwoord op.

"Ze zeggen" dat in de bergen van Corsica de Vendetta nog heerst.
Wat dat dan precies moet betekenen is mij niet duidelijk.
Bandieten zouden zich er goed kunnen verschuilen. Het is een heel stil gebied waar je niet snel zal worden gevonden.
De Duitsers hebben in WO2 nooit echt vat kunnen krijgen op het Corsicaanse binnenland.

 

[James Bond]

Mooi reisverslag. En gave motor, lijkt wel wat op mijn Transalp 700!!. Inderdaad wel goed om met meerderen dit soort offroad paden te rijden. Helemaal op bijvoorbeeld een honda crf300 of zoiets...hoe kom je daar dan, aanhanger? Keuzes....
Zelf 3x achter elkaar op Corsica geweest waarvan 1x met een Guzzi v1000sp met vriendin achterop, was ca 1992. Zwaar die motor, pffff. En na 3x echt wel alles gezien daar. Erg mooi de combi bergen en zee!!!

 

[MotoRobin]

Die reisverslagen brengen ook vaak de leuke verhalen van anderen naar voren, blijft mooi om ook juist die te kunnen lezen!

Lees het morgenvroeg wel…..

Haha, ja ik heb er wel iets van om er een heel verhaal van te maken. Dit verslag zal in totaal ook wel weer de 15k woorden passeren.

Ik ben vaak op Corsica geweest, maar nooit iets gemerkt van 'gevaarlijke' bewoners.
Wel dat die kortaf zijn en soms een beetje 'nurks'.

Toen ik een huis had gekocht woonde iets verderop iemand die met een Corsicaanse was getrouwd.
Die gaf aan dat ie zelf nooit op Corsica het binnenland in ging omdat daar 'rare' dingen gebeuren????
Het is daar niet pluis. Wat het dan was? Daar gaf ie geen antwoord op.

"Ze zeggen" dat in de bergen van Corsica de Vendetta nog heerst.
Wat dat dan precies moet betekenen is mij niet duidelijk.
Bandieten zouden zich er goed kunnen verschuilen. Het is een heel stil gebied waar je niet snel zal worden gevonden.
De Duitsers hebben in WO2 nooit echt vat kunnen krijgen op het Corsicaanse binnenland.

Het viel mij op dat er genoeg borden waren met kogelgaten. Zeg maar het niveau Balkan. Verbaasde mij eigenlijk nog wel, voor zover ik weet is er op Corsica nooit echt een uitbarsting van geweld geweest. Die vent in zijn 4x4 moest gewoon even de matcho uithangen dacht ik in ieder geval. Ik heb verder geen idee hoe het er daar in elkaar zit. Duidelijk was wel dat mijn reisgenoten voor die dag behoorlijk angstig waren voor confrontatie met de lokale (mannelijke) bevolking. Verder overigens niet echt meer iets vergelijkbaars meegemaakt, dus kan ook niet op 1 persoon een conclusie trekken over iedereen daar. Lijkt mij toch wel dat ze op dat hele eiland gewend zijn aan de toeristen, ook in het wat rustigere binnenland.

Mooi reisverslag. En gave motor, lijkt wel wat op mijn Transalp 700!!. Inderdaad wel goed om met meerderen dit soort offroad paden te rijden. Helemaal op bijvoorbeeld een honda crf300 of zoiets...hoe kom je daar dan, aanhanger? Keuzes....
Zelf 3x achter elkaar op Corsica geweest waarvan 1x met een Guzzi v1000sp met vriendin achterop, was ca 1992. Zwaar die motor, pffff. En na 3x echt wel alles gezien daar. Erg mooi de combi bergen en zee!!!

De F650GS (800cc) en de Transalp 700 waren volgens mij ook directe concurrenten van elkaar. Beiden duidelijk een allroad met de BMW misschien nog iets meer richting straat. Voor een groot gedeelte van de TET meer dan voldoende, maar op Corsica kom je soms wel echt bodemvrijheid te kort. Heb daarom niet veel later een upgrade gemaakt naar de F800GS, die nog verhoogd is ook.

Met de kleinere motortjes moet je of heel veel geduld en tijd hebben of inderdaad de aanhanger gebruiken. Die laat je dan in Italië of Frankrijk en dan neem je alleen de motor mee richting het eiland. Relaxt is dat natuurlijk wel. Kun je veel agressievere banden er op leggen voor offroad en lekker comfortabel de snelwegkilometers afleggen.

 

[MotoRobin]

DAG 6​

Begin: Zonza
Eind: Porto-Vecchio
Landen: Frankrijk
Gereden tijd: 5,2 uur
Gereden afstand: 139 km
Maximale hoogte: 988 m
Minimale hoogte: -2 m
Hoogteverschil: 3820 m
Gemiddelde snelheid: 27 km/h

Spoiler: Route

Na relaxt wakker te zijn geworden begin ik alvast met inpakken. De andere twee liggen nog te slapen. Als ik de tent begin af te breken komt er iets tevoorschijn uit de andere twee tenten. Eerst maar eens samen wat ontbijten.

Als we na het ontbijt allemaal onze spullen hebben gepakt kunnen we weer vertrekken. Echter, komen we niet veel verder dan een kilometerje. Als we het dorpje in rijden stoppen we namelijk alweer. Blijkbaar moet er weer eerst een kop koffie in. Ach, waarom ook niet toch?

Wanneer het tijd is om te betalen blijkt dat dat alleen cash kan. Laten wij nou net niet genoeg bij ons hebben. Dan sta je toch wel even mooi te kijken. Een van de Fransen kijkt nog even bij de motor of die daar niet toevallig nog iets heeft, maar dat is ook niet het geval. Toevallig blijken de enige andere mensen hier in het cafe Nederlanders te zijn. Ik leg ze even uit hoe het zit en vraag ze of zij toevallig genoeg cash hebben om voor ons en voor hun zelf te betalen. Gelukkig hebben ze daar net genoeg voor. Middels een betaalverzoek kan ik ze mooi terugbetalen. Toch wel handig dat zoiets mogelijk is. Althans, alleen tussen Nederlandse bankrekeningen dan. Zouden ze eens internatinaal uit moeten rollen dat systeem.

Als we dan eindelijk onderweg zijn, komen we al snel op een gravel pad. Alhoewel we niet op grote hoogte zitten heb je hier geregeld een fraai uitzicht. We stoppen dus ook regelmatig om even een fotootje te maken.

Op een gegeven moment komen we dan toch weer bij een lange afdaling met natuurlijk lekker veel bochten. We besluiten hier ons idee van gisteren weer op te pakken. Eentje spuit er vandoor en stapt even later af om te filmen. Zo wisselen we elkaar af. Dit doen we een stuk of tien keer.

Bij een bocht staat een van de Franse jongens weggestopt in de bosjes te filmen. Ik rij een stukje achter de andere Franse jongen en nadat hij passeert probeer ik even een leuke slide neer te leggen. Dat gaat opzich prima, maar het blijkt dat mijn voorganger ineens het idee kreeg om ook te stoppen. Terwijl ik al slip moet ik dus ineens een noodstop maken, op gravel, omlaag, met rechts de ene motor en links de ander. Gelukkig weet ik inmiddels wel hoe je offroad moet stoppen en weet ik de eerste motor net te ontwijken en nog voor de andere stil te staan. Echter had dit natuurlijk totaal anders kunnen gaan. Nu kunnen we er tenminste om lachen.

We rijden weer verder en komen al snel in het stadje Porto-Vecchio, waar we gelijk de file in rijden. In standaard Franse stijl wurmen mijn twee voorliggers zich door het verkeer en ik probeer ze maar enigszins bij te houden. Koffers zijn duidelijk in het nadeel in de file. Uiteindelijk stoppen we aan de haven op een parkeerplaats. Tijd voor een goeie lunch.

Die lunch is een stuk luxer dan ik normaal gesproken zou doen, maar voor een keertje mag dat natuurlijk wel. We kijken hier uit over de haven, maar ik vergeet een foto te maken. Als we ons eten op hebben begint het nog even te spatten. Aangezien het van kort duur lijkt te zijn, wachten we het even af.

Het blijkt inderdaad niet lang te duren. We springen weer op de motor en zoeken het dichtstbijzijnde tankstation op. De eerste heeft de tank inmiddels namelijk zo goed als leeg. Daarna volgen we onze weg weer over de TET. Het begint alweer het einde van deze route te worden. Nog maar een paar stukjes offroad te gaan. Hier onder hebben we net het laatste stukje gehad.

Omdat het nog vroeg in de middag is, besluiten we om een strandje op te zoeken. We nemen onze stoeltjes mee en gaan er eens lekker bij zitten. Het is immers vakantie.

Ondertussen hebben de Franse jongens weer contact met de andere drie. Ze staan op een camping in de buurt van Porto-Vecchio en vragen of wij ook die kant op komen. Uiteraard, gezellig.

Een uurtje later vinden we het wel weer welletjes op het strand. We pakken onze spullen en rijden richting Porto-Vecchio. Daar gaan we eerst even naar de supermarkt. We slaan groots in. Ofja, voor zover dat kan met de motor natuurlijk.

Daarna rijden we door naar de camping waren we de rest treffen. Als we de tent hebben staan, sluiten we aan bij de rest. Met nog een paar anderen van de camping die er bij komen, maken we het weer een erg gezellige avond.

Als de Franse motorrijders naar bed gaan laat ik nog even weten dat ik nog even blijf. Ik geef ze ook mee dat ik morgen waarschijnlijk nog op één oor lig als zij willen vertrekken. Ze mogen van mij dus best al vertrekken, we houden nog wel even contact via What’s App. Misschien zien we elkaar nog en anders hebben we in ieder geval een paar leuke dagen gehad.

 

[James Bond]

Ik denk dat jij op jouw gsm de tet-track volgt? Volg je die met Osmand (offline)? (Ik zie iig een telefoon op jouw stuur). Ik heb recent op marktplaats een CAT telefoon gekocht om daar de tracks op te laden in de x-grip. Liever niet met mijn werktelefoon. Voor de rest gebruik ik een tt550.

Ik had op een onverharde pas ook dat mijn middenbok hard op de rotsen sloeg vanwege de grondspeling en te hard rijden. Toen maar wat zachter gereden, bij de Africatwin750 was dit geen/nooit een probleem.

 

[MotoRobin]

Ik denk dat jij op jouw gsm de tet-track volgt? Volg je die met Osmand (offline)? (Ik zie iig een telefoon op jouw stuur). Ik heb recent op marktplaats een CAT telefoon gekocht om daar de tracks op te laden in de x-grip. Liever niet met mijn werktelefoon. Voor de rest gebruik ik een tt550.

Ik had op een onverharde pas ook dat mijn middenbok hard op de rotsen sloeg vanwege de grondspeling en te hard rijden. Toen maar wat zachter gereden, bij de Africatwin750 was dit geen/nooit een probleem.

TET via de telefoon zou ik wel kunnen doen, maar ik gebruik eigenlijk standaard de Garmin. Ik heb wel nog gewoon Osmand op mijn telefoon staan, maar voor kaarten zit het geheugen vaak wat te vol en de telefoon kan er eigenlijk toch een stuk minder goed tegen dan zo'n Garmin (is toch snel warm met intensief gebruik en het zonnetje er op). Gebruik de houder voornamelijk om de telefoon te laden en als ik alleen asfalt wil rijden gebruik ik nog wel eens de TomTom Go app, die is op asfalt veel beter dan Garmin echter offroad is het juist omgedraaid. Is overigens gewoon mijn privé telefoon en dat gaat toch al jaren goed zo op het stuur.

Toch ga ik er waarschijnlijk vanaf stappen. Wil de Garmin eigenlijk boven de klokken gaan plaatsen (weet alleen nog niet hoe) en de telefoon doe ik dan wel in de tanktas voor die paar keer (voornamelijk op de snelweg) dat ik die voor navigatie gebruik.

Middenbok was bij mij niet zo'n issue. Had een gigantische zelfgemaakte bashplate onder het blok hangen die dat wel wist te voorkomen. Nu op de 800 heb ik geeneens een middenbok meer. Zachter rijden helpt inderdaad enorm, maar ik kan het vaak gewoon niet helpen