Reisverslag 2023: via Bulgarije en Turkije naar Georgië en weer terug!

[cb_750_kz]

Meteen maar starten met het eerste goede voornemen voor 2024: het maken van een reisverslag van de motorvakantie van vorig jaar.

Waarom zou je op de motor door Georgië willen rijden? Die vraag is ons voor vertrek meerdere keren gesteld en eigenlijk kunnen we achteraf pas het antwoord geven: het is zo’n mooi en veelzijdig land, dat wil je gezien hebben!

En toegegeven: als je snelle doordraai bochten zoekt op strak asfalt dan heb je in Georgië niets te zoeken. Zoek je avontuur, mooie landschappen en grote afwisseling binnen een relatief klein land dan is Georgië wellicht jouw volgende reisdoel.

Ligging
Georgië ligt aan de oostkant van de Zwarte Zee en grenst aan Turkije, Rusland, Armenië en Azerbeidzjan. Het is ruim anderhalf keer zo groot dan Nederland, met als opmerkelijk detail dat het grote buurland Rusland daar ook zijn hobby landje-pik of ‘speciale operaties’ uitvoert De gebieden Zuid Ossetië en Abchazië zijn autonoom en liggen onder de invloedsfeer van (lees: worden bezet door) Rusland. Dat betekent dat je als Georgië zo’n 20% van je land kwijt bent aan die aardige buurman.

Voorbereiding
Als je met je eigen motor naar Georgië wil rijden, dan heb je vooral tijd nodig. Wij hebben ervoor gekozen om de motoren op de aanhanger naar Bulgarije te vervoeren en vanaf daar op de motor via de Turkse Zwarte Zeekust naar Georgië te rijden. In Turkije hebben we voor een mix van doorgaande en binnendoor wegen gekozen en uiteindelijk duurde het 8 dagen voordat we vanuit huis aan de Georgische grens stonden. Dat betekent dat je al zeker 15 dagen nodig hebt om heen en weer te rijden. Vervolgens hebben we 19 dagen in Georgië rondgereden.

In dit verslag dat de komende weken compleet gemaakt wordt, nemen we je in tekst en foto’s mee door onze reis.

Dag 1: vrijdag 9 juni 2023
Start: Bodegraven
Eind: Schärding (D)
Kilometers: bus & aanhanger

Zoals gemeld is het eerste doel om zo snel naar Bulgarije te komen om vanaf daar met de motor te rijden. Ja, we hadden er ook voor kunnen kiezen om met de motor het hele stuk te rijden maar een bus met aanhanger rijdt toch net wat vlugger en scheelt tijd die we kunnen besteden in gebieden waar we nog niet geweest zijn. Verwacht dus van de eerste 3 dagen geen spannend motorreisverslag, maar een paar bijzonderheden wil ik jullie niet onthouden.

Vanuit het Groene Hart staan we na 1 dag aan de grens met Oostenrijk op een nogal typische camping. De eigenaar van zo’n 75 jaar staat in een smoezelig hemd achter de balie en accepteert alleen cash. Door eerdere ervaringen in Duitsland waren we daar al op voorbereid. De camping zelf heeft een kekke jaren 70 inrichting waar de tijd heeft stilgestaan maar helaas is het onderhoud ook wat achtergebleven.

Het publiek bestaat vooral uit campers waarnaast de elektrische fietsen in een eigen tent staan. Ik ben flabbergasted dat die tenten überhaupt bestaan.

Aan de andere kant: het eten en bier in de Gaststube op de camping zijn prima, dus na een lange dag Autobahn kunnen we op tijd naar bed.

Dag 2: zaterdag 10 juni 2024
Start: Schärding (D)
Eind: Szeged (H)
Kilometers: bus & aanhanger

De volgend dag rijden we vanuit Schärding in 1 streep door naar een camping in Szeged (Hongarije) vlak aan de grens met Servië. Best aardig voor twee dagen onderweg zijn. We lopen de stad nog even in voor de beroemde Szeged versie van vissoep (Szegedi halászlé).

We hebben een mooie plek strak aan de Tisza rivier met uitzicht over Szeged. De camping ligt binnen het natuurlijke overstromingsgebied bij hoog water en na de laatste keer hebben ze het water en gestrande boom maar in het zwembad laten liggen. De kikkers zijn er in ieder geval blij mee zo te horen.

Dag 3: zondag 11 juni 2023
Start: Szeged (H)
Eind: Idilevo (BG)
Kilometers: bus & aanhanger

Die leuke boot aan de overkant bleek een discoboot te zijn. De hele nacht een enorme teringherrie: stampende muziek, gillende mensen en motoren en auto’s die over de kade racen.
Na de hele nacht meer gedommeld dan geslapen te hebben zijn we allebei om 5 uur klaarwakker. De muziek is gelukkig gestopt. We kijken elkaar aan en besluiten maar verder te rijden. Snel een koffie, stroom afkoppelen en de motorkoffers verhuizen van de voorkant van de bus naar de achterkant en dan kunnen we weg. Om 6 uur ’s ochtends passeren we de grens met Servië en kunnen we door naar Bulgarije. De EU uitgaan gaat overigens redelijk vlot, maar als we halverwege de middag de EU weer in willen aan de grens met Bulgarije kost dat al gauw een uur voor wij die gepasseerd zijn. Alles moet open en gecontroleerd worden.

Eind van de dag zoeken we op Motocamp Bulgaria in Idilevo onze kamer op, douchen, drinken een biertje en maken een diner in de gezamenlijke keuken. Het eerste stuk met de bus en aanhanger zit er op, nu kan het echte avontuur beginnen!

 

[cb_750_kz]

Dag 4: maandag 12 juni 2023
Start: Idilevo (BG)
Eind: Idilevo
Kilometers: 127

Vandaag kunnen we eindelijk motorrijden! Het plan is om een paar dagen op Motocamp te blijven en daarna verder te reizen. We rijden vandaag een rondje door de buurt om te zien of alles werkt. Thuis hebben we alles dubbel gecheckt en wat we op het vervolg van de reis mee willen nemen alvast in de zijkoffers gedaan maar toch voelt het anders als je het eerste stuk met de aanhanger rijdt. Je vraagt je voortdurend af of je wel alles bij je hebt.

Het doel vandaag is het Buzludzha monument, het verzamelpunt van de Bulgaarse communistische partij, maar door een verkeerde afslag komen we uiteindelijk bovenop de Shipka-pas bij het Shipka monument uit. Helaas is het meenemen van vuurwapens verboden, dus we houden het maar bij een bezichtiging van de buitenkant. Vanaf het uitkijkpunt zien we in de verte het Buzludzha monument liggen.

Die Shipka-pas is wel een aanrader overigens! Super bochtig, mooi asfalt en fantastisch uitzicht. Helaas speelt het weer niet echt mee en halverwege de middag rijden we terig richting camping, doen wat boodschappen en doden de rest van de tijd met het uitzoeken wat we nu uiteindelijk wel of niet mee verder op de motor willen nemen. Best handig zo’n bus die achterblijft.

Motocamp Bulgaria is een soort hub waar motorreizigers elkaar op de heen – of terugweg treffen en echt een aanrader als je in de buurt bent! De eigenaars hebben zelf de halve (of misschien wel de hele) wereld doorkruist per motor en hebben een fantastische plek neergezet. Je kunt kamperen of een kamer huren en er is een keuken met lange tafel waar je met anderen kunt bijpraten en ervaringen uitwisselen. Er staat een koelkast met drinken en een kast met eten. Wat je gebruikt hou je bij in een schrift en bij vertrek reken je af. Ook kan de eigenaar alle onderdelen als banden etc voor je regelen.
Als je wil kun je erg zelfs je motor tijdelijk stallen als je naar huis moet. Ik zie er motoren met de meest exotische kentekenplaten staan als bijvoorbeeld Alaska en Nieuw Zeeland. Gelukkig staan er ook wat bekende gele platen met het blauwe NL vlaggetje tussen

’s Avonds zitten we bij het kampvuur en hebben we goede gesprekken met een Duitse man die de halve wereld al per motor heeft bereisd en een Nederlandse jongen die aan de start van zijn reis staat. Erg leuk om gelijkgestemden te ontmoeten en tips en trucs uit te wisselen .

 

[cb_750_kz]

Dag 5: dinsdag 13 juni 2023
Start: Idilevo (BG)
Eind: Idilevo
Kilometers: 229

Vandaag dan maar de juiste weg naar het Buzludzha monument zoeken. Dat iconische ding willen we toch wel in het echt zien. Het weer is een stuk beter dus we gaan op pad. In een van de eerste dorpjes stuurt mij Transalp ineens zwaar en de achterkant zwabbert. Ik vraag via de intercom aan Coco die achter mij rijdt of er iets te zien is en zij meldt dat de achterband plat is. Lekker dan, mijn eerste lekke band in jaren motorrijden en dan ook nog in een dorpje in Bulgarije exact in het midden van nowhere.
Ik laat de motor uitrollen naar het dorpsplein en zet de motor in de schaduw. Na een hele snelle inspectie blijkt er een spijker in het loopvlak van de vrijwel nieuwe band te zitten.

Na wat overleg besluiten wij dat Coco het beste kan terug rijden naar de camping en dan de bus met aanhanger te halen zodat we de Transalp mee kunnen nemen en op de camping de band te plakken. Ze is nog niet uit zicht of naast mij stopt een oude Bulgaarse man in een aftandse Renault. Zijn Nederlands is net zo goed als mijn Bulgaars maar na wat ouderwetse handgebaren moet ik bij hem instappen. Ik grijp nog snel mijn jas mee en hij brengt hij mij zo’n 500 meter naar een garage waar hij met de eigenaar praat. Ik kan de motor brengen en hij kan de band repareren.

De oude man brengt mij terug en ik duw de motor naar de garage. Het is best warm, maar ik ben allang blij dat mijn band geplakt kan worden. De garagist spreekt een klein beetje Engels en ik kom er achter dat vandaag eigenlijk zijn laatste vakantiedag was, maar dat hij door de hoeveelheid werk toch maar een dag eerder begonnen is. Soms heb je mazzel!

Na demontage wordt de binnenband van de Transalp geplakt en binnen een half uur kan ik weer verder. De kosten zijn 10 LEV (5 euro) en ik geef de man een extra 10 LEV voor de service en een biertje. Ben superblij dat ik weer verder kan en rijd terug naar de camping om Coco op te zoeken en verder te rijden naar het Buzludzha monument.

Dat monument is best indrukwekkend en dat was indertijd waarschijnlijk ook de bedoeling. Het ligt boven op een berg en is megalomaan. De tand des tijds heeft wel wat toegeslagen en er is hier en daar wat afgebrokkeld en leeg geplunderd. Ook vogels hebben er een fijne plek gevonden om in te nestelen. Er zijn plannen om het gebouw te restaureren en rondleidingen te geven maar ik heb niet de indruk dat ze er erg veel haast mee maken.

Als we terug op de camping zijn komen er drie Duitsers op Royal Enfield Himalayans aanrijden. Zij komen terug van een rondje Georgië en Armenië en dat is natuurlijk erg handig om wat tips en bestemmingen waar wij zeker heen moeten gaan uit te wisselen. We krijgen er steeds meer zin in!

 

[LPC1970]

Leuk te lezen!
Kijk al uit naar het volgende deel

 

[kawaoscar]

Ik ga dit ook volgen, laat maar komen

 

[lo bmw r80]

Volg modes aan, leuk verslag

 

[Kaluh]

Ik volg ook.

 

[Atamarie]

Wat een avontuur. Ik ga ook volgen.

 

[von Sprudelwasser]

Ah, weer een fijn reisverhaal. Ik volg hoor!

 

[robbifummi]

Ik haak ook aan

 

[kevin0299]

Volg! Mooi begin van 2024, weer een verslag om naar uit te kijken!

 

[Frazer]

Ik volg ook, leuk om weer eens over een niet zo alledaagse bestemming te lezen! Die hoek staat ook nog op mijn lijstje, dus ik volg met interesse!

 

[jean-pie]

Kijk een mooie opening van het nieuwe jaar , ik volg .
Zou zeggen op na het vervolg.

 

[cb_750_kz]

Dag 6: woensdag 14 juni 2023
Start: Idilevo (BG)
Eind: Çorlu (Tr)
Kilometers: 421

Vandaag gaan we dan voor het ‘echie’ onderweg. Een laatste check op wat er nu wel of niet mee moet, zijkoffers op de motor, tent mee en we kunnen weg. De bus staat netjes op het grasveld geparkeerd en na een koffie (en nog en koffie) vertrekken wij. Het is erg warm en met een glimlach op het gezicht rijden we richting Turkije. Via doorgaande wegen rijden we richting het zuiden om daar op het drielandenpunt met Bulgarije, Griekenland en Turkije de grens met Turkije te passeren. Vlak voor de grens rijden we door Svilengrad (BG) om nog wat boodschappen te doen en water in slaan maar zijn verbaasd over het enorme aantal casino’s en andere plaatsen waar je kunt gokken. Kennelijk is dit aan de andere kant van de grens niet toegestaan en is dit een goed alternatief.

Bij de grens met Turkije is het druk en warm. Het kost ons zo’n 45 minuten voor die gepasseerd zijn en bestaat uit verschillende controles:

• Paspoort controle en een foto van je gezicht
• Controle van de papieren van de motor en groene kaart
• Invoeren van het kenteken in een systeem

Mijn LEAN achtergrond zegt me dat dit efficiënter kan, maar kennelijk is er personeel voldoende. Na grenspassage pinnen we Turkse Lira’s en blijkt elke bank zijn eigen geldautomaat te hebben. Gelukkig staan ze wel naast elkaar en zoals je ziet blijf ik trouw aan de oranje leeuw.

Wees gerust: als buitenlander kun je bij elk apparaat pinnen. Voor Turken zal dat wel iets anders liggen en dat is waarschijnlijk ook de reden waarom je bij elk tankstation ook een batterij pinapparaten achter de balie ziet liggen.

Vanaf nu rijden we binnendoor en volgen we de borden Istanbul. Zo tegen het einde van de middag willen we een slaapplek zoeken maar dat blijkt toch lastiger dan gedacht. Campings zijn er niet en we komen geen hotels tegen. De Tomtom helpt niet echt en ook Google geeft weinig handvaten. In elke grotere plaats langs de route zoeken we een slaapplek, maar die zijn er niet of ze zijn vol. Voordeel is wel dat we steeds verder komen, maar na een lange dag zijn wij kapot van de warmte en snakken naar een douche en koud drankje. Gelukkig vinden we uiteindelijk in Çorlu toch nog een hotel. Er is een kamer vrij, weliswaar zonder airco en het is verbazingwekkend hoe blij je kunt zijn met een douche vol schimmel als je graag wil douchen.

Na een verfrissende douche lopen we een rondje door de buurt en in de buurt eten we een köfte, halen een biertje in de winkel en vinden het wel voldoende voor vandaag. Goed te zien ook als je thuis de foto's bekijkt dat je best weinig foto's van zo'n baaldag hebt

 

[cb_750_kz]

Dag 7: donderdag 15 juni 2023
Start: Çorlu (TR)
Eind: Zonguldak (TR)
Kilometers: 499

’s Nachts worden we rond 04:30 uur wakker door een luidspreker op de moskee. Het is even wennen, maar zal zeker niet de laatste keer zijn deze vakantie. Na een goed ontbijt pakken we de spullen weer op de motoren en rijden verder oostwaarts, richting Istanbul. Het plan is Istanbul zo hoog mogelijk te passeren in verband met de eventuele drukte.

We vermijden snelwegen, maar om de Bosporus te passeren moeten we toch via de tol-snelweg D-7 over de Yavuz Sultan Selim brug. Wat een enorme brug is dat! Als je omhoog naar de pilaren kijkt zou je er haast hoogtevrees van krijgen. Dit is echt mega en op een foto niet te vangen. Onderstaande foto is overigens van Google, ik durfde zelf niet te stoppen op de snelweg.

Even flitst door mijn hoofd dat met het passeren van deze brug we een ander werelddeel binnenrijden en dus ook de ANWB wegenwachtdekking niet meer van toepassing is. Gelukkig geldt de motorverzekering nog wel.
Na de het betalen van de tol verlaten we weer de snelweg om verder binnendoor te rijden. We volgen de D020 via Sile en langs de Zwarte Zee. Deze weg is echt een aanrader! Mooi asfalt, bochtig en het rijdt lekker door.

Op basis van het aantal kilometers dat we denken te rijden hebben we voor het einde van de dag een camping gevonden aan de D010 in de buurt van Akçakoca. Deze camping blijkt verbouwd te worden en is dicht. Dat is even een misrekening, maar ja: als er 1 camping is zullen er wel meer zijn. Niet dus en net als gisteren rijden we verder op zoek naar een plek om te overnachten.
In een dorp met een Vodafonewinkel doe ik een poging om een lokale simkaart te kopen zodat we in ieder geval internet hebben om campings en hotels te kunnen zoeken. Na een uur klungelen aan de balie –zij spreken geen Engels en ik geen Turks- komen we er niet uit. Er zou iets mis zijn met mijn paspoort en ik zou dat moeten laten aanpassen bij de politie. Mooi niet dus, dan maar geen simkaart.
We pakken de motoren en rijden verder. De POI’s op de Tomtom laten weliswaar wat hotels en campings zien maar na 5 keer bij een woonhuis uitgekomen te zijn geven we de moed maar op en volgen de D010. Die POI’s in Turkije zullen wel een project van de stagiaire bij TomTom geweest zijn.

Pro-tip: koop gewoon meteen aan de grens een touristen simkaart en ga niet lopen klungelen onderweg. Die wijze les heb ik wel geleerd.

Als de avond valt rijden we Zonguldak binnen en vinden toch wat hotels. Het eerste vraagt een schrikbarende prijs van ruim 120 Euro voor een overnachting, maar bij de volgende krijgen we een prachtige kamer met ontbijt voor nog geen 40 euro. De motoren kunnen niet binnen staan en moeten langs de boulevard blijven staan. Voor de zekerheid halen we alle koffers en loszittende accessoires er af en zetten we ze aan elkaar vast met verschillende sloten en op het stuurslot.

Om de koffers op de vierde etage te krijgen kunnen we gebruik maken van de lift. Alleen is die heel erg klein en heeft de vervelende eigenschap om voordat die omhoog gaat eerst een halve meter naar beneden te vallen. Lekker gevoel als je het net als mij toch al niet zo op liften hebt
Maar goed, we hebben een slaaplek en Zonguldak is een aardige havenplaats en bij een ondergaande zon eten we fantastische vis.

 

[Tijger Tony]

Dat is echt wel “op reis”. Hoop zelf ook ooit eens de Bosporus aan te tikken, en ook Georgië staat al lang op m’n radar (al dacht ik er niet eerder aan hier met de stoomfiets naartoe te kachelen). Ben benieuwd naar jouw ervaringen! Volg!

 

[cb_750_kz]

Dag 8: vrijdag 16 juni 2023
Start: Zonguldak (TR)
Eind: Sinop (TR)
Kilometers: 499 (ja, dit klopt. Vandaag weer exact 499 km net als gisteren)

Het eerste dat je doet als je wakker wordt en je motor staat buiten is kijken of de motoren er nog staan. Die blijken er gelukkig nog te staan.
We hebben prima geslapen en na een goede douche, een ontbijt waarbij zelfs friet geserveerd wordt is het weer tijd om de koffers via de brakke lift naar beneden te brengen. ‘Gelukkig’ blijft hij deze keer ook nog even hangen en valt de verlichting uit.

Voor vandaag zien we wel hoe ver we komen. We hebben een globale route door Turkije en volgen vandaag de D010 verder naar het oosten langs de kust. Echt een prachtige weg met super uitzicht! Nadeel is dat de weg erg smal is en tegenliggers weinig rekening houden met motoren en regelmatig de blinde binnenbocht nemen.

In Cide eten we aan het strand een enorme tosti met Turkse worst als lunch, natuurlijk inclusief een glaasje thee, en volgen de D010 verder.

Onderweg worden we voor de eerste keer door de politie aan kant gezet voor een controle. We hebben ze al een aantal keer aan de andere kant van de weg zien staan maar zijn tot nu toe de dans ontsprongen. De politieagent weet zichtbaar niet wat hij met twee Nederlanders aan moet. Na een vlugge blik op het paspoort mogen we door.
Naast de daadwerkelijke politiecontroles staat Turkije vol met bordkartonnen collega’s, waarvan een enkele zelfs is uitgerust met een zwaailamp op zonne-energie.

Einde dag vinden we in Sinop een camping die ik al eerder via Google gevonden had. Deze is gelukkig open en we kunnen eindelijk in de tent slapen. Hotels zijn best fijn, maar gewoon lekker in je eigen tent en slaapzak draagt meer bij aan het vakantiegevoel. De overnachtingsprijs van 500 TL (~13 euro) wordt ter plekke bedacht en omdat het seizoen nog niet begonnen is, is er naast het sanitair niks open. Maar ja, we staan in ieder geval.

In de winkel tegenover de camping haal ik wat Turkse worst en pasta en we kunnen ons eigen potje koken en relaxen. Gelukkig zijn er in Turkije voldoende zwerfhonden om je gezelschap te houden.

We lopen een stukje langs de zee en komen een Italiaans stel tegen dat alleen nog maar rondreist met de motor. Ze hebben allebei hun baan opgezegd en reizen fulltime de wereld over. Daar ben ik best een beetje jaloers op.

Als we ’s avonds voor de tent hangen en een boekje lezen komen er twee Turkse busjes aan waar twee stellen met een kinderschaar uitkomen. Ze zetten hun tenten vlak naast die van ons terwijl er nog heel veel ruimte is. Pannen en kooksets worden uitgepakt en ik begin mij al een beetje zorgen te maken over de mogelijke herrie. Dat blijkt enorm mee te vallen! De kinderen zijn rustig en we horen ze vrijwel niet. Tot zover mijn vooroordeel…

Een van de kinderen wordt naar ons toegestuurd met een aantal bakjes met koekjes en andere lekkernijen en probeert in zijn beste Engels een gesprekje aan te gaan. Superleuk.

 

[Tijger Tony]

Heb je toevallig ook een foto van de Italiaanse motorreizigers (en hun motoren)? Ben altijd benieuwd naar plaatjes van de mensen die je onderweg tegenkomt.

 

[cb_750_kz]

Heb je toevallig ook een foto van de Italiaanse motorreizigers (en hun motoren)? Ben altijd benieuwd naar plaatjes van de mensen die je onderweg tegenkomt.

Van deze mensen niet. Ben van het type 'goh daar had ik achteraf best een foto van kunnen maken'.
Het was een stel van middelbare leeftijd dat na een ziekte van een van hen bedacht had dat de wereld de pot op kan en ze leuke dingen gingen doen. Geen flitsende motoren of influencers, maar gewoon oldskool reizigers.

Later deze reis zijn we overigens nog andere interessante reizigers tegengekomen die wel op de foto staan. Nog even geduld

 

[rojerasen]

Van deze mensen niet. Ben van het type 'goh daar had ik achteraf best een foto van kunnen maken'.
Het was een stel van middelbare leeftijd dat na een ziekte van een van hen bedacht had dat de wereld de pot op kan en ze leuke dingen gingen doen. Geen flitsende motoren of influencers, maar gewoon oldskool reizigers.

Later deze reis zijn we overigens nog andere interessante reizigers tegengekomen die wel op de foto staan. Nog even geduld

ik volg ook, mooi verslag !!

 

[Crossing The Rubicon]

Fantastisch leesvoer tijdens deze druilerige dagen en super foto's! Ik hoop dat je dat 'LEAN' even helemaal los kan laten. De epics kunnen wel wachten.

 

[cb_750_kz]

Dag 9: zaterdag 17 juni 2023
Start: Sinop (TR)
Eind: Ordu (TR)
Kilometers: 323

Wij zijn 9 dagen onderweg en al halverwege Turkije dus we besluiten het vandaag een soort van rustig aan te doen. Tijdens het ontbijt zoek ik via de wifi een camping op die zo’n 300 kilometer verderop ligt. Het kamperen is weer goed bevallen dus dat staat voor vandaag weer op het programma. Mij bekruipt steeds meer het gevoel dat wij Turkije tekort doen door het als transit-land te bereizen. Zoiets als dat je Duitsland snel doorrijdt op weg naar de wintersport.

Ik besef mij dat we Turkije daar absoluut mee te kort doen. In gesprekken komen er steeds meer plaatsen en regio’s naar voren waar we zeker een keer heen moeten. Die sla ik op in Google en maak met mijzelf de afspraak dat wij zeker nog een keer een echt rondje Turkije te gaan doen.

Na een snelle check van banden en de olie is het tijd om te gaan. Het wordt saai, maar ook vandaag volgen we de D010 verder. Ook wel logisch want de D010 staat bekend als de Black Sea Coastal road en loopt bijna vanuit Istanbul tot de grens met Georgië.

Het volgen van deze weg is overigens absoluut geen straf!

Bij Samsun besluiten we niet de rondweg te volgen, maar rijden we over de boulevard dwars door de stad. Het is rond lunchtijd en het biedt misschien de kans om een voetbalsjaaltje te vinden voor de oudste die die dingen spaart. Leuk voor hem om te sparen, en wij hebben elke vakantie een doel

Midden in de stad stoppen we voor een pide als lunch en na de lunch doen we een vruchteloze poging om bij het stadion een sjaaltje te vinden. Het is zo warm dat zelfs een koe de schaduw van het naastliggende beursgebouw opzoeken.

Tanken in Turkije
In Turkije zijn volop benzinepompen, maar er zijn een paar dingen waar de rekening mee moet houden. Zelf tanken wordt niet gewaardeerd, er is altijd iemand die de tank voor je volgooit. Voor het tanken kan starten moet eerst je kenteken ingevoerd worden, anders wordt de pomp niet vrijgegeven. Tank je langs een grotere weg, dan mag je binnen afrekenen en krijg je twee bonnetjes: een voor jezelf en een om aan de pompbediende af te geven en dan kun je weg.
Het prijspeil van Euro95 in juni 2023 lag op zo’n €1.10 per liter.

Turkse steden als Trabzon en Samsun zijn echt ontzettend groot. Samsun bijvoorbeeld heeft ruim 550.000 inwoners en als je naar de drukte op de weg kijkt lijken ze ook allemaal een eigen auto te hebben.

Tijd om door te rijden naar camping Gölge camp in Ordu om daar te zwemmen, de was te doen en verder gewoon te relaxen. En dat ook nog eens voor de helft van de prijs van gisternacht.

We staan in de schaduw en zo’n 30 meter van de zee. Superplekje! Zodra we aankomen wordt de jongste bediende naar ons toe gestuurd met thee. Normaal gesproken drink ik alleen thee als ik ziek ben, maar hier in Turkije smaakt het prima. Op het terras op het strand en direct naar de tent wordt eten en drinken geserveerd dus wij komen de dag verder wel door. Ook hier zijn weer wat allerschattigste puppy zwerfhonden die geen aandacht te kort komen van bezoekers.

 

[Kaluh]

Midden in de stad stoppen we voor een pide als lunch

Ik zit hier letterlijk te watertanden!

 

[Orca_rider]

Super schattige puppies!

 

[cb_750_kz]

Dag 10: zondag 18 juni 2023
Start: Ordu (TR)
Eind: Batumi (GE)
Kilometers: 424

Midden in de nacht worden we gewekt door een enorme onweersbui met windstoten. Het regent en stormt echt keihard. De tent staat te schudden en we proberen zoveel mogelijk spullen van het tentdoek af te houden om doorlekken te voorkomen. Na een uur nemen de regen en storm af en kunnen we verder slapen.
Een jong stel naast ons heeft waarschijnlijk minder geluk gehad (of hebben een mindere tent), zij slapen de rest van de nacht in de auto en treffen de volgende ochtend een drijfnatte tent met inhoud aan.

Voor we vertrekken check ik nog wel even of er nog net zoveel puppy’s liggen als gisteravond en Coco als dierenliefhebber er niet stiekem een ontvoerd heeft

’s Ochtends is het bewolkt maar droog. We pakken de tent nat in en dubben even of we de D915, een weg die ons in Bulgarije getipt werd, wel moeten doen. Het zou een prachtige maar lastige weg zijn maar het uitzicht maakt veel goed volgens de verhalen. De weg is niet verhard, maar de tipgever schatte ons niveau wel in dat we die zouden kunnen rijden.

Na het afwegen van de voor- en tegenargumenten besluiten we deze weg voor nu te skippen. Na het noodweer van afgelopen nacht zal het daar ook wel slecht zijn. We komen er op de terugweg waarschijnlijk weer langs en misschien is het weer dan beter.
Het plaatje uit Google maps is overigens veelbelovend.

Spoiler alert: deze weg komt op de terugweg lekker in het verslag!

Bij de lunch in Trabzon blijkt de eigenaar een paar woorden Nederlands te spreken doordat hij in Utrecht gewerkt heeft. Dat is een grappig detail van Turkije, je komt veel mensen tegen die wat Duits, Frans of Nederlands spreken.

Van Trabzon naar Batumi in Georgië is het een goede 200 kilometer. We boeken alvast een hostel via Booking en gaan op weg naar de grens.
Voor de grens staat zo’n 15 kilometer aan vrachtwagens opgesteld om de grens te passeren. Deze rij heeft zijn eigen dynamiek met in- en uitstappende chauffeurs en een doordringende urine- en afvallucht.
Ik heb geen idee wat de wachttijd voor vrachtwagens is, maar wij kunnen ze gelukkig passeren en rijden richting grens. Met goed een uur zijn wij door alle controles van papieren en bagage de grens over en worden meteen aangeklampt door allerlei fixers die geld willen wisselen of je een verzekering of simkaart willen verkopen. Ik word daar altijd een beetje narrig van en we rijden snel door.

Motorverzekering in Georgië

Je eigen motorverzekering is niet geldig in Georgië dus zul je er een moeten afsluiten. Dat kan dus bij de grens, maar je kunt dat ook vooraf online doen via tpl.ge/en
Dat is een officiële site zodat je weet dat je verzekering ook geldig is en je motor voor 30 dagen verzekeren kost 35 euro. Je krijgt een document in je mail dat je moet uitprinten en bij je papieren houden. Het bezit van die verzekering wordt gecontroleerd en papier komt bij controles geloofwaardiger over dan een schermafdruk.

Groene kaart in Turkije, Servië & Bulgarije
Vraag voor je vertrekt richting dergelijke landen een groene kaart aan bij je verzekering. Schermafdrukken op je telefoon of eigen PDF-printjes maken bijzonder weinig indruk bij controles en kunnen je extra tijd kosten of gedoe opleveren. Ik heb voldoende mensen zien klungelen bij (grens)controles om maar het zekere voor het onzekere te nemen en een groene kaart aan te vragen.

Opmerkelijk is dat de TomTom 550 met werelddekking geen kaarten van Georgië beschikbaar heeft. Bij het passeren van de grens rijden we een mooi groen scherm binnen en ik vervang de navigatie door mijn telefoon met een navigatie-app om ons door Batumi te loodsen. Om te navigeren gebruiken wij overigens meestal een wegenkaart. Plaatsnamen in Georgië worden zowel in het Georgisch als het Engels aangeduid.
Volgens de specificaties van TomTom zelf worden de meest obscure landen vermeld maar Georgië mist. Waarom dat is, geen idee. Wie het weet mag het zeggen.

Einde middag zijn we bij het hostel in Batumi, halen de koffers van de motoren en lopen een kort rondje door de stad. Wij zijn er meesters in om een hotelkamer er in no-time uit te laten zien als een uitdragerij met motorkleding, koffers en tassen.

Batumi blijkt een hele andere wereld te zijn dan Turkije. Het is levendig en een stuk mondainer, maar tegelijkertijd is er een groot contrast tussen oud en nieuw. Na een korte wandeling gaan we slapen. Morgen hebben we de hele dag gereserveerd om Batumi te bezoeken.

Dat bruine hierboven is tabak. Weer eens een andere vorm dan een pakje Drum of Samson