MotoRobin
Die hard MF'er
- 29 jun 2020
- 612
- 1.555
- Onderwerp starter
- #26
DAG 7
Begin: Porto-Vecchio
Eind: Appietto
Landen: Frankrijk
Gereden tijd: 7,6 uur
Gereden afstand: 271 km
Maximale hoogte: 613 m
Minimale hoogte: 7 m
Hoogteverschil: 8768 m
Gemiddelde snelheid: 35,4 km/h
Vlak voordat de Fransen ervandoor gaan ben ik opgestaan. Ze blijken vandaag met hun vijven op pad te gaan om het laatste stuk TET nog eens te rijden. Ik haal het sowieso niet om nog aan te haken en hoef dat laatste stukje ook niet nogmaals te rijden. We spreken af nog even contact te houden en wel te zien wat er gebeurt vandaag. Zo kan ik ook nog lekker rustig aan doen vanmorgen. Gezien het gisteravond laat was geworden is dat zeker geen straf.
Dat is dus ook precies wat ik doe. Lekker ontbijtje, rustig de spulletjes inpakken. Nog eventjes in de stoel luieren. Dan is het toch echt weer tijd om te vertrekken. De navigatie staat op het begin van de tweede TET route die hier over het eiland loopt. Toch luister ik er nog even niet naar. Ik ga natuurlijk niet dezelfde weg rijden als ik gisteren heb gedaan. Ik volg hier dus nog eventjes de kust.
Na een kilometer of 20 over het asfalt te hebben gereden kom ik bij het begin van de tweede TET route. Vanaf hier is de navigatie weer niets meer dan een lijntje op de kaart. Het eerste stuk gaat nog wel even over de hoofdweg. Gelukkig zijn er wel weer meer dan genoeg leuke bochtjes. Zo rij ik nog een kwartier of drie door, waarna de TET eindelijk weer een kleinere weg neemt. Ik stop hier weer even om om mij heen te kijken.
Vervolgens kom ik al snel bij weer een offroad pad. Het begint lekker simpel met een rustig klimmetje. Een paar keer een lekker uitzichtje erbij maakt het af. Toch duurt dit maar even. Het pad begint steeds meer de bossen in te trekken en uiteindelijk kom ik bij een klein stroompje waar ik toch even af moet stappen om te kijken of dit wel te doen is. Op foto’s en video lijkt het altijd wel mee te vallen, maar het is behoorlijk steil om even doorheen te rijden.
Na even gekeken te hebben, besluit ik dat het nog wel kan. Even concentreren en met behoorlijk wat wielspin rij ik naar boven. Dat ging nog wel goed eigenlijk.
Vervolgens begint de route steeds slechter en slechter te worden. Als maar steiler en steeds meer en diepere groeven van water dat naar beneden heeft gestroomd. Gelukkig is het allemaal wel nog droog dus vaak nog redelijk wat grip, maar het is nu wel echt te bont aan het worden eigenlijk.
Toch ben ik zo dom om door te zetten. Ik ben nog niet gevallen, maar toch al meerdere keren bijna. Daarnaast kom ik meermaals stil te vallen, waarna ik een stuk terug schuif als ik alleen de voorrem erbij pak. Het is serieus aanpoten en eigenlijk veel te heftig voor wat je alleen moet doen. Ik ben nu al zover dat ik toch maar doorzet, maar het is verre van verstandig.
Uiteindelijk weet ik dan toch de top te bereiken. Ondanks dat het niet heel warm is, zweet ik mij een ongeluk. Goh, waar zou dat nou toch door komen. Nee, maar zonder dollen, dit soort dingen moet je echt niet alleen gaan doen. Veel te riskant. Alleen kan dat erg lastig zijn om in het moment te beseffen, vooral wanneer enigszins geleidelijk slechter wordt natuurlijk. Als we de kennis die we achteraf hadden maar eens vooraf hadden he.
Goed, ik kan weer eventjes luchten op een stuk asfalt. Alhoewel het ook maar een kilometer of 10 duurt voordat ik weer het mooie gravel op zoek. Ditmaal is het simpel en blijft het simpel. Wel kom ik op een gegeven moment een lokale tegen. In eerste instantie probeer ik hem vooral de ruimte te geven zodat hij er door kan, maar dan stapt hij ineens uit en komt hij naar mij toe. Hij spreekt alleen Frans en ik doe net alsof ik echt geen woord Frans spreek. Daar zit ik überhaupt niet ver vanaf, maar mijn ervaring is dat het vaak helpt door te doen alsof je iemand echt totaal niet begrijpt. Vaak laten ze je dan wel weer met rust. Toch probeert hij mij erg duidelijk te maken dat ik hier niet mag rijden. Hij zegt dat hier alleen locals mogen komen. Nou, daar was echt geen bordje van hoor, maar zin in ruzie maken heb ik niet vandaag dus ik draai mij wel even om en rij weer terug daar het asfalt. Geen probleem.
Ik moet hierdoor eigenlijk nog best ver terug. Een straf is dit nou ook weer niet, want ik moet hierdoor weer even door het prachtige plaatsje Sartène. Ik raak hier zelfs even verdwaald door de vele eenrichtingswegen. Het is hier niet allemaal even logisch, maar mooi is het zeker wel.
Even later weet ik de TET weer op te pikken en zie ik al op het kaartje dat we weer een flink stuk terug over dezelfde route mogen rijden. Dit betekent meestal dat er weer wat leuks of moois aan komt. Het blijkt een leuk stuk te zijn met uitzicht op zee. Uiteindelijk komen we zelfs bij een strand waar eigenlijk niemand is. Aangezien het een mooie tijd is voor een lunch, pak ik mijn stoeltje, wat te eten en loop ik het strand op. Ik ga er maar eens lekker bij zitten.
Het internet is hier echt waardeloos en het waait ook nog eens erg hard, maar toch weet ik mij hier wel een uurtje te vermaken. Dan is het toch weer eens tijd om verder te gaan. Ik pak mijn spulletjes weer en neem uiteraard mijn afval netjes mee.
Op de route is nog een stukje dat doodlopend is, dus ik ga even kijken. Het blijkt iets ouds te zijn, maar ik heb verder geen idee wat het is. Het bordje dat er bij staat is alleen in het Frans dus ik kom er ook niet achter wat het is hier. Ik besluit dus maar weer verder te gaan.
Nadat ik een groot stuk terug heb gereden over dezelfde weg, begint het ineens te regenen. Terwijl ik mijn regenpak aan sta te doen komen daar toevallig de twee Franse jongens aan rijden. We praten even bij over hoe de dag gaat, waarna zij weer snel door gaan richting het strandje waar ik vandaan kom. Omdat ik eigenlijk nog wel wat kilometers wil rijden vandaag, volg ik ze niet. Stiekem is het mijn doel om dit stuk TET vandaag af te ronden.
Eerst rij ik weer over een groot stuk hoofdweg. Dat schiet natuurlijk sowieso al goed op. Eigenlijk is de rest van deze TET grotendeels kleine asfaltwegen. Ook mooi natuurlijk. Dat zorgt er wel voor dat het lekker opschiet en rond een uur of vijf kan ik een foto maken met het einde (de hoofdstad van Corsica, Ajaccio) in de achtergrond.
De laatste tien kilometer voordat ik Ajaccio in rij, gaan weer over de hoofdweg. In het stadje zoek ik even een tankstation op waar ik de tank vol gooi en een ijsje koop. Die heb ik na vandaag wel verdiend. Ik zoek mezelf een stoeltje en ga daar lekker relaxen.
Na een tijdje krijg ik een berichtje van de twee Franse jongens dat ze een camping hebben gevonden. Als ik op Google Maps kijk, blijkt die camping hier maar een paar kilometer vandaan te zijn. Perfect dus. Ik zoek nog even een supermarkt waar ik naast wat avondeten ook een flesje wijn haal voor vanavond. Daarna snel door richting de camping, waar we het vandaag erg gezellig, maar niet al te laat maken.
Laatst bewerkt: