Enkele weken door West-Europa op een 1975 Kawasaki

[mean-machine]

Afraggen dat hok, tot er een nieuwe moet komen. Ik heb gummend door de Vogezen echt geen seconde aan de verkoopwaarde van mijn fiets gedacht.

Afraggen, gaat mij net iets te ver. GOED gebruiken is ook prima.
Of is dat soms rijden met gas tot de stuit? Ja, dan wordt deze een enkele keer ook afgeragd.

Maar waarom een nieuwe?
Mijn FZ van 1985 wordt nog jaarlijks gebruikt voor vakanties.

Deze zomer zat ik er nog mee in Roemenië.
Oke, dan heb je soms wel een probleempje.
Deze keer een schokbreker die afbrak. En die was een paar jaar geleden nog wel vervangen door een nieuwe,

Hoezo afschrijving mbt de kilometers. Dat is bij deze al lang niet meer van toepassing.
Bij tijd en wijle grondig onderhoud en je kan weer effe.

 

[David_ZZR]

Waarom een nieuwe... Mijn V-Strom was echt aan vervanging toe. Deze had 138.500 op de teller staan waarvan ik er zelf ruim 103.000 zelf gereden had. Hiermee ook 2 x door stomme slippertjes (gravel op de weg en met 90 gaan glijden en een auto die in een blinde bocht op mijn weghelft zat) in het ziekenhuis beland. Oftewel ik wilde een motor die wel ABS had. Aangezien ik 99% gewoon over verharde wegen rijd wild eik een motor met een 17 inch voorwiel (de nieuwere v-strom viel dus af) en ik kwam uit bij de Versys 650 (het vele vermogen heb ik toch niet meer nodig). Heel veel tweedehands motoren (uit de periode 2015-2018) bekeken en die zaten qua prijs allemaal tussen de 7000 en 7500 euro. Een nieuw exemplaar van 2023 van een nieuwere modelreeks, met ook nog eens traction control, garantie en natuurlijk nieuwe ketting, nieuwe tandwielen, nieuwe banden en alle andere slijtageonderdelen dus gewoon nieuw was 9200 euro. Voor mijn V-Strom kreeg ik, zeker gezien de kilomeyterstand, nog een net bedrag terug en had dus geen gezeur van marktplaatstokkies die een perfecte motor verwachten met deze stand en dus af gaan dingen. De rekensom was voor mij dus snel gemaakt en ik kocht voor het eerst van mijn leven een nieuwe motor.

 

[Marcooo]

.....okay ik was dus, om weer even on topic te blijven met mijn GS 1200 in Menton , zonder op de aanhanger, zoekende naar een hotel....

 

[mean-machine]

Waarom een nieuwe... Mijn V-Strom was echt aan vervanging toe.
Deze had 138.500 op de teller staan waarvan ik er zelf ruim 103.000 zelf gereden had.

Ach ieder maakt natuurlijk z'n eigen afwegingen.
Belangrijkste is vooral dat je er zelf happy mee bent. In jouw geval nu met ABS.

De KM-stand van 138k kan op zich natuurlijk niet een echte reden zijn.
Deze stand bereikte mijn FZ reeds in de vorige eeuw.
Die 138k gaan er mss nog wel bijkomen met deze youngtimer.

Zelf heb ik ABS nog nooit gemist, totdat.........................?? Nooit een motor gereden die het wel heeft.
Wel al enkele keren een noodstop met blokkerend voorwiel gehad.
Toch altijd tijdig de voorrem gelost, om weer te kunnen sturen. Kan er nix aan doen, maar dat gaat vanzelf.
Valt mij trouwens op dat de ABS in mijn auto eigenlijk nooit in werking is gekomen. (wel eens bewust getest: Het zit er wel op)

Nieuw is maar heel betrekkelijk.
Er zijn veel motoren te koop met echt heel weinig KM's op de teller. Die zijn eigenlijk ook nog nieuw.
Grote verschil is dat de eerste mega-afschrijving betaald wordt door een ander.
Maar bij de bedragen die jij aangeeft, lijkt dat toch niet veel te zijn. Tsja, dan komt een nieuwe idd wel in zicht.

 

[David_ZZR]

Dik 250.000 km schadeloos gereden maar die 2 kleine stukjes waren toch de punten waar ik niks aan kon doen. (Mijn verzekering zag de GoPro beelden en ik zakte daardoor niet in no claim)...en waar het fout ging. Kan iedereen gebeuren zelfs de beste. Ook degene die zegt altijd zijn remmen goed onder controle te hebben. Die 138K waren het probleem ook niet, maar ik vond het blok wat te nukkig op het korte werk, wilde wat zuinigers, meer op de weg gericht etc... En er waren steeds storingen die ik dan wel kon verhelpen na lang zoeken maar ook dat was ik beu.

 

[Diirk]

Het jaren blijven dromen van een machine die helemaal het je van het is... het is net als met vrouwen. Bijna niemand heeft thuis op de bank zitten wat hij vroeger aan de muur van zijn puberkamer had hangen.

Nou, ik kan je zeggen dat ik dat wel heb en dat is net zoals die Ducati die je zo begeerd: met fluwelen handschoentjes behandelen, regelmatig een kostelijk onderhoud en in de winter blijft ze het liefst warm binnen zitten

 

[Brinkmeister]

Mijn reden voor een nieuwe was dat ik te oud werd voor de oude.

En eentje erbij, dat jeukt ook wel. Slaat nergens op, want ik rijd te weinig, maar toch.

 

[Blauwemotor]

eigenlijk is er maar 1 motor, de GS

Is wel off topic. Maar Helemaal gelijk!

 

[Tijger Tony]

Dag 20 – Zondag 7 Mei 2023
Route: Mandello del Lario (I) - Scherpenheuvel (B): 968km
Totaal Afgelegd: 7.103km

Zo ongeveer op hetzelfde ogenblik dat ik mezelf gisterenavond terug trok in m'n tent en me overgaf aan een - zo dacht ik naïef - deugddoende slaap, werd, naar ik vermoed, enkele kilometers verderop de aftrap gegeven van de finale van één of ander regionaal kutkampioenschap waarbij - hier gok ik even - FC Mandello tegenover de pottenstampers van Sporting Utjeklut aantrad. De sterspelers van Mandello hadden allicht weinig moeite met hun tegenstander en wonnen op overtuigende wijze, en brachten zo een lichtpunt in het bestaan van die qua mentaliteit aan holbewoners grenzende medemens: de lokale voetbalsupporter. Helaas moest dit voor hen heugelijke feit luidruchtig gevierd worden en nog helazer had de supportersclub de bar van de camping als plek waar het feestgedruis zou gaan losbarsten, uitgekozen. Om 00:30 werd ik dan ook ruw gewekt door de aankomst van een caravaan luid tüterende tifosi (letterlijke vertaling: tyfuslijers), die zich - zo te horen al flink beschonken - naar de bar repten om hun promillage nog verder de hoogte in te jagen. Hun tomeloze vreugde kanaliseerden ze in oorverdovende spreekkoren en drankliederen, en net wanneer je denkt dat ze uitgeraasd waren en je tegen beter weten in weer probeert in te slapen, steken ze wederom van wal en breekt er een nieuwe zangstonde los. Ik twijfelde nog even om mee aan te schuiven - if you can’t beat them, join them - maar mijn diepgewortelde afschuw voor voetbalisten weerhoud me hier finaal van. Was ik maar wat meer als @sammie : If you can't join them, beat them, bedenk ik me.

Na enkele uren, het is nu 03:30, wordt het rustig en net nu ik denk alsnog de slaap te kunnen hervatten, breekt er een onweer los, dat het einde der tijden lijkt aan te kondigen. Bliksemschichten volgen elkaar in sneltempo op, en de zeer korte tijd tussen bliksem en de daarbij horende donderslag verraden de nabijheid van de onweersbui. De sluizen worden geopend en een regenbui van Bijbelse proporties stroomt over de camping en mijn schamele tent neer en van slapen is ook de komende tijd geen sprake. Enkele uren later is het ergste achter de rug en na een nacht van onrustig waken - die toestand die ergens het midden houd tussen slapen en wakker zijn - breekt de dag wreed, erg wreed aan. Op het grasveldje waarop m'n tent staat, staat zo'n 2cm water en het grondzeil van de tent bleek niet bestand tegen de opwaartse waterdruk, waardoor er plasjes water in de tent staan en m'n slaapmat en -zak behoorlijk vochtig zijn en ontwaken in klamme nachtkledij na een nacht waarin ik amper sliep zijn niet meteen een recept voor een vrolijk humeur en ik heb er dan ook behoorlijk de pest in.

De bagagerol kwijtte zich gelukkig wel erg goed van z'n taak, want de rijkleren, die er ik bij het uitbreken van de zonvloed in opborg, zijn heerlijk droog. Het spotten van de eerste BMW GS tijdens deze reis die ik oprecht tof vind - een antidotum tegen de GS haat die doorheen dit topic waadt - , een trio warme broodjes en een duo hete espresso's trekken m'n humeur weer boven het nulpunt - en ik vraag me af wat nu mijn volgende zet moet zijn. Ik ben nu twintig dagen onderweg en heb alle "doelen" die ik tijdens het mijmeren vooraf aan deze reis kon bedenken, bereikt. Er is dus niet meteen "iets" waarop ik kan mikken. Toch heb ik nog 10 dagen voor ik weer op het arbeidsappel verwacht wordt. Hmm…

Ik besluit koers richting Zwitserland te zetten, en wederom de omstandigheden te laten beslissen langs waar ik zal rijden, en waar ik zal stoppen. De omstandigheden zullen me inderdaad, met de hulp van mijn eigen domheid, een zeer duidelijk doel op het netvlies branden...

Het zondag is, de Guzzi fabriek is dus gesloten, en ik besluit om voor de eerste keer in m'n leven een selfie te maken - en het is er meteen eentje van voor mij mythische proporties:

Ik neem uitgebreid afscheid van de Guzzi Fabriek en beloof mezelf hier vóór m'n 50e verjaardag terug te komen, op een Guzzi V7 met bouwjaar tussen de 1967 en 1972. Met lood in de schoenen verlaat ik het Guzzi erf, rij nog een stukje langst het prachtige Comomeer en zet dan koers naar de Helvetische Confederatie. Na een korte rit - en een bijna-botsing met een wieleridioot die het rond punt, waar ik me op bevond, met een rotvaart op wou rijden, ervan uit gaand dat ik wel even voor hem zou stoppen - ik denk het niet Pantani! - bereik ik al gauw de Zwitserse grens. Ik twijfel nog even of ik dat dure vignet zou kopen - mijn schoonbroer die enkele jaren in Genève woonde zei altijd dat dat niet nodig is - en wanneer ik bij de grensovergang opzij wordt gezet door Zollbeamten Fritz und Helmut ben ik maar wat blij dat ik héél zelfvoldaan naar de rechtervoorpoot kan wijzen, alwaar het stickertje 23 hangt te blinken.

Mijn enige doel voor de dag is om niet in Zwitserland te overnachten, dus ik houd voorlopig de - overigens erg mooie en bochtige - snelweg aan. De zonnige ochtend maakt echter al gauw plaats voor een regenachtige middag, en wanneer ik me even langs de kant zet om m'n regenpak over m'n motorkledij te trekken, maak ik een kapitale fout, door mijn balaclava - een soort bivakmuts die ook heel de nek bedekt - niet over, maar in m’n regenpak te stoppen. Terug onderweg zwelt de regen aan en melden de gevolgen van mijn vergissing zich pijnlijk aan: de balaclava, die onder m’n jethelm behoorlijk nat regent, transporteert het regenwater zo langs m’n regenpak, tot onder m’n motorvest en algauw voel ik de koude druppels op m’n huid lopen. Ondertussen begint het echt te slagregenen, maar doordat ik me op een stuk snelweg zonder afrit, parking of zelfs maar pechstrook bevind, kan ik niet aan de kant om mijn fout ongedaan te maken, en wanneer ik na een half uurtje alsnog opzij kan, is het kwaad geschied en zijn m’n kleren doorweekt, tot aan m’n sokken en schoenen toe.

Het ziet er niet naar uit dat het weer in de komende uren drastisch zal verbeteren, dus ik besluit gewoon door te fietsen en voorbij Zwitserland te beslissen of ik op Straatsburg en Frankrijk mik, of toch voor het Zwarte Woud en Duitsland opteer. Na zo’n 100km ben ik de regenzone dan toch voorbij, en doe m’n regenpak weer uit in de hoop m’n kledij te laten drogen. De natte kleren in de koude rijwind koelen me echter nog sneller af, en er zit niets anders op dan m’n regenpak maar weer aan te trekken, en zo in lauwig vocht, eerder dan in bijtende kou te rijden. Voor het eerst deze reis voel ik me lichamelijk ellendig en kan mezelf wel voor het hoofd slaan vanwege mijn debiele vergissing.

Bij Bazel steek ik de grens over en besluit voorlopig Straatsburg aan te houden. Ondertussen is het weer beginnen regenen en ik glij af in de Zone van Verbetenheid. Ik ben een nogal fervent fietser (Uiteraard geen racefiets, noch spandex, maar een heimelijk pleziertje in de vorm van de Peugeot Nouveau Style, een jaren ‘70 midi- of vouwfiets - al naargelang de versie - met super relaxte geometrie, een heerlijkheid om mee te fietsen en wat je een vergelijkbaar "oldtimer gevoel" als de Kawasaki Z1 geeft), en herken de verbetenheid die in me is gevaren van te lang trapfietsen in te harde regen: de combinatie van lichamelijke ellende, mentale doorzetting, het voortdurende conflict tussen beide en het lichtjes sadomasochistische genot dat daaruit volgt.

Allicht herken je het gevoel, dat je jezelf verwenst dat je op de motorfiets zit te bibberen, in de stromende regen, ver weg van huis en dat het dat hoogst haalbare niveau van comfort voor de komende uren het met natte kleren liggend op een vochtig luchtbed in een klamme, koude tent is. Dit alles terwijl je nu ook heerlijk thuis in je somptueuze fauteuil, radiator op 22°C, met een heerlijk kopje dampende espresso en een boekje zou kunnen zitten. Tegelijk ben je hier al vaak genoeg geweest om te beseffen dat je lichamelijke miserie je een mentale boost zal geven waardoor je gewoon doordouwt en dat je op deze hachelijke omstandigheden met erg veel voldoening zult terug kijken. Alleen ligt dat moment van tevreden terugkijken nu nog ver, heel ver in de toekomst.

Ondertussen is Straatsburg gepasseerd, en worden Metz en Luxembourg op de borden aangekondigd en in een flits krijg ik een visioen van de al eerder genoemde fauteuil, m'n badkuip en m'n eigen bed, waar ik nu al 20 nachten niet in heb geslapen. Het lijkt wel of ook Madame Z haar stal ruikt, want ondanks dat het stationaire toerental wat rommelig begint te worden - de carb'jes moeten dringend worden afgesteld - boven de 3.000rpm trekt ze er erg hard aan en ook bij de 6.000rpm bij kruissnelheid loopt ze romiger dan ooit. Doordat ik nu al zo'n 500km en 7 uur in het zadel zit, waarvan enkele uren in een nat plunje én na een quasi slapeloze nacht, melden de eerste pijntjes zich aan, en vooral in m'n bovenbenen krijg ik lichte krampen. Vandaar dat ik af en toe m'n voeten op de passagiersstepjes zet, om even een totaal andere houding aan te nemen. Dit keer echter trap mijn rechtervoet in het ijle ether en na enkele futiele pogingen besef ik dat het rechter stepje ontbreekt - het stepje dat tegelijkertijd als dragende bout voor het bagagerek dient! Gelukkig behoren de lange bouten met moertjes die me eerder uit de nood hielpen nu tot m'n standaard gereedschapssetje, en een noodreparatie geeft me genoeg gemoedsrust dat het rek niet zal gaan verschuiven.

Na nog eens 200km en 2 uur, en voorbij Luxemburg, worden de krampen echt hinderlijk zodat ik nu elk half uur even moet stoppen om de pijn te verlichten. Van opgeven kan nu uiteraard geen sprake meer zijn en meer op karakter dan op lichamelijke reserve rij ik stug door.
Arlon...
Bastogne...
Houffalize...
Sprimont...
En eindelijk: Luik. In Luik ben ik nu echt onderkoelt, heb nog amper kracht in m'n vingers en met een erg defensieve rijstijl neem ik de ringweg om Luik heen, die zelfs op deze druilerige zondagavond nog een ware heksenketel is. Gelukkig komt na Luik Vlaanderen - nu ruik ik echt m'n mandje! - en met het passeren van Tongeren, en stops in Hoesselt, Hasselt en Lummen - de krampen zijn nu echt niet meer te harden - zet ik de laatste 20km in. Met het passeren van Diest kan ik de laatste rechte lijn richting Scherpenheuvel aanvatten en de euforie van het thuiskomen verdringt voor even de lichamelijke malaise, en met een grote glimlach rijd ik even later de oprit van m'n huis op - het is nu 22:37 - en trek even het gas open om mijn thuiskomst te melden. M'n jongste dochter kijkt slaperig en vol verbazing door het raam van haar slaapkamer en hangt enkele seconden later rond m'n nek en ook m'n vrouw en andere dochter verwelkomen me ietwat verbaasd - ik belde ze gisterenavond immers nog op vanuit Italië - en ontroerd. Zelf krijg ik nu een enorme slag van de hamer, zak zowat door m'n hoeven en begin over m'n hele lijf te bibberen en met veel moeite en evenveel genot neem ik een hete douche, trek een droog trainingspak aan en zet me eindelijk neer in mijn ouwe, trouwe fauteuil. De kou zit nog steeds in m'n lijf want ik blijf nog een hele tijd bibberen en klappertanden - lichamelijk ben ik compleet uitgeteld, mentaal zit ik echter bovenop een berg...

 

[von Sprudelwasser]

Voor mij heb je bij deze de Heldenstatus bereikt! En chapeau voor je schrijfstijl.

 

[demifort]

Mooi verhaal, ik ben niet zo van de overdenkingen en filosofie, maar nogmaals, mooi verhaal en wat mij betreft krijg je de MF erepenning voor onderhoudende verhalen.

En Scherpenheuvel, dat klinkt toch als een Hobbit dorpje waar men in pais en vree samenleeft.

 

[mean-machine]

Mijn reden voor een nieuwe was dat ik te oud werd voor de oude.
En eentje erbij, dat jeukt ook wel. Slaat nergens op, want ik rijd te weinig, maar toch.

Het bezit van 2 motoren verzekert dat je altijd kan rijden.
Na de breuk van mijn schokbreker in Roemenië ben ik (ongeveerd) nog thuis kunnen komen.
De hele zooi overgeladen op de Blackbird en direct door naar Z.Frankrijk.
Toch nog een goede vakantie geworden!

 

[Blauwemotor]

Was weer een meeslepende story.
Jammer dat het voorbij is.
Ik heb weer genoten van jou verhaal!

 

[Coert65]

Prachtig reis verhaal Tony, en heel meeslepend geschreven, ik heb er van genoten, en ik ben niet de enige!
Zodra ik erachter ben hoe m'n scanner werkt, en hoe ik de foto's van die Transit camper kan opslaan, zal ik ze posten. Heb de foto's al wel gevonden, maar ik ben meer met oude dingen bezig dan dat ik goed ben met nieuwerwetse computer dingen.
Er staat niet voor niets Old-skool onder m'n avatar hier op MF...

 

[Jack66]

Home sweet home
Deze laatste etappe doet me denken aan een terugreis vanuit Oostenrijk met een opgerekte ketting die voor mijn gevoel al over de grond sleepte en ieder moment kon breken. Maar dat gebeurde gelukkig niet. Veel regen, laarzen die niet zo waterdicht waren als ze hadden moeten zijn en uitermate irritante lange stukken met wegwerkzaamheden in Duitsland.
Tegen half een 's nachts kwam ik thuis. Mijn buurmeisje (jaar of 18) vierde haar verjaardag in de tuin en nodigde me uit voor een biertje. Maar dat sloeg ik af. Spullen van de motor af en naar binnen, hete douche en mijn bed in. Van enig feestgedruis heb ik niets gemerkt

 

[Oooosterling]

Zo passend geschreven @Tijger Tony ... Ik geloof dat een ieder die de laatste etappe leest wel eens zo'n terugreis gehad heeft..
Ik heb de mijne uit '21 (terugweg Spaanse Pyreneeën - huis (noordwest Duitsland) in 1 dag => 16u durende rit van 1600 km) zojuist in gedachten weer opnieuw beleefd, en zó vergelijkbaar... Zowel de problemen en gedachten onderweg als ook de thuiskomst, zo treffend...

 

[superrobke]

Ja ik herken het wel, dat van de stal ruiken. Dan is het gewoon door rijden. Nergens naar kijken, gewoon naar huis. .
Tony ik vind het een mooi verslag geworden.

 

[demifort]

Ja ik herken het wel, dat van de stal ruiken. Dan is het gewoon door rijden. Nergens naar kijken, gewoon naar huis. .
Tony ik vind het een mooi verslag geworden.

Afgelopen voorjaar 750km vanuit FR naar huis gereden, tot aan Reims alles binnendoor.
Geen centje pijn, af en toe gestopt, sigaretje, bialetti laten pruttelen, lekker!

 

[James Bond]

Dank voor het mooie reisverslag!!! En herkenbaar, dat je soms doorbuffelt en naar huis wilt. Koste wat het kost.
Natgeregend : had ik op mijn cb500, compleet doorweekt geregend tussen Metz en Nancy. Daarna droog weer.
Uuuuuuuren later was zelfs mijn ondergoed weer droog ter hoogte van Lyon-Centre, het was toen 22uur of zo. (Ik kwam toen om ca 24u bij Camping Moto in Crest aan). Was een heerlijk warme zomeravond.

 

[Marcooo]

Afgelopen voorjaar 750km vanuit FR naar huis gereden, tot aan Reims alles binnendoor.
Geen centje pijn, af en toe gestopt, sigaretje, bialetti laten pruttelen, lekker!

gs zeker

 

[nvdw]

De MF Pulitzerprijs is op zeker voor jou, Tony! Met veel plezier gelezen

 

[demifort]

gs zeker

Neen, Tiger, uit 2002

 

[Dutchy748]

Dank je Tony!


Volgend jaar rondje Baltische Zee?

 

[jean-pie]

Geweldig dit verslag , heb genoten van de hele trip .
En de Kawa , die verdiend ook een schouderklopje en bijna 1000km op de laatste dag , chapeau.

 

[Marcooo]

Geweldig dit verslag , heb genoten van de hele trip .
En de Kawa , die verdiend ook een schouderklopje en bijna 1000km op de laatste dag , chapeau.

dat is aardig veel.