Reisverslag UK en IRL 2023. Deel 3: Peak- en Lake District

[Tmanneke]

HOOFDSTUK 15: THE TIMES ARE CHANGING

20 april 2022: Derbyshire Hills Campsite – Derwent Reservoirs – Snake Pass – Skipton – Leeds (193 km)​

Gisteren aangekomen in Noord Engeland op een kleine camping in Derbyshire. De weg hierheen was weer heerlijk toeren. Die A-wegen zijn met hun max snelheid van 97km/u best te doen. Tot ik er ’s avonds achter kom dat 50 miles geen 97 maar 80km per uur is. Een foutje op mijn Garmin die hier in de 50 mijl zones 97km aangaf. Dat zou nog wel eens en dure grap kunnen worden. Ik vond al dat die Engelsen zo traag reden. Aiaiai….

Op de camping is het zeer rustig, ik sta er met nog een solo-reizigster, maar die is extreem op d’r eentje in haar camper. Ik ging even goeiedag zeggen en probeerde een gesprek aan te knopen. De enige woorden die terugkwamen waren “yes”, “no”, “yes” en “hmm”. Tot daar het verslag van een boeiende conversatie. Kan gebeuren, niet iedereen is even communicatief. Misschien was ze wel Fries.

Op de camping staat ook nog een hut, een treinwagon door de uitbater in mekaar geknutseld. Vanaf dit seizoen kan je die huren. De man wil er nog enkele bouwen en de camping stilaan omvormen tot een glamping. Hoewel ik daar enig begrip kan voor opbrengen -verhuur van glamping hutten brengt meer geld in het laatje dan tentplekken- vind ik dit als kampeerder niet zo’ n prettige evolutie. Goedkoop rondtrekken lijkt lastiger te worden. Mooi is het wel.

Het zal me later op deze reis vaker opvallen dat campings geen plaats meer voor tenten voorzien. Geen idee of dat alleen in Groot Brittannië en Ierland zo is, op het Europees vasteland ben ik het nog niet echt tegengekomen. Ach, “The times they are a changing”, zong Bob den Oude al in de jaren zestig. En ’t zal wel waar zijn want hij won er een Nobelprijs mee.

Over veranderende tijden gesproken. Ik heb vannacht al wat beter geslapen hoewel het toch nog fris was. Maar de zon wint stilaan aan kracht en straalt meer warmte uit. Daar genieten ook de kippen van die me bij het ontbijt even gedag komen zeggen.

De lente komt nu echt om de hoek kijken. Struiken staan al volop in blad, de knoppen op de bomen staan op uitbarsten. Ik denk (hoop) dat daarmee ook de ijsnachten stilaan voorbij zijn. Wanneer vieren we ook alweer de IJsheiligen? Even checken. Oeps, 15-19 mei, het zal nog efkes fris blijven ‘s nachts.

Het was in elk geval de eerste keer dat de tent ’s ochtends droog was. Lang geslapen blijkbaar. Daar kan ik alleen maar blij om zijn. Na het ontbijt pak ik alles in en vertrek. Vandaag ga ik naar Leeds, een oude vriend opzoeken.

Maar eerst de Snake Pass. Net voor de Pass zie ik een bord naar de “Derwent Valley dams” wijzen en besluit ik daar eens poolshoogte te nemen.

Bij de koffiebar aan het einde van de weg zit een groepje bikers. We raken aan de praat en ik kom wat meer te weten over deze vijvers. De reservoirs zijn drie stuwmeren die een groot gebied van de Midlands van water voorzien. Ze zijn vooral bekend als oefengrond, eigenlijk oefenwater, ter voorbereiding op de “Dambusters Raid”, een aanval van de RAF op Duitse waterdammen in 1943. Ze gebruikten daarvoor “bouncing bombs” (stuiterende bommen) die daar speciaal voor ontworpen waren. De bommen keilden over het water en botsten dan tegen de stuwdammen aan waar ze ontploften. Hoe ze dat oefenden zonder de dammen hier te beschadigen is een vraag die me nog even zal bezighouden.

Na de koffie neem ik afscheid van de stoere binken en draai ik terug richting Glossop.

Het is een prachtige weg langs Bleakhow Hill en Snake Pass. Ik stop even bij de Snake Pass Summit en geniet van de leegte van de hoogvlakte. Iets voorbij Glossop wordt ik onverwacht getrakteerd op een schitterend uitzicht over de heuvels. Aan de horizon ligt Manchester te glinsteren. Wow !

Ik blijf er even bij hangen, laat het wat op mij inwerken. Een kwartiertje later neem ik de B6105 en passeer de hoogvlakte voorbij Woodhead. Ik laat Manchester links liggen en toer verder richting Barnholtswick en Skipton. Volgende maand gaan mijn lief en ik hier bootje varen op de kanalen, het kan geen kwaad om alvast eens wat sfeer op te snuiven. Zo te zien gaat dat allemaal dik in orde komen. Verder door naar Leeds dan maar en rond een uur of vier klop ik aan bij Denis. Hij woont in zo’n typische arbeiderswijk in zo’n typisch arbeidershuisje waar typisch de was nog op de typische straat hangt te drogen.

Denis en ik kennen mekaar uit de tijd dat ik in Ierland woonde, ook alweer 40 jaar geleden. De jaren zijn blijkbaar vriendelijk geweest voor ons. We beweren allebei dat de ander niks veranderd is en we weten allebei dat daar niks van waar is. Maar ’t is toch leuk om te horen.



Leeds is een typisch Noord Engelse stad. Groot geworden tijdens de Industriële Revolutie en compleet het tegenovergestelde van steden in Zuid Engeland. Echt working class en bolwerk van de Labour partij en de Unions. Ook nog de sfeer van de mijnstakingen in de jaren 80, alsof die nooit voorbij zijn gegaan. Dat vooruitgang in deze steden langzamer loopt dan elders zie je nog aan de elektriciteitsdraden die bovengronds lopen. Het bepaalt mee de Dickensiaanse sfeer die over dit 21 eeuwse Engeland hangt. Alleen stak Oliver Twist destijds geen auto’s in de fik.

Ik blijf er enkele dagen hangen en trek dan verder naar het Lake district. Lekker in mijn eigen tent en krakende Exped. En ja, wat je op de foto ziet is een (weliswaar dun) laagje ijs. Top !

 

[BraboHans]

Zo te lezen (ook in de voorgaande delen) een prachtige reis waar je ruim de tijd voor hebt genomen.
Engeland en Ierland staan nog op mijn lijstje om ooit eens heen te gaan met de motor, dus super leuk om je verslagen te lezen. Ben benieuwd naar de rest van het verslag!

 

[Ojee]

Het verdwijnen van kampeerplekken voor tent of caravan is ook gaande buiten de UK. Ik zie in Europa steeds meer campings veranderen in trailer parks en huisjeparken. Zeker in de populaire gebieden blijft er steeds minder ruimte over voor reizigers. Ook als wij samen reizen per caravan en auto trekken we van camping naar camping. Het wordt steeds drukken met campers en de doortrek plekken worden schaars. Voor een tent is meestal nog wel een plekje te vinden, hoewel het traditionele tenten veldje ook steeds meer verdwijnt. Times are a-changing...

 

[superrobke]

Ben benieuwd naar het verslag van het Lake District, een hele goede vriend van ons komt daar vandaan.

 

[Tmanneke]

HOOFDSTUK 16: EEN LAAT PAASLAM

22 april 2022: Leeds – Skipton - Windermere – Kirkstone Pass – Sykeside Camping (142 km)​

Het is dik elf uur als ik afscheid neem van Denis. Drie dagen in de stad is genoeg, tijd voor wat frisse lucht. Er hangt een hoge, wat grijze sluier in de lucht, het is droog en ik vermoed dat de zon weldra zal doorbreken. Tegen de tijd dat Skipton in het vizier komt is het “bewolkt met opklaringen”. Skipton is zo’n klein provinciestadje waar een aantal kanalen en rivieren doorheen lopen. En waar boten varen. Het ziet er schattig uit, maar ik blijf er niet hangen: volgende maand zal ik het vanaf het water zien. Verder maar weer.

De A65 slingert tussen twee nationale parken door: het Forest of Bowland en de Yorkshire Dales. Dat laatste kan nog wat wachten en ook Bowland laat ik links liggen. Het is relaxed toeren op deze weg en dat vind ik wel best zo. Er is weinig spectaculairs onderweg, pas bij de Kirkstone Pass wordt het weer boeiend.

Iets voor de pub bij de pas staat een bord dat de weg naar Ambleside via “The Strugle” aangeeft. Ik stop even voor een foto, dan onthou ik dit alvast voor morgen of overmorgen. Eerst maar naar de camping wat verderop.

De achterkant van het bord herinnert er op een bizarre manier aan dat dit een populaire route voor motorrijders is.

Een paar honderd meter verder draai ik de Sykeside Camping op. Groot en bijna leeg. “Zoek maar een plekje, eender waar, behalve hier” zegt de superbleke, magere Gotic tiener, terwijl hij op de plattegrond een plek ergens achteraan aanwijst. Ik boek gelijk drie nachten. Eenmaal op het veld blijkt “behalve hier” de enige ietwat beschutte plek tegen de ondertussen straf waaiende wind te zijn. Ik besluit maar te doen of mijn neus bloedt en begin mijn tent op te zetten achter het muurtje. Dat is buiten de warden gerekend. Die komt me vriendelijk vertellen dat het een camper plaats is en of ik mijn tent wil verplaatsen. Spijtig, niks aan te doen. Ik vind een andere plek niet al te ver van een andere muur en redelijk uit de wind. Een paar uur later besluit meneer De Wind voor de afwisseling maar eens de andere kant op te blazen. ’t Moet zijn dat hij er blij mee is, want de komende twee dagen blijft hij uit dezelfde hoek komen. Soms speelt het weer niet mee.

Het is wel een mooie plek. Mijn tent heeft de afgelopen jaren al op schitterende campings gestaan en deze is zeker een van de mooiste. Ik heb een uur zittend voor de tent doorgebracht, alleen maar kijkend naar het landschap. Zen en the art of motorcycle camping. Meer moet dat niet zijn.

Voor de slaapzak mij roept, maak ik nog even een wandeling en kijk, het is echt lente nu. Ik ben getuige van de geboorte van een laat paaslam. En iets verder staan wat Japanse kerselaars in bloei. Daar krijg ik het warm van.

Meneer De Wind heeft ondertussen nog een tandje bijgestoken. Het waait nu hard en hij blaast ook nog eens vanuit het Noorden. Tel daarbij dat het een onbewolkte nacht wordt en ik weet nu al dat het koud, zeer koud zal worden. Het is niet anders, goed induffelen en ik kom de nacht wel door.

Morgen een van die fameuze passen bezoeken.

 

[Tmanneke]

HOOFDSTUK 17: OP PAD MET MENEER DE WIND

23 april 2022: Sykeside Camping – Hardknott pass - >Dalegarth – Syke Farm – Newlands pass – Honister pass –Keswick – Sykeside camping (153 km) (+ 22km trein)

Ik ben niet stijf bevroren, dat is het goede nieuws. Genoeg extra kleren aangetrokken voor ik gisterenavond de slaapzak inkroop en de liner, die normaalgesproken in de slaapzak zit, er langs de buitenkant omheen getrokken. Ik had al eerder ervaren dat het dons van de slaapzak daardoor meer warmte vasthoudt. Het slechte nieuws: meneer De Wind bleef als een woedende kat blazen en hield me uit mijn slaap. En het ziet er niet naar uit dat hij straks weer zijn bed in kruipt.
Een koppel eieren met tomaten en spek bakken en een hete kop koffie helpen me wakker en warm te worden. En eens kijken wat we vandaag gaan doen. Het plan is de Hardknott pas, dan treintje rijden en weer terug. Een rustige dag van maken. ’t Is halftien als ik op de motor stap en goedgemutst op weg ga. Ik kijk uit naar een leuk ontspannen dagje.

Van de Hardknott Pass wordt beweerd dat het een van meest uitdagende motorroutes is in Groot-Brittannië. Hij deelt de titel van steilste weg in Engeland met de Rosedale Chimney Bank in North Yorkshire. Dat moet ik dan maar geloven, want geen van beide wegen heb ik eerder bereden. Ben benieuwd.
Het asfalt heeft in elk geval betere tijden gekend. Wat een lappendeken aan gedichte en ongedichte gaten zeg. Dat maakt het rijden iets minder relaxed. Je wordt ook gewaarschuwd dat je voorzichtig moet zijn. Ik lees dat sommige hellingen een stijgingspercentage van 30% kennen. Dat is niet weinig.

Er bevindt zich een heftige haarspeldbocht op deze pas. Ik had al wat video’s bekeken, maar nu ik ervoor sta, weet ik het nog zo niet. Ik blijf even staan kijken hoe de route loopt en hoe langer ik kijk, hoe minder zin ik erin krijg. Je kent ondertussen mijn aversie tegen haarspeldbochten, en deze helpt mij niet die afkeer te overkomen. De bocht is smal, ligt bezaaid met putten en bulten, ligt heel schuin en staat bol. Die 30% is eigenlijk nog het minste van mijn zorgen. Ik zie krassen in het asfalt van auto’s en campers die teveel aan de zijkant reden en ik zie dat het twee bochten kort na mekaar zijn. En het is een blinde bocht. Je moet echt ver vooruit kijken. Naar tegenliggers.
Maar het uitzicht is geweldig. Ik wacht nog even tot de auto voor mij naar beneden gedoken is en hoor metaal over de weg schuren. Waar begin ik aan? Godot is niet in de buurt en ik ga hier niet blijven staan wachten tot hij er ook eens aankomt. Treuzelen helpt mij ook niet vooruit, dus hop, gaan met die banaan.

Minder dan 30 seconden later passeer ik het bruggetje waar een groep motorrijders staat te wachten tot ik voorbij ben. Die had ik niet zien staan, blij dat ik ze in die twee bochten niet ben tegengekomen. En blij dat ik dit niet zoals zij hoef te beklimmen maar kon afdalen, dat gaat makkelijker. Ze hebben lichtere motoren, ook de begeleider van de groep zie ik. Dat scheelt natuurlijk wel. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik zo slim was om hier niet volledig bepakt aan te beginnen.
Voor een ander eens wil zien (en in dit geval ook horen) lijden: via onderstaande link krijg je een goed idee. De bochten beginnen bij 10:08 ongeveer. De foto hierboven is genomen vanaf het passeerhaventje op 12:20 (Video Saffy Sprocket,

)

6 Kilometers verder staat de glimlach weer op mijn facie getekend. Op elke reis ken ik wel zo’n schrikmomentje, en ik hoop dat dit het was voor deze trip. Ben ik daar gelijk vanaf. Vanaf nu is het weer genieten geblazen. dENK IK;;;;

Ik heb Dalegarth aangekruist omdat er daarvandaan een echte stoomtrein naar de kust loopt. Mijn bucketlist, je weet wel. Op de parking bij het station staan twee Messerschmitt Kabinenrollers. Wat later verneem ik dat er een oldtimer happening plaatsvindt vanmiddag. Altijd leuk, kan ik straks misschien nog even meenemen. Nog wat later zal blijken dat het de twee enige oldtimers waren die zijn komen opdagen. Maar mooi om zien waren ze zeker.

Stoomtrein dus. Trein is veel gezegd, is mijn eerste indruk, het is alweer zo’n op schaal gebouwd ding. Gelukkig hangt er een stoomlocomotief voor en niet zo’n sullig diesellocje als in Wales. Erg smal spoor valt me op, een centimeter of veertig. Het was vroeger breder, lees ik in de folder. Daar lees ik nog meer:

Oorspronkelijk, we praten over het jaar 1875, werd de spoorweg gebruikt om ijzererts uit de mijnen in de heuvels naar de grote spoorweg dichter bij de kust te vervoeren. Van daaruit ging dat dan verder naar de fabrieken in Noord Engeland. Het spoor was toen een kleine 90cm breed, wat me nog altijd klein lijkt.

Kort voor de Eerste Wereldoorlog (1913) stopte de dienst en de spoorweg raakte in onbruik. In 1915 was er een modeltreintjesbouwer met genoeg geld voor zijn hobby die het spoor heraanlegde naar de huidige 15 inches (38 cm). Het werd meer dan een hobby, de trein vervoerde zowel passagiers als postzakken en goederen van en naar de vallei. De lijn was operationeel tot 1960, waarna ze werd overgekocht door een enthousiast groepje liefhebbers en uiteindelijk ondergebracht in een stichting. Heden ten dage is het een toeristische attractie die grote kinderen zoals deze jongen aantrekt. Ik laat het niet aan mijn hart komen en koop een retourtje. Als ik me haast, kan ik nog net mee met de trein die klaarstaat. Top!

Een klein uur later (het gaat echt niet snel) arriveer de trein bij het eindstation aankom is er wat tijd om rond te kuieren. Hoewel eerder op maat van Lilliputters gemaakt, is dit stuk spoorweg een getrouwe kopie van het grotere werk. Een seinhuis, een draaitableau om de loc’s te keren, watertoren en kolenvoorraad, enz. enz… Maar het is dan ook een echte spoorweg, alleen en omwille van de heuvels die hij moet beklimmen, wat kleiner dan andere.
Er hangen ook wat affiches uit vervlogen tijden en infoborden die het hele verhaal vertellen. Snel een paar foto’s maken, dan moet ik dat nu niet opschrijven.

Weer een uur later sta ik terug in het station van vertrek. Ik drink nog een koffie, eet een stukje cake en blaas de aftocht. Dat kunnen die twee Messerschmitt rakkers niet zeggen, maar aan de gereedschapskoffer in het gras te zien, waren ze daar op voorbereid. Een paar uur later sta ik wat te klooien met de GPS en scheuren ze me voorbij. Als ze rijden, zijn ze best nog snel. En dan die tweetaktgeur ….. hmmmm.

De GPS is ingesteld op de camping en ik tuf rustig verder. Ik herken de weg niet zo direct maar dat maakt niet uit. Misschien heb ik ergens een andere weg ingeslagen ofzo. Het komt wel goed. Dat valt tegen. Als Garmin mij vertelt dat ik aangekomen ben bij de bestemming, is dat een heel andere camping dan die waar mijn tent woont. In plaats van bij de Syke Side Camping, sta ik bij de Syke Farm Camping. Tja, dat worden wat extra kilometers rijden dan. Het ziet er overigens wel een leuke plek uit.

Ik maak een U-bochtje (begin daar aardig wat handigheid in te krijgen) en rij richting Honnister pass. Bij Buttermere neem ik de verkeerde afslag: ik volg de wegwijzer Keswick. De weg wordt smaller en smaller en ik begin te twijfelen of ik wel goed zit. Net voor de Newlands pass heb ik mezelf ervan overtuigd dat ik met een serieuze omweg bezig ben en ik draai terug. Achteraf zal blijken dat ik goed zat. Ik ben moe, voel ik en denk niet meer helder. Terug bij het kruispunt draai ik naar links richting Honister pass. Die wou ik pas morgen doen, maar aangezien ik er nu toch vlakbij ben, kan ik hem evengoed nu meenemen. Ik rij langs het water, het Buttermere meer. Mooi. Langzaam stijgend klim ik naar de col, door een prachtig dal.

Het waait al heel de dag en met het winnen van hoogte wint de wind nog meer aan kracht, met veel zijdelingse rukwinden. Ontspannen rijden is er nu even niet bij, de motor slingert van links naar rechts en ik moet me goed concentreren. Bij tegemoetkomend verkeer blijf ik af en toe zelfs staan, ik wil het risico niet lopen tegen een auto of van de weg geblazen te worden. Je ziet het niet op bovenstaande foto, en de blauwe lucht doet het ook niet vermoeden, maar ik schat dat ik er met 6 à 7 op de schaal van Beaufort niet ver naast zal zitten.

Als ik een uur later eindelijk de camping opdraai, ben ik afgepeigerd en ik blij dat ik heelhuids ben aangekomen. De pub is open ik besluit daar te eten. Een platte steak met frietjes en groene erwten worden weggespoeld met twee pints lokale ale. Ik sluit af met een shot whisky en duik dan mijn bed in.
De wind gaat nog steeds tekeer alsof hij nu helemaal van god los is, nog niet te vaak meegemaakt dit. Gelukkig staat de tent als een huis en iets later verzeil ik toch in dromenland. In mijn droom loop ik naar de majestueuze verdorde boom waar de trein vandaag voorbij reed. Even checken of de windkabouters thuis zijn en gaan vragen of het niet eens wat minder kan. Ze doen niet open….

 

[James Bond]

Mooi verslag! Toevallig was vorige week op tv Abonded Engineering bij Discovery een aflevering over dat de dambusters daar hebben geoefend en daar daadwerkelijk een dam in een zijdal hebben opgeblazen. Daarna volgde de raid(s) op Deutschland.
Zonde: uitgebrande Reliant Robin.

Mooi geschreven: " we zeggen dat wij geen steek veranderd zijn en toch weten wij beiden dat dat niet zo is".

 

[David_ZZR]

Die Hardknott sis inderdaad een hel vaneen pas maar het uitzicht is er schitterend. Je waant je door de beplanting echt behoorlijk hoog terwijl dat absoluut niet het geval is.

Hier een filmpje van mijn ervaring:

 

[mean-machine]

Effe bijgelezen.
Was bij deel 1 blijven steken. (bij die plaatsnaam van 50? letters)
Leuk verhaal!

Ik zag foto Snake Pass met zicht op Manchester.
Vlgs mij was ik met de FZ750 daar ook enkele jaren geleden?

 

[Tmanneke]

@David_ZZR Mooi filmpje. Eigenlijk is alleen die ene S- haarspeldbocht een bocht om zeer beleefd "U" tegen te zeggen vooraleer hem te nemen. De rest is niet zo moeilijk en inderdaad adembenemend mooi.

 

[Rob-z]

Blijft geweldig mooi!!! (zie hier onder een paar van mijn kiekjes toen ik daar was)

Mooie trip!!

 

[Tmanneke]

@Rob-z Ook niet het beste weer gehad toen zo te zien.

 

[Tmanneke]

HOOFDSTUK 18: WIJN NA BIER.

24 april 2022: Sykeside Camping (8km)​

Laat opgestaan vanochtend, in de tent blijven liggen tot de zon erop kwam, gewoon om op te warmen. Mijn slaapzak is net te licht in dit seizoen, een dikkere wordt dan weer een probleem in de zomer. Ik ben geen kouwelijke mens, maar deze eerste weken werd dat toch duchtig op de proef gesteld. Het is het nadeel van reizen in twee seizoenen. En vanaf nu ga ik erover zwijgen, ik schrijf meer over het weer en koude dan een oud wijf zeurt over haar hare vent en zijn motor.

Na de lange en warme douche een uitgebreid ontbijt klaargemaakt: eerst een omelet met tomaten en champignons op een toast (geroosterd in de pan) en daarna nen boterham met marmelade. Daar ben ik zot van (tussen Brussel en Leuven zit er een Engelse winkel waar ik regelmatig inkopen doe, marmelade staat altijd op de boodschappenlijst).

Na de afwas trek ik mijn wandelschoenen aan, een functie die de motorschoenen af en toe ook vervullen. Geen gerij dus vandaag.

Wandelen in de heuvels is een populaire Britse bezigheid. Dat kan hier ook heel goed, bergen zijn er niet en zowat elke heuvel kan je gewoon opwandelen. Klimmen is er zelden bij, bergbeklimmen met touwen en ijzers al helemaal niet, of het moet op een of andere verdwaalde rots zijn in de Schotse Hooglanden. Zelfs Ben Nevis, met 1345m. de hoogste berg in het Verenigd Koninkrijk, wandel je op het gemakje naar boven.

Ik wandel tussen de schapen en de lammeren, en vooral tussen ontzettend veel schapenkeutels. Hoe vinden die beesten nog gras waar niet op gekakt is? De geur was me al eerder opgevallen toen ik het Lake District in reed. Iets zoetig, ik dacht eerst aan honing of zo, maar onmiskenbaar ook de geur van stront. Ik kon het niet direct thuisbrengen, maar het zijn dus die schapen. ’t Kan nog erger natuurlijk: rij maar eens vanuit België Noord Brabant in. Ook geen bloemekesgeur hoor.
Verder is het prettig wandelen, afgezien van de wind die nog steeds niet is gaan liggen. Ik volg het pad naar de Kirkstone en Scandal pass. Zou een grappige woordspeling kunnen zijn, ik waag me er maar niet aan.

Bovenop de heuvel gekomen geniet ik van het panorama. In de verte een van de vele meren, in de hoogte enkele van de vele wolken.

En in de diepte de Kirkstone pass. Allemaal zeer mooi. En zeer rustig. Ik kom werkelijk niemand tegen, alleen meneer De Wind houdt mij gezelschap. Gelukkig komt hij niet meer uit het Noorden, dat scheelt.

Op de weg terug steek ik even mijn kop binnen in het stenen schuurtje dat ik tegenkom. Er liggen een stuk of vijf kadavers van schapen. Zwangerschapsdoden? Dat schijnt regelmatig voor te komen bij schapen. De geur is niet te harden en voor één keer ben ik blij met meneer De Wind: die blaast de stank snel van me af.

Op de foto zie je dat schuurtje onderaan de heuvel, de camping ligt er rechts mooi en rustig te wezen. Wat een omgeving, goeie keus geweest om hier mijn tent een paar dagen te zetten.

Terug op de camping loop ik rechtdoor naar de bar: een pint heb ik wel verdiend. Ik profiteer er van om mijn powerbank op te laden en mijn dagboek aan te vullen.

Ik bekijk even het menu, hoewel ik al weet wat erop staat: iets met helgroene dingen en iets anders dat eerder thuishoort onder mijn laars dan op mijn bord. Laat maar zitten.

Ik installeer me aan de achterkant van een van die glamping pods naast de tent. Die pods zijn vergelijkbaar met de hutten op Scandinavische campings, alleen zijn deze kaal: er staat niks in: geen bedden, geen stoelen of tafel, geen kookplek. Niks, nada, niente. Eigenlijk gewoon een houten tent die ze voor te veel geld verhuren. Tot gisteren waren ze allebei verhuurd, er is dus wel een markt voor blijkbaar.

Terwijl ik in de luwte zit te koken (witte selder in een zoetzure saus, hamburger en rijst erbij en een glaasje wijn om het te omkransen), komen de wardens, Ian en Karen voorbij gewandeld. Ik luister naar twee levensverhalen waar ik niet jaloers op ben. Ze kennen mekaar al 18 jaar, waren steeds goede vrienden en alletwee een ongelukkig huwelijk achter de rug. Een jaar geleden besloten ze te gaan samen wonen, binnen twee weken gaan ze trouwen. Niet vergeten een kaartje te sturen, denk ik bij mezelf.
Hand in hand lopen ze verder en ik eet met smaak mijn eenvoudige doch voedzame maaltijd. Nadien blijf ik nog wat zitten mijmeren en bel ik met het thuisfront dat nog steeds in Australië zit. En voor ik het weet is zowel de zon als de wijn ondergegaan en kruip ik de flapperende tent in.
Laatste nacht in het Lake District. Morgen zit ik op een ander eiland, in de buurt van een reus.

PS: voor wie hier ooit eens komt kamperen: de fles tussen de stenen van het muurtje links van het hek naar de boerderij, is leeg.

 

[Rob-z]

@Rob-z Ook niet het beste weer gehad toen zo te zien.

Echt uk weer. Af en toe een bui, zonnetje en door wolken. Het heeft wel iets. Het was in ieder geval fantastisch, ook het weer om in te rijden.

 

[mean-machine]

HOOFDSTUK 18: WIJN NA BIER.
Mijn slaapzak is net te licht in dit seizoen, een dikkere wordt dan weer een probleem in de zomer.
Ik ben geen kouwelijke mens, maar deze eerste weken werd dat toch duchtig op de proef gesteld. Het is het nadeel van reizen in twee seizoenen.

Oplossing hiervoor is een fleece-binnen-slaapzak gebruiken.
Geen groot pakketje, niet duur, erg comfortabel en scheelt 5-10° extra kou.

Afgelopen zomer kampeerde ik in NL en had mijn zomer-slaapzak mee.
Ik verwachtte de fleece niet nodig te gaan hebben, maar voor zekerheid toch meegenomen.
Met 2 nachten 7°C was ik heel blij dat ik 'm bij me had. (met sokken en korte broek aan was 't net te doen)

BTW
Leuk om jouw reis mee te lezen.
Sommige punten herken ik van eerdere trips naar de UK.

 

[Tmanneke]

7°C ? Logisch dat je dan een korte broek aantrekt voor het slapen.

 

[HondaB]

Ik ga over 4 maanden daarheen dus misschien ga ik de fles vinden. Maar je zei eerst dat je op skyside camping stond en daarna bij het fout rijden verhaal zei je dat je naar de skyside farmcamping moest?
Ik heb de Skyside camping nu op jou aanraden als favo in Maps gezet is dat dan de goeie?

 

[HondaB]

Mooi verhaal weer..heeft mij gemotiveerd om de route af te maken in Basecamp

 

[Tmanneke]

Ik ga over 4 maanden daarheen dus misschien ga ik de fles vinden. Maar je zei eerst dat je op skyside camping stond en daarna bij het fout rijden verhaal zei je dat je naar de skyside farmcamping moest?
Ik heb de Skyside camping nu op jou aanraden als favo in Maps gezet is dat dan de goeie?

Het is niet SKyside maar SYkeside Camping. Die moet je hebben.

Ik corrigeer het nog in de tekst, bedankt voor het opmerken !

 

[Tmanneke]

HOOFDSTUK 19: GALERIJ SEX.

26 april 2022: Sykeside Camping – Plumpton – Gretna Green - Sandyhills – Kirkcudbright – Stranraer – Larne – Curran Caravan Park (264km + 38 zeemijl)​

De wind is in de loop van de nacht gaan liggen en het zonneke schijnt. Perfect moment om verder te trekken. Eerst de tent afbreken zodat de onderkant kan drogen, dan rustig inpakken en ontbijt maken. Met een sterke kop koffie. Ik mis de Biliatti, die heb ik thuis gelaten om ruimte te besparen. Al lang en breed spijt van, maar soit, oploskoffie is ook een, toe maar, oplossing. En tegenwoordig vind je langs de weg meestal wel goede koffie, met dank aan de moderne koffiemachines. Brood blijft een ramp op dit eiland, alleen maar van dat sponzige gedoe en iets als knäckebröd is haast niet te vinden, daar moet je waarschijnlijk voor in de stad zijn.

Na nog afscheid genomen te hebben van Ian en Karen draai ik de weg op om langs het Ullswater naar het Noorden te rijden. Het plan is om voorbij Dumfries in Schotland langs de zuidkust van het schiereiland een kampeerplek te zoeken en morgenochtend de ferry naar Noord Ierland te nemen. Strak plan als je’t mij vraag.

Vanaf Penrith volg ik de A6, een vrij rustige hoofdweg die me langs grappige galerijen voert.

De A6 loopt een groot stuk parallel aan de M6, weinig bochten dus en het gaat vooruit. Op een bepaald moment is de snelweg van de gewone weg gescheiden door een houten schutting. Vanop de motor kijk ik er net overheen. Vreemde ervaring.

Bij de grens staat het café dat bij zovele grensovergangen staat. Aan de ene kant “eerste café in Schotland (of welk ander land dan ook), kijk je achterom dat staat er aan de andere kant “laatste café…”. Ergens bij de Belgisch-Nederlandse grens heeft er ook lang zo’n café gestaan. Niks nieuws dus. Wel nieuw voor me is de mededeling dat er sinds 1830 meer dan 10 000 huwelijken voltrokken zijn hier. 1830 is het jaar van de Belgische onafhankelijkheid en wat er dat jaar in Schotland zo belangrijk was weet Google ook niet te vertellen. De enige, een beetje belangrijke gebeurtenis die ik kan terugvinden is de dood van Koning George IV. De link met een paar duizend huwelijken blijft een mysterie. Veel later lees ik op de website van Gretna Green dat ergens in de 18e eeuw (ik vermoed dat ze 19e bedoelen, gezien het jaartal) de wet om te kunnen trouwen in Engeland veranderde: minimum leeftijd om zonder toestemming van de ouders te trouwen werd naar 21 jaar gebracht. Die wet gold niet in Schotland en dus reisden nogal wat jonge trouwlustigen die overhoop lagen met ouders of toekomstige schoonouders hierheen om snel te trouwen. Een soort Las Vegas avant la lettre dus.

Iets verder staat een bord mij welkom te heten in Schotland. De pisbloemen onderaan groeten de lente en ik zie hier en daar narcissen moeite doen om bovengronds te komen. Mooi zo, ’t wordt eens tijd dat er wat kleur in het landschap komt. En als ik de grafitti op het bord goed begrijp, wordt ene Alicee uitgemaakt voor lelijke burito. Who the f*** is Alicee ?

Daar zal ik eens over nadenken terwijl ik richting Stranraer tuf. Bij Dumfries verlaat ik de A6 en rij via de A710 richting kust. Het is een stukje Schotland dat er leeg uitziet, eens kijken of dat zo is.

Jep, het is leeg. Een nogal natte omgeving met veel riviertjes en kleine kanalen. Het aantal bruggetjes waar ik overheen ga is niet te tellen. In de zomer stikt het hier waarschijnlijk van de midges. Nu is het daar te koud voor. Gelukkig maar.

In de buurt van Sandyhills zijn er wat strandjes, maar geen ervan lijkt mij geschikt om te kamperen. Iets verder zie ik een camping, alweer een caravanpark en het is gesloten. Het weer is ondertussen omgeslagen, de zon is weg en het wordt natter en frisser. Ik besluit om maar gelijk door te karren naar Stranraer. Ik heb geen ferry geboekt omdat ik ervan uitga dat het in deze periode van het jaar toch niet druk is. ’t Valt inderdaad mee, er is niemand te zien, behalve de man in het tickethok en een humeurige grenscontroleur die mijn bagage wil doorzoeken. Ik heb geen zin om alles af te laden om de koffers te kunnen openen, geen tijd ook niet overigens, en vraag de man waar hij eigenlijk naar op zoek is. “Just checking for knives” mompelt hij. “Waarom zou ik een mes moeten bij hebben?” vraag ik. Hij weer: “Misschien omdat je er mee wil vechten aan boord”. “And why would I want to fight on a boat?” vraag ik weer. Rare conversatie is dit, maar hij antwoordt “You’re ok, move”. Vreemd, maar ik laat het me geen twee keer zeggen en rij door. Voor hetzelfde geld roept hij me om een of andere zotte reden terug en sta ik hier een paar uur te schilderen. Ik heb het niet zo met die grenswachten, raar volk.

Aan boord staat de motor nog niet goed ingesnoerd of de klep gaat al dicht. De zee is kalm, blij dat ik hier twee dagen terug niet zat. Ik kan me inbeelden dat de golven iets ontstuimiger waren dan. Dik twee uur later sta ik voor het eerst in lange tijd weer op Ierse bodem.

Eerste werk: een camping zoeken. Die is snel gevonden, ze ligt vlakbij de haven. Iemand staat zijn camper te wassen, verder is de plek, op nog twee andere campers na, leeg. De camperwasser blijkt de warden te zijn en hij weet me te vertellen dat ze eigenlijk nog gesloten zijn. “En kan ik er echt mijn tent niet opzetten?” “Hm, jawel hoor, zet ze daar achter de haag, dan staat ze wat uit het zicht”. “Wat kost het?” “Hmm, a fiver OK?” Da’s praktisch gratis, ik haal vijf pond boven en betaal hem. Ik heb niet de indruk dat de eigenaar van de camping ooit het geld gaat zien, but who cares?

De lucht is helemaal opengetrokken en binnen het kwartier staat de tent. Ik loop het dorp in voor boodschappen en passeer een benzine station. Eerste werk morgenochtend dus.

Op weg naar de Spar loop ik tegen een mooie mural aan. Murals, muurschilderingen, zijn een trendy ding geworden, vooral in Belfast en Derry, maar trokken in het verleden een pak minder toeristen dan nu. Er zijn hele, vooral heldhaftige verhalen over geschreven als waren ze het symbool van de Ierse onafhankelijkheidsstrijd, dan wel van de strijd om Brits te blijven. Populair gezegd: katholieken tegen protestanten, Iers gezinden versus Unionisten working- contra middle class. De waarheid is minder heroïsch: het waren vooral “tags” van de gangs die hun werkgebied ermee afbakenden. De steden werden gecontroleerd door gangsters, niet meer, niet minder en dat stond los van het streven naar onafhankelijkheid. Al die ontvoeringen, bommen en moorden? Rauw geweld om de buurten onder controle te houden. Die gasten hebben dat conflict gewoon gebruikt om hun eigen gang (pun intended) te gaan. Triest eigenlijk.

De mural hier is wat dat betreft een uitzondering, want niet politiek. Ik vind hem wel mooi, genre Monthy Python’s Holy grail en de Beatles’ Yellow Submarine. En een stukje Margritte, Brusselse surrealist.

Net voor de camping is een bowling wedstrijd aan de gang. Weer zo’n onbegrijpelijke Britse sport. Het is geen kegelen en geen petanque. En de ballen waarmee ze gooien zijn ook niet echt ballen maar grote afgeronde schijven wiens zwaartepunt bovendien uit het centrum ligt. Wie bedenkt zoiets?

Ik sta er even op te kijken en loop dan door. Er moet nog gekookt worden en de zon werpt al lange schaduwen over het veld.

Na het eten pleeg ik nog wat telefoontjes met Helen, die ik overmorgen ga bezoeken, en Heather, waar ik later deze maand mee afspreek en, o ja, ook nog mijn lief die ik volgende maand weer eens zie. Ze is terug uit Australië en dat ik de groetjes heb van haar zoon, schoondochter en kleinkinderen. Top, iedereen blij en gelukkig. Slaapwel.

Morgen eens kijken of Finn McCool nog in zijn wieg ligt.

 

[rrblade]

Het is weer een mooi stuk om te lezen. Leuke fotos erbij. Allemaal heel herkenbaar als je zelf in de UK geweest bent.
Jammer dat het weer daar niet altijd motor rijders vriendelijk is (lees droog).
Finn McCool! De naam zegt mij niets, maar wiki geeft raad, Fionn mac Cumhaill.
Ik ken het verhaal niet en zal het gras niet voor je voeten weg maaien. Ik lees dus niet verder op wiki en wacht dus netjes op hoofdstuk 20 van jou.

 

[Tmanneke]

En dat waren de twee mooiste streken van Engeland. Er valt vast meer te ontdekken dan wat ik gezien, maar het was wel goed zo. Reizen in april is frisjes, van regen niet al te veel last gehad en de wolkenluchten zijn er van de mooiste die je kan vinden. Alleen de wind was de laatste dagen een beetje spelbreker, hard, tegen stormachtig aan. Bij momenten leek het wel op de mistral in Zuid Frankrijk. Dat hij bovendien uit het Noorden kwam hielp niet echt om het aangenaam te houden. Het schijnt er vaker voor te komen.
Reizen in april biedt dan weer het voordeel van rustige wegen en campings. Weinig volk op de baan, en met name op de Hardknott Pass kon ik dat wel appreciëren. Die pas is absoluut de moeite waard om te rijden. Ik reed hem van Oost naar West, aan te raden als je een wat zwaardere motor rijdt en/of het niet zo op hebt met steile haarspeld bochten. Jeneemt hem dalend dan, en zelfs dan is de hellingsgraad van 30% nog altijd iets om met de nodige voorzichtigheid te benaderen. Dat er putten en zand ligt helpt ook niet. De overige passen zijn een stuk makkelijker.

Als je ook wat wil wandelen is de Syke Site Camping een goede uitvalsbasis. Dat is ze sowieso ook om vandaaaruit Lake District te verkennen. Vriendelijke mensen en veel plaats. Probeer achter een muurtje te gaan staan ivm de wind.

En nu het volgende deel: Ierland. Ook een land van mythen en sagen, en zang en drank. En wat mij persoonlijk betreft, een hoop goede herinneringen. Zie Deel 4 van het reisverslag.

 

[superrobke]

Geen link @Tmanneke naar deel 4 of ben ik te vroeg

 

[Tmanneke]

Je was te vroeg, was nog aan het opladen. Ne mens zo opjagen !


Hier is ie: Deel 4: Ierland

 

[superrobke]

Je was te vroeg, was nog aan het opladen. Ne mens zo opjagen !


Hier is ie: Deel 4: Ierland

Neje, da ga ik zekers nie doen eh.