Tmanneke
MF veteraan
- 10 mrt 2020
- 2.666
- 3.669
HOOFDSTUK 20: EEN REUZENRIT.
Morgen ga ik Helen opzoeken in Strangford, en kleine 80km ten zuiden van Belfast. En vandaag wil ik de Giant’ Causeway en Bushmills bezoeken. Ik besluit de tent te laten staan, vandaag heen en weer naar Bushmills te rijden en morgenochtend van hieruit te vertrekken naar Strangford.
Onder een stralende zon trek ik Noordwaarts langs de Causeway Coastal Route die, de naam zegt het zelf, langs de kust van Belfast naar Derry loopt. Een plakkaat langs de weg leert me dat hij is aangelegd tussen 1832 en 1842 door de “Men of the Glynnes” of in het Nederlands: de mannen van de glennen, waarmee ze de Glens of Antrim bedoelen. Het schijnt een zeer populaire toeristische route te zijn. Ik kom enkel wat lokaal volk tegen, misschien is dat in de zomer anders.
De uitzichten zijn fenomenaal, het is prettig rijden zo dicht bij het water.
Hier en daar buigt de weg van de kust weg en kom ik plots op een lange rechte strook die me doet denken aan de Spaanse hoogvlaktes, maar dan minder heet.
Ik zie kliffen en witte zandstranden, een steeds maar wisselend uitzicht op het water. Ik laat de foto’s maar even voor zichzelf spreken, heb er weinig aan toe te voegen. Alleen mijn grote glimlach tijdens het rijden is er niet op te zien, die moet je er maar bij bedenken.
Een uurtje of drie later, ik doe het rustig aan, arriveer ik bij de Giant’s Causeway, een unieke zeepier gevormd door een natuurlijke opeenstapeling van basaltstenen. Jaren geleden liep ik er al eens rond, dat was nog in de tijd van de “Troubles”, toen het toerisme nogal te lijden had onder het geweld van de burgeroorlog. Met de vrede kwamen ook de bezoekers en werd het een van de topattracties in Noord Ierland. Met de toeristen kwam ook het geldbejag, en waar je vroeger gratis kon genieten van dit spektakel dat Moeder Natuur ons biedt, moet je nu aardig wat centen neertellen om je voertuig, zelfs motor, te mogen parkeren. Het bezoek zelf is nog gratis, dat wel, maar je moet er wel een halfuur voor lopen als je geen £15 tot £40 wil ophoesten voor een parkeerplek. Ze hebben ook elke plek waar je eventueel de auto of je motor gratis zou kunnen neerzetten afdoende afgebakend met verbodsborden en hekjes. Zelfs bij het stationnetje in Bushmills, het dorp vlakbij, mag je niet parkeren tenzij je de trein gebruikt. De stationschef kwam me dat op vrij onvriendelijke manier duidelijk maken. Soit, ik heb het dus al gezien en sla het over, maar als je hier ooit in de buurt bent, zeker bezoeken, het is uniek.
Het is in een foto niet te vatten, en zelfs op video komt het geheel niet goed tot zijn recht. Onderstaande video komt in de buurt, het Amerikaans commentaar moet je erbij nemen.
Niet alleen is de Causeway uniek, het verhaal dat de Ieren uit hun duim gezogen hebben is dat ook. Ooit woonde op deze plek een reus, Finn McCool. Aan de overkant van het water, in Schotland, woonde er een andere reus, Benandonner. Om onduidelijke redenen hadden de twee constant ruzie en werden er nogal wat minder sympathieke dingen over en weer geroepen. Benandonner moet op zeker moment iets in de aard van “uw moeder!” geroepen hebben en Finn McCool schoot in een Franse colère. Hij trok stukken rots van de kliffen, gooide die in het water en maakte zo een “steenweg” (causeway) naar Schotland om Benandonner daar eens te gaan vertellen wat hij op zijn beurt van diens moeder dacht. Roepend en tierend kwam hij dichterbij tot hij zag dat Benandonner toch ietsjes groter was dan hij. Vele ietsjes eigenlijk en Finn liep terug naar Ierland waar zijn vrouw hem als baby verkleedde en in de wieg stopte. Onze vriend uit Schotland, die Finn razend van woede achterna was gelopen, komt het huis binnengestormd en ziet daar de baby liggen. Amai, dacht hij, als die kleine al zo groot is, hoe reusachtig moet zijn pa dan wel niet zijn. Benandonner blies stillekes de aftocht, maar niet zonder achter zich de weg stuk te slaan zodat Finn hem niet kon achtervolgen. En zo ontstond de Reuzensteenweg. Of Reuzendam, zo kan je het ook vertalen. Moraal van het verhaal: niet zomaar op iemand anders zijn moeder roepen en ook niet met veel lawaai verhaal gaan halen bij iemand die veel groter is dan je zelf bent. En geen ruzie maken ook niet, nergens goed voor.
Ik drink nog een koffie in het stationnetje waar een dieseltreintje naar Bushmills loopt. Oorspronkelijk was het een privé tramlijn aangedreven door een waterkrachtstation. In het begin van de jaren 1800 bracht de tram toeristen uit Belfast naar pas door het grote publiek ontdekte Causeway. Met de komst van de auto verwaterde dat en nu is het een toeristen ding. Goed onderhouden kan je het niet noemen, er lijkt nog wel wat werk aan zo te zien. Dat is even uitgesteld. Ze hoopten er wat Europese subsidies tegenaan gooien, maar de Brexit gooide roet in de whiskey. Jammer maar helaas.
De koffie werkt op mijn blaas en ik heb geleerd die tijdig haar werk te laten doen. Net voor de toiletten staat er een interessant gedenkteken. En ik bedoel dat op de grond.
Ik rij verder naar Bushmills zelf om de distilleerderij te bezoeken. Voor wie het niet weet: Bushmills is een van de betere Ierse whiskey’s (met een “e” geschreven. Zonder “e”, whisky dus, is Scotch). Omwille van Corona zijn er helaas geen rondleidingen, ze starten weer in juni. Tja, alles komt wat later in Ierland, ook Covid blijkbaar. Maar ik krijg nog wat uitleg van de gids in opleiding die blij is toch iemand wat te kunnen vertellen. Ik leer dat Black Bush na eerste distillaat gedeeltelijk in een sherryvat en voor het andere deel in een ander vat wordt gerijpt. Zestien jaar later “trouwen” ze, worden ze dus opnieuw samengevoegd en gaan dan op flessen. Black Bush is sterker dan Red. Zou er een zelfde verhaal achter Johnny Walker’s Black en Red zitten? Google is uw vriend, ik heb nu geen tijd om het uit te zoeken.
Ik doe mijn avondinkopen in de Spar tegenover de distilleerderij en kom daar tot de ontdekking dat zelfs hier de Bushmills niet te betalen is. Ik hou het maar bij twee blikjes Guinness. Ook Iers, en iets goedkoper. En beter voor mijn hoofd morgenochtend.
Ik rij op het gemakje terug langs dezelfde weg. Die was mooi genoeg om hem opnieuw te doen. Voordeel is dat je de dingen letterlijk van de andere kant bekijkt. Dubbel genieten voor hetzelfde geld.
27 april 2022: Curran Caravan Park – Causeway Coastal Road tot Giant’s Causeway - Bushmills Distillery en terug langs dezelfde weg - Curran Caravan Park (183km)
Morgen ga ik Helen opzoeken in Strangford, en kleine 80km ten zuiden van Belfast. En vandaag wil ik de Giant’ Causeway en Bushmills bezoeken. Ik besluit de tent te laten staan, vandaag heen en weer naar Bushmills te rijden en morgenochtend van hieruit te vertrekken naar Strangford.
Onder een stralende zon trek ik Noordwaarts langs de Causeway Coastal Route die, de naam zegt het zelf, langs de kust van Belfast naar Derry loopt. Een plakkaat langs de weg leert me dat hij is aangelegd tussen 1832 en 1842 door de “Men of the Glynnes” of in het Nederlands: de mannen van de glennen, waarmee ze de Glens of Antrim bedoelen. Het schijnt een zeer populaire toeristische route te zijn. Ik kom enkel wat lokaal volk tegen, misschien is dat in de zomer anders.
De uitzichten zijn fenomenaal, het is prettig rijden zo dicht bij het water.
Hier en daar buigt de weg van de kust weg en kom ik plots op een lange rechte strook die me doet denken aan de Spaanse hoogvlaktes, maar dan minder heet.
Ik zie kliffen en witte zandstranden, een steeds maar wisselend uitzicht op het water. Ik laat de foto’s maar even voor zichzelf spreken, heb er weinig aan toe te voegen. Alleen mijn grote glimlach tijdens het rijden is er niet op te zien, die moet je er maar bij bedenken.
Een uurtje of drie later, ik doe het rustig aan, arriveer ik bij de Giant’s Causeway, een unieke zeepier gevormd door een natuurlijke opeenstapeling van basaltstenen. Jaren geleden liep ik er al eens rond, dat was nog in de tijd van de “Troubles”, toen het toerisme nogal te lijden had onder het geweld van de burgeroorlog. Met de vrede kwamen ook de bezoekers en werd het een van de topattracties in Noord Ierland. Met de toeristen kwam ook het geldbejag, en waar je vroeger gratis kon genieten van dit spektakel dat Moeder Natuur ons biedt, moet je nu aardig wat centen neertellen om je voertuig, zelfs motor, te mogen parkeren. Het bezoek zelf is nog gratis, dat wel, maar je moet er wel een halfuur voor lopen als je geen £15 tot £40 wil ophoesten voor een parkeerplek. Ze hebben ook elke plek waar je eventueel de auto of je motor gratis zou kunnen neerzetten afdoende afgebakend met verbodsborden en hekjes. Zelfs bij het stationnetje in Bushmills, het dorp vlakbij, mag je niet parkeren tenzij je de trein gebruikt. De stationschef kwam me dat op vrij onvriendelijke manier duidelijk maken. Soit, ik heb het dus al gezien en sla het over, maar als je hier ooit in de buurt bent, zeker bezoeken, het is uniek.
Het is in een foto niet te vatten, en zelfs op video komt het geheel niet goed tot zijn recht. Onderstaande video komt in de buurt, het Amerikaans commentaar moet je erbij nemen.
Niet alleen is de Causeway uniek, het verhaal dat de Ieren uit hun duim gezogen hebben is dat ook. Ooit woonde op deze plek een reus, Finn McCool. Aan de overkant van het water, in Schotland, woonde er een andere reus, Benandonner. Om onduidelijke redenen hadden de twee constant ruzie en werden er nogal wat minder sympathieke dingen over en weer geroepen. Benandonner moet op zeker moment iets in de aard van “uw moeder!” geroepen hebben en Finn McCool schoot in een Franse colère. Hij trok stukken rots van de kliffen, gooide die in het water en maakte zo een “steenweg” (causeway) naar Schotland om Benandonner daar eens te gaan vertellen wat hij op zijn beurt van diens moeder dacht. Roepend en tierend kwam hij dichterbij tot hij zag dat Benandonner toch ietsjes groter was dan hij. Vele ietsjes eigenlijk en Finn liep terug naar Ierland waar zijn vrouw hem als baby verkleedde en in de wieg stopte. Onze vriend uit Schotland, die Finn razend van woede achterna was gelopen, komt het huis binnengestormd en ziet daar de baby liggen. Amai, dacht hij, als die kleine al zo groot is, hoe reusachtig moet zijn pa dan wel niet zijn. Benandonner blies stillekes de aftocht, maar niet zonder achter zich de weg stuk te slaan zodat Finn hem niet kon achtervolgen. En zo ontstond de Reuzensteenweg. Of Reuzendam, zo kan je het ook vertalen. Moraal van het verhaal: niet zomaar op iemand anders zijn moeder roepen en ook niet met veel lawaai verhaal gaan halen bij iemand die veel groter is dan je zelf bent. En geen ruzie maken ook niet, nergens goed voor.
Ik drink nog een koffie in het stationnetje waar een dieseltreintje naar Bushmills loopt. Oorspronkelijk was het een privé tramlijn aangedreven door een waterkrachtstation. In het begin van de jaren 1800 bracht de tram toeristen uit Belfast naar pas door het grote publiek ontdekte Causeway. Met de komst van de auto verwaterde dat en nu is het een toeristen ding. Goed onderhouden kan je het niet noemen, er lijkt nog wel wat werk aan zo te zien. Dat is even uitgesteld. Ze hoopten er wat Europese subsidies tegenaan gooien, maar de Brexit gooide roet in de whiskey. Jammer maar helaas.
De koffie werkt op mijn blaas en ik heb geleerd die tijdig haar werk te laten doen. Net voor de toiletten staat er een interessant gedenkteken. En ik bedoel dat op de grond.
Ik rij verder naar Bushmills zelf om de distilleerderij te bezoeken. Voor wie het niet weet: Bushmills is een van de betere Ierse whiskey’s (met een “e” geschreven. Zonder “e”, whisky dus, is Scotch). Omwille van Corona zijn er helaas geen rondleidingen, ze starten weer in juni. Tja, alles komt wat later in Ierland, ook Covid blijkbaar. Maar ik krijg nog wat uitleg van de gids in opleiding die blij is toch iemand wat te kunnen vertellen. Ik leer dat Black Bush na eerste distillaat gedeeltelijk in een sherryvat en voor het andere deel in een ander vat wordt gerijpt. Zestien jaar later “trouwen” ze, worden ze dus opnieuw samengevoegd en gaan dan op flessen. Black Bush is sterker dan Red. Zou er een zelfde verhaal achter Johnny Walker’s Black en Red zitten? Google is uw vriend, ik heb nu geen tijd om het uit te zoeken.
Ik doe mijn avondinkopen in de Spar tegenover de distilleerderij en kom daar tot de ontdekking dat zelfs hier de Bushmills niet te betalen is. Ik hou het maar bij twee blikjes Guinness. Ook Iers, en iets goedkoper. En beter voor mijn hoofd morgenochtend.
Ik rij op het gemakje terug langs dezelfde weg. Die was mooi genoeg om hem opnieuw te doen. Voordeel is dat je de dingen letterlijk van de andere kant bekijkt. Dubbel genieten voor hetzelfde geld.
![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
