deeltje 5. Dag 4, Dinsdag 28 April 2009 – foto klik = foto groot -
Waar zo’n op-en-neer (eigenlijk neer- en op…) wandeling van de dag ervoor al niet goed voor is. Tjeetje, wat een nachtrust was dit.
Heerlijk !
En terwijl wij allebei nog een beetje liggen weg te dommelen in dat heerlijke bed, laat om 07.50 uur (gaaaaaaaaap…) al een mobiele telefoon weten dat er een SMS-bericht binnen gekomen is.
Of het nog een beetje vroeger kan vraag ik mij nog lichtelijk suf af ; en hoop eigenlijk stiekem dat het een berichtje van 1 van de kinderen is (dat is echter niet zo ; ze
bellen gewoon later die dag nog even !)…
Maar goed, het is inmiddels wederom tijd voor het ontbijt, dus doen wij ons gebruikelijke ochtend-ding. De meereizende echtgenote kan echter deze ochtend amper het ene been voor het andere kwijt vanwege allerlei spiertjes en spieren, op gekke plekjes en plekken, die muurvast zitten, en heel langzaam vragen wij ons af of lichaamsbeweging überhaubt wel goed voor ons is.
En met die overpeinzing strompelen wij naar beneden, en richting dat gezonde Full English Breakfast.
Het is vochtig buiten, en omdat dat zo is zal het zeer wis en waarachtig geregend hebben vannacht, maar geen van ons beiden kan zich daar ook maar iets van heugen.
Ik denk : verhip alweer (…) regen ?!
En ik bedenk mij gelijk ; dat het helemaal niet eens regent, maar gewoon nat is. Daardoor slaat de ingebouwde barometer naar positief, en daarom zullen we vandaag gewoon een tochtje maken !
Simpel genoeg.
En tegen een uur of half 11 rukken wij ons eR-Theetje uit zijn schuilplaats, drukken de navi in de houder, gaan pontificaal zitten op het apparaat, zetten de hele mikmak op contact, horen dan allerlei motortjes zoemen, en zien vrolijke lampjes knipperen, drukken daarna op de ‘Start’ button, horen ‘Krgggggg….’, en dan gebeurt er gewoon ongeveer helemaal nix…
HET DING DOET HET GEWOON NIET ! 
Wat nou niet doen…??? ; en ik ben gelijk een beetje uit mijn ritme.
Die shit-fiets wil gewoon met geen mogelijkheid aanslaan, terwijl normaal gesproken een zacht duwtje, met de wijsvinger van de rechterhand, meer dan genoeg ik om de 8 klepper gezellig aan het klepperen te krijgen.
En nu dus gewoon nix.
Sta je daar dus even lekker op ruim 400 (phoe, phoe…) meter hoogte, met een zogenaamd kwaliteitsproduct (…) dat zich tegen zijn baasje keert…, fijn met de Nederlandse mond vol Nederlandse tanden...
Ik probeer het nog een paar keer, en denk op een gegeven moment, (terwijl dat eigenlijk tegen de regels is), ‘ik geef gewoon tijdens het starten een snuffie gas…’, en op het moment dat ik dat doe, en het Start knopje beroer, springt de boxer aan, en loopt met een regelmaat alsof het nog nooit anders gedaan heeft !
Ik sta paf ; want de fiets loopt !
Bijzonder…, maar zeker niet apart genoeg om lang bij dit voorval stil te staan, en derhalve laat ik soepeltjes de eerste versnelling inroetsjen, en wij zijn onderweg naar het rustieke, en toch niet helemaal onbekende Nottingham.
Op de 1-of-ander manier heeft de klank ‘Nottingham’ wel iets vind ik. En omdat wij toch ook altijd wel een beetje cultuur willen opsnuiven leek ons dit een prima besteding van de dag.
Kijken of we iets Robin Hood achtigs kunnen vinden (denk bijvoorbeeld aan Salzburg en in het verlengde daarvan die welbekende Mozart gekkigheid in die stad) daar in dat Nottingham.
En na nog een paar fikse regenbuien onderweg over de toeristisch rijdende kletterpet gehad te hebben, reutelen wij de, met gladde tramrails bezaaide, universiteitsstad binnen.
Nooit geweten dat die Robin Hood zich met de tram liet vervoeren… (
linkje)
Na een paar rondjes voorzichtig door het drukke Engelse stadsverkeer gereden te hebben, prakken wij de inmiddels ranzig vieze toerer in een parkeergarage, en wel in de Broadmarsh Car Park.
Ik vind het maar lastig om (in tegenstelling tot bijvoorbeeld een Salzburg, of Innsbrück) een nette parkeerplek voor de motor te vinden ergens langs een rand van een stoep, vandaar de keus voor de relatief veilige parkeergarage.
En ook daar is onze verbazing van redelijke omvang !
Je kunt daar gewoon je motor naar binnen rijden (ook wel handig eigenlijk in een parkeergarage…), zet het ding direct naast het kantoor van de Car Park Manager, en je betaalt bij hem aan het loket het fantastische bedrag van 1 Pond 50.
And that’s it.
Niet meer, niet minder. Gewoon 1,50. En voor dat machtige bedrag mag je motor de hele dag droog gestald worden, en tevens houdt die Manager een Engels oogje in het fijne Engelse zeil.
Zo’n uitrij-kaart krijgen we niet, omdat simpelweg (en dat was mij al opgevallen) er een separate uitrijplek voor motoren is, en dat is dan in dit geval een smalle uitgang zonder (!) slagboom. Helemaal toppie dus, en met een tevreden gevoel laat ik onze toerbrommer en de helmen in die betonnen parkeertoestand achter, en wij, wij zetten ‘koers’ richting centrum van wat rond 1810, en jaren later, een stad was waar je beslist, als geciviliseerd onderdaan, zeker niet (meer) wilde zijn.
Cultuur dus, daar kwamen we voor.
En in tegenstelling tot die mega-Mozart maf-keezerij in Salzburg, komen we nergens ook zomaar iets tegen wat zou kunnen duiden op de legende van de man die nam van de rijken, en gaf aan de armen.
Wel een keurige stad verder, dat Nottingham. Geweldig nette binnenstad, en met inmiddels het zonnetje op ons bolletje krijgen we het nog warm in ons motorkostuum ook nog.
En na een (heb je het weer…) cappuccino, en een lekkere gratis (!) chocoladekoek bij de hier ook wel bekende SubWay lopen we richting Nottingham Castle (
linkje)
En wij zijn dol op kastelen.
En grappig ook wel, zo midden in de stad zo’n oude kolos.
( …oud tussen nieuw… )
Uiteraard kost entree geld, en groot (alweer) is onze verbazing dat het maar 3 Pond 50 per persoon kost.
En dat is tenslotte niet veel.
Omdat het kasteel op een hoogte ligt, nemen wij met onze stramme ledematen de trap naar boven, en vanaf een soort van kasteel pleintje heb je een machtig uitzicht over een lager gelegen deel van de stad. Zoals gezegd ; het zonnetje schijnt, en het is helder, en daardoor zie je dat de stad gewoon ronduit groot is.
( …stukkie castle muur… )
( …en wat nou, ‘het is gras is altijd groener bij…’ )
Het kasteel valt (ons) echter tegen. Het is vooral een museum met glaskunst, schilderkunst (oud & modern), en heel af en toe kom je iets te weten over wat er zich in Nottingham afgespeeld heeft (en dat was zeker niet best vrienden ; wat een klerezooi daar vroeger in die te volle, te vieze, en te zieke stad !)
Wat wij dus niet zien, dat is hoe daar vroeger in dat kasteel geleefd werd, en dat vinden wij nou juist wel weer aardig, dus om nou te zeggen dat wij ‘flabbergasted, taken by surpise, or tongue-tied’ waren ;
neen, dat waren wij niet.
Op het moment dat wij via de tuinen van het tig maal herbouwde kasteel de weg naar de uitgang zoeken, zien wij een bord dat het kasteel-toeganskaartje ook recht geeft op toegang tot een stukje oud met de naam Brewhouse Yard.
En met de gedachte dat brewhouse klinkt als brouwerij, en dat ondergetekende best een prettig biertje kan waarderen, stiefelen wij die kant op.
( …oudst bewaarde huis, direct naast het kasteel… )
Leuk stukje hier, die Brewhouse Yard !
En dit schrijft het Internet daarover :
Brewhouse Yard Museum - Cutural Attraction
At the foot of Castle Rock is this series of 5, 17th century cottages depicting life in Nottingham through the ages in the furnished rooms and shops. Below the houses are a number of cellars cut into the rock of the castle. A nice feature is a high street from about 70 years ago.
This will give the visitor a good insight into the towns history.
En met, zoals uitbundig op de gevel geschreven, de oudste Inn van Engeland, een gezellig aandoend pleintje, en wederom een museum met allerlei grappige dingen, en leefomstandigheden, van vroeger tot en met nu.
Leuk pittoresk vormgegeven ook allemaal.
( …en deze staat er ook al een paar jaar !!... )
En wat wij ook zien, dat is iets wat wij daar in het modebeeld van die omgeving veel tegenkomen. Het is daar in dat Engeland heel erg modern als je je als slank meisje kleed in een snaarstrakke legging, daaronder een beetje lompe laarzen draagt, en op die legging een kort truitje, dat ophoudt truitje te zijn, daar waar de jonge heupen beginnen.
Heeft U het beeld voor zich ?!
Hier hebben de meiskes welke leggings dragen er vaak een langere, redelijk bilbedekkende trui overheen, of bijvoorbeeld een kort rokachtig dingetje. Maar daar dus niet.
Daar toont dat jonge gespuis het (nog…) strakke billenwerk (enzo) zonder schroom aan het publiek.
En terwijl wij dus onderweg zijn naar die eerder genoemde Brewery Yard komt daar een scharminkelig mannetje aanlopen, met foute hangsnor, en een soort van pantalon achtige broek, waar al jaren geen strijkijzer of pers bij in de buurt is geweest, en aan zijn zijde, een enorm uit de kluiten gewassen ‘dame’ met een leeftijd van iets in de 2e helft van haar eigen eeuw.
En wat denkt U dat deze flink uit de kluiten gewassen tante aanhad ; jawel, dat had ze…, zo’n snaarstrakke legging...
Hoge, klepperende hakjes, en zo’n kort truitje tot aan de bovenkant van haar brede heupen…
Als-te-blieft zeg ; die legging zat ook werkelijk zeldzaam snaarstrak in ongeveer elke plooi die het (haar !) lichaam te bieden heeft, en met een partij cellulitis op de bovenbenen, alsof ze net op een grof grindpad had gezeten, en waar ook helemaal niemand ooit jaloers op zou kunnen worden.
Wat een ongelofelijke partij wansmaak zeg. Het zag er werkelijk uit alsof die mevrouw gewoon in de blote bips liep, maar dan dat het even donkerbruin gespoten was.
Intens droevig…; zeker op die leeftijd… (yuck !
)
Na deze ontnuchtering struinen wij nog wat verder door de stad, zien een paar van die grappige narrowboats, en maken langzaam plannen om ons motorke weer op te pikken.
En dat vind ik toch altijd wel spannend, of zo’n parkeerding allemaal wel zo veilig is enzo.
Maar het karretje stond nog op dezelfde plek als dat wij ‘m hadden achtergelaten, en niet veel later hobbelden wij terug, weer over die tramrails, in een inmiddels erg druk spits-stads-verkeer.
( …oud industrieel stukje Nottingham, met narrowboats… )
Maar ik zeg het nog maar een keer ; wat een correct volk daar in het verkeer zeg.
Hier zou je, zeker in de spits, proberen elk klein open gaatje in het verkeer als de jouwe te willen claimen, maar daar gewoon helemaal niet hè ?!
Keurig gedisciplineerd, en voordat je het dan ook weet ben je de stad uit. Nix geen geduw en gehaast, gewoon ‘keep your lane’, en dat soort netheid.
Trouwens, wat mij opviel, is dat Engelse motorrijders niet hun jatten opsteken als je dat als Nederlandse motortoerist wel placht te doen.
In het begin dacht ik : arrogante Britse dikkop ( gewoon dat laatste woord FF lekker vertalen…) !
Maar die mening moet ik bijstellen, en heel rap ook. Maar inderdaad, een motorrijder steekt niet zijn linker, en ook niet zijn rechterhand op als teken van een soort motor-groet, neen, hij beweegt iets van zijn lichaam als teken van groet.
Als je daar een motorrijder tegenkomt, zie je dat hij zijn hoofd iets beweegt. En dan kan zijn van iets van een ooglid welke iets van beweging in zich heeft, tot aan het intens bewegen van de schedel, met als mogelijk gevolg een dubbele whiplash, toe
Een soort van hoffelijk knikje dus. En de grap is, dat ga je zelf ook gauw na-apen. Dus groeten met het, hier gebruikelijke, handje heeft geen zin.
Gewoon even een klein knikje met het hoofd is meer dan voldoende om te zeggen : ‘cheers mate’.
Zoals gezegd ; we rollen Nottingham uit, en het enige van Robin Hood dat we gezien hebben is een beeld van de beste man bij het kasteel, en een motorzaak met de gelijkwaardige naam.
En dat vind ik dan weer vreemd, want RH nam van de rijken, en gaf aan de armen ; ik vraag mij af hoe ik dat moet vertalen naar die motorzaak toe…
De avondmaaltijd nuttigen wij bij Frankie and Bennys, New York Italian Restaurant and Bar, aan de Manor Road te Derby.
Geweldige tent, en dito voedsel.
Twee double cappuccino, 1 BBQ chicken & ribs, 1 Pesto Baked Salmon, 1 Banoffee Sundae, en 1 East Coast Sundae voor het fijne bedrag van 34 Pond rond.
En moe maar toch tevreden over deze dag, rollen wij ‘s avonds ons mandje weer in…
( …hangt gewoon in het Brewery Yard museum… )
…morgen weer een vers deeltje ; en woensdag 29 April hebben wij heel goed weer !...
( …oud tussen nieuw… )
( …stukkie castle muur… )
( …en wat nou, ‘het is gras is altijd groener bij…’ )
( …oudst bewaarde huis, direct naast het kasteel… )
( …en deze staat er ook al een paar jaar !!... )
( …oud industrieel stukje Nottingham, met narrowboats… )
( …hangt gewoon in het Brewery Yard museum… )
( …ja, ja ; het zonnetje schijnt weer !... )
( …Ebony & Ivory… )
( …persoonlijk neem ik liever een biertje… )
( …in 2009 helder en licht… )
( …in 2006 mistig en nat… )
( …ziet U de weg links uit het beeld naar beneden verdwijnen ?!... )
( …Coleman’s Deli in 2009… )
( …en op 13 Mei, in 2006…)
( …en de Garmin die herberekend het wel weer… )
( …de RanzigeTourer naast de voormalige stallen… )
( …dat zeg ik ; stallen… )
( …en nu dus winkeltjes enzo… )
( …heb wel iets ; zo’n trappenhuisje… )
( …1 van de 5 of 6 bibliotheken… )
( …aan tafel !!... )
( …ruimte genoeg om de hut, zeg maar… )
( …en zo zijn er nog wel een paar meer foto’s… )
( …Ziet U Niet Dat Alles Precies Past… )
( …Bakewell dus… )
( …de enige rotonde die Bakewell rijk is… )
( …grappig stadje !... )
( …bootje wordt volgeladen… )
( …en weg zijn we ; Calais here we come… )
( …toch wel vies geworden daar in Engeland… )
( …een stukje uit dat boekje met hele gevaarlijke routes ; vrij duidelijk zo… )
