von Sprudelwasser
MF'er
Van afgelopen donderdag tot en met zondag hadden we het jaarlijkse motorweekend. Ditmaal vertoefden we in Schmallenberg, van waaruit we enkele ritten door het Sauerland zouden maken.
Het weer was goed, de club van 9 motorvrienden was gezellig, het hotel goed en de wegen prima.
Tot zo ver niets aan de hand. Alleen, ik voelde me zo moe. De eerste avond hield ik het, na een korte wandeling in de natuur, in de bar tot half 10 vol. Daarvoor, na het diner had ik al een uurtje geslapen. En dáárvoor, toen we in het hotel arriveerden, had ik het welkomstbiertje ook al uitgesteld om eerst te kunnen rusten.
De tweede en derde dag gingen al niet veel beter. Al hield ik de rondritten van om en nabij 265 km wel vol, en kon ik ervan genieten.
Zondag, de dag van de terugreis, had ik vanaf het opstaan een pijnlijk drukkend gevoel op de borst, en voelde ik me direct al erg moe. Ach zo’n ouwe opa, 68 ben ik, moet ook een keer meemaken dat de motorweekenden verleden tijd voor hem zijn, dacht ik over mezelf. Ik had er ook vrede mee. Het is mooi geweest, ik heb er van mogen genieten al die tijd.
Met veel moeite en 1duidelijk doel voor ogen wist ik thuis te komen. Vanaf dat moment voelde ik spierpijn in mijn hele lijf, en was mijn energie helemaal op.
De volgende ochtend naar de huisarts en door naar het ziekenhuis waar pericarditis, een ontstoken hartzakje, werd vastgesteld.
Medicijnen gekregen en weer naar huis. Volstrekte rust. De pijnstiller doet zijn werk goed, alleen de vermoeidheid houdt aan.
Mijn vrouw is zo verstandig om me te overtuigen om de motor niet te gaan verkopen. “Dan krijg je er geen een meer! En je kunt toch altijd nog gewoon een dagje gaan rijden?”
Ja, lieve vrouw, je hebt (weer) gelijk!
Het weer was goed, de club van 9 motorvrienden was gezellig, het hotel goed en de wegen prima.
Tot zo ver niets aan de hand. Alleen, ik voelde me zo moe. De eerste avond hield ik het, na een korte wandeling in de natuur, in de bar tot half 10 vol. Daarvoor, na het diner had ik al een uurtje geslapen. En dáárvoor, toen we in het hotel arriveerden, had ik het welkomstbiertje ook al uitgesteld om eerst te kunnen rusten.
De tweede en derde dag gingen al niet veel beter. Al hield ik de rondritten van om en nabij 265 km wel vol, en kon ik ervan genieten.
Zondag, de dag van de terugreis, had ik vanaf het opstaan een pijnlijk drukkend gevoel op de borst, en voelde ik me direct al erg moe. Ach zo’n ouwe opa, 68 ben ik, moet ook een keer meemaken dat de motorweekenden verleden tijd voor hem zijn, dacht ik over mezelf. Ik had er ook vrede mee. Het is mooi geweest, ik heb er van mogen genieten al die tijd.
Met veel moeite en 1duidelijk doel voor ogen wist ik thuis te komen. Vanaf dat moment voelde ik spierpijn in mijn hele lijf, en was mijn energie helemaal op.
De volgende ochtend naar de huisarts en door naar het ziekenhuis waar pericarditis, een ontstoken hartzakje, werd vastgesteld.
Medicijnen gekregen en weer naar huis. Volstrekte rust. De pijnstiller doet zijn werk goed, alleen de vermoeidheid houdt aan.
Mijn vrouw is zo verstandig om me te overtuigen om de motor niet te gaan verkopen. “Dan krijg je er geen een meer! En je kunt toch altijd nog gewoon een dagje gaan rijden?”
Ja, lieve vrouw, je hebt (weer) gelijk!
Bijlagen
Laatst bewerkt: