Rondje Spanje - 8 dagen ontspannen 'tempo-toeren'
- Onderwerp starter Nulkommavierbar
- Startdatum
- Onderwerp starter
- #28
Dag 2 bijgewerkt, veel leesplezier 
Ik ben weer bij gelezen!
Wat een leuk geschreven reisverslag, volg het al sinds dag 1.![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
Wat een leuk geschreven reisverslag, volg het al sinds dag 1.
- Onderwerp starter
- #30
Dag 3 Castrojeriz - Sevilla (778km) / zaterdag 22 juni
Pelgrims staan vroeg op. Ze willen de meeste meters gemaakt hebben, voordat de hete siësta eraan zit te komen. Zelf word ik ook al voor zessen wakker, en stap uit bed. De zon is al op. Ik kies buiten een mooie plek om de dag te beginnen met meditatie vanuit een klein boekje van Henri Nouwen. Mocht ik straks de Meseta doorkruisen, dan heb ik genoeg voer om te overdenken. De tijd lijkt even stil te staan, de gloed van de zon lijkt de maan te willen verdrijven:
Ik doe mijn 40 minuten work-out om mijn rug sterk te houden. Het lijkt een hele opgave, maar in de praktijk valt het mee. Als je twee hernia's hebt gehad en een goed jaar uitgeschakeld bent geweest, wil je nooit meer terug. Dat heb je er voor over. Ik bedenk me dat ik al die tijd onderweg nog geen pijntje heb gevoeld. Het levert ook echt wat op. Ik sta gewoon met mijn voeten op de Spaanse hoogvlakte, dit had ik twee jaar geleden nooit gedacht. Hoe gaaf is dat!
Nadat ik mijn spullen heb gepakt (dit gaat met de dag makkelijker en sneller), bestel ik een ontbijt aan de bar. De locals zullen nog wel in hun bed liggen, na hun gefeest in naam van San Juan. Nou, lekker rustig zo Ik kom in gesprek met een Ierse pelgrim. Hij loopt de Camino nog een stukje die hij de vorige keer moest laten liggen. Hij klaagt over hoofdpijn, gisteravond was het wat laat geworden. Het bier was zo lekker...De barman waarschuwt voor een warme dag: lokaal kan het hier en daar 35 graden worden. Dank voor de tip! Ik reken af, vul de camelbak tot de rand en stap op. Ik heb geen grootse doelen voor vandaag, we gaan het zien.
De (gezellige) bar.
Eenmaal het dorpje uitgekomen is het duidelijk dat ik op de Meseta zit: deze hoogvlakte van gemiddeld 1000 meter hoog kent ellenlange rechte wegen. Je kunt kilometers en kilometers ver vooruit kijken, vaak met aan de horizon of langszij zicht op een bergketen. Het heeft iets magisch. Het verraderlijke is dat de weg opeens veranderen kan, bijvoorbeeld omlaag gaat, al kronkelend een kloof in, soms met opeens extreem bochtenwerk. Het is hier nooit saai in ieder geval. Ik geniet van de plaatjes wat dit met zich meebrengt:
Ik heb nu mooi de tijd om eens goed het landschap te bestuderen, ik kijk voor me, naar links en naar rechts: het valt me op dat ieder dorpje, hoe klein ook, wel een kasteeltje bezit. De regio doet dus ook zijn naam eer aan:
Lekker toeren zo...
Het tanken is goedkoop:
Hou je tank gevuld: er zijn weinig pompstations hier. Ik heb hier al bijna droog gestaan, omdat ik dacht 'kan nog wel...'
Het doorkruisen van dit gebied bevalt me goed. Uiteindelijk kan ik natuurlijk veel sneller richting het zuiden, maar ik heb veel gelezen over deze regio: velen beweren dat deze regio het echte, pure Spanje is zoals het vroeger was. Het is mij in ieder geval duidelijk dat hier weinig industrie en welvaart zit. De pracht van de natuur en de grilligheid van het landschap doen daarentegen veel goeds: je kijkt hier honderduit!
Via kleine dorpjes als Pedrosa del Principe en Astudillo schiet het best op. Opeens kom ik op een rotonde dit bord tegen en moet wel lachen. Snel lezen, oeps te laat. Nog maar een rondje dan:
Dit bord is bedoeld voor de A-67, die ik oversteek. De snelweg kan altijd later op de dag nog, als het heel heet is, of als er gang gemaakt moet worden. Ik vervolg mijn weg, en regelmatig zie ik een grote vogel boven mijn hoofd vliegen, op zoek naar een prooi misschien? Zolang ik dat maar niet ben vind ik het goed. In een klein dorpje zie ik een nest op een oude watertoren met Ooievaars. Ik stap af en kom wat dichterbij. Nieuwsgierig kijken ze me over de rand aan, ik tel er meer dan tien.
De jongen kun je herkennen aan de zwarte snavels
Ik vervolg mijn weg en via de CL-612 schiet het mooi op richting het westen. Ik rij nu toch al een tijdje en heb welgeteld één auto ingehaald. Ik vraag me af waar iedereen is hier...
De weg loopt zover het oog reikt. Met in de verte een kerk of een kasteeltje.
En vanuit het niets kom je dit soort nederzettingen tegen:
Torremormojón.
Het is bijna kwart voor tien. De temperatuur is nog steeds aangenaam en er zitten weinig vliegjes in de lucht. Al die tijd rij ik al met open klep, heerlijk. Het boxerblok gromt tevreden onder me. Ik draai de gashendel maar wat meer open, het gaat lekker zo. Waarom snelweg rijden als het zo ook kan? Wat me alleen bezig houd, is de vraag 'mensen, waar zijn jullie??' Ik begrijp er echt geen snars van. Ik voel me een soort van tramp, of cowboy die over de prairie rijdt, in eenzaamheid ver, heel ver van de bewoonde wereld. Een beetje zoals je dat in de boeken van Karl May kon lezen, het heeft echt iets heel aparts.
In gedachten jaag ik met een rotgang een persoon voorbij. In een flits van een seconde denk ik: 'een mens...!!' en automatisch gaat mijn hand omhoog. Ik kijk over mijn schouder. Het is een herder. Hij zwaait terug! Ik knijp in mijn remhendel zo hard ik kan en draai om. Ik ben wel toe aan een praatje...
Mijn helm gaat af en we geven elkaar een hand. Deze goedlachse, vriendelijke kerel vraagt wat ik hier doe. Ik vraag hetzelfde aan hem: hebben ze hier geen grasmaaiers, of, hij moet wel een heel goede reden hebben om op deze vlakte rond te dolen met deze viervoeters. Hij moet hard lachen en zegt dat dit zijn baan is en dat het hem ook nog eens bevalt, hij komt van oorsprong uit Algerije, maar dit verdient beter....
We nemen afscheid en de nieuwsgierige wolmassa loopt rustig om de motor heen, hun baasje achterna. Het is een komisch gezicht. Grinnikend doe ik mijn helm weer op: het is toch wel gaaf om zo contacten op te doen. Weer een ervaring rijker.
Ff links kijken. Ff rechts kijken: geen verkeer, oversteken maar....
Ik kan weer even teren op dit sociale moment. Terug de eenzaamheid in. Ik geef mijn stalen ros de sporen, en na ongeveer driekwartier door niemandsland doemt er beschaving voor mij op: de stad Zamora. Deze stad ligt slechts 45 kilometer van de Portugese grens, en wordt doorkruist door de rivier Duero. Ook hier is een kathedraal te bekennen en ik besluit er even heen te sturen. Erachter staat een kasteel die je kunt bezoeken. Dit is een mooie plek om even pauze te houden. Ik parkeer de motor op de stoep en ga met de benenwagen op onderzoek uit. Als je cultuur wilt snuiven ben je hier op de juiste plek. De stad ligt best hoog, dus aan uitzicht ontbreekt het hier ook niet.
Romaanse bouwstijl kenmerkt deze stad
Op dit plein staat een tribune opgesteld en er wordt emotionele Spaanse muziek gedraaid. In combinatie met het warme weer en de relaxte mensen geeft dit een heerlijke vakantiesfeer. Tegelijk voel je dat er iets komen gaat: een festival? Een huldiging? Het lijkt wel stilte voor de storm, want veel mensen zie je niet, slechts wat locals en een handjevol toeristen. Fotograferende Aziaten heb ik tot nu toe überhaupt nog niet aangetroffen...
Het kasteel van Zamora is open en ligt op een plek waar je mooi uitzicht hebt over de stad. Ik ga naar binnen en zie dat de kassa onbemand is, je kunt zo doorlopen. Alle trappen die genomen worden zijn tevens een fijne workout ter afwisseling van het urenlang zadelzitten op een dag als deze
Uitzicht vanaf de kasteeltoren op de kathedraal van Zamora
Ik realiseer me dat na een paar uur sturen over de dunbevolkte Meseta wat beschaving een fijn contrast is. Daarom neem ik rustig de tijd om te pauzeren. Ik neem een broodje jamon op het plein en geniet van het niksen. Na een uur vind ik het welletjes en plan een route richting een mooi gebergte: De Peña de Francia. Volgens de wegenwiki (of was het bestbikingroads?) moet hier een van de mooiste weggetjes van Europa liggen: de SA-203. Toen ik die weg op YouTube zag was ik verkocht. De ingrediënten bedragen: goed asfalt, duizelingwekkende bochten, amper verkeer, een extreem klimniveau met dito uitzicht en als kers op de taart een super uitzicht in alle windhoeken. Volgens mijn Michelin-kaart is dit gebied sowieso geen straf om dit gebied mee te pakken:
Groene weggetjes: dáár gaat het om.
Mijn looppas naar de motor wordt verstoord door een hels kabaal van marcherende mensen, belletjes en fluitende melodieën. Ik sla er acht op en door de steeg richting het plein ontpopt zich een enorme meute mensen in feestgewaad die onder begeleiding van politie-auto's mijn kant op komt. Tegelijk zie ik dat de tribunes op het plein zich hebben gevuld met feestelijk geklede inwoners: hier is een feestje te vieren. Afwachtend kijkt de massa naar de stoet. Dat was dus de spanning in de lucht: het feest van San Juan, deze duurt het hele weekend. En die wordt gevierd met een parade, met alle poppenkast en toeters en bellen van dien. Mijn instinct vertelt me dat als ik weg wil komen dit nú moet doen. De stoet is al bijna bij mijn motor. De eerste koplopers in de vorm van politieauto's zijn me al voorbij en ik spring als een haas op mijn motor, met los kinbandje en handschoenen tussen mijn tanden geklemd geef ik een dot gas en spurt tussen de politieauto's het plein af. De politie kijkt niet op of om en daar ben ik maar mooi weggekomen: er moet natuurlijk wel gereden worden vandaag!
Nadat ik de stad uit ben gekomen steek ik de rivier de Douro over en voeg ik in op de CL-527. Deze weg kent weinig verkeersintensiteit. Ik ben weer duidelijk op de Meseta:
Hier en daar plukjes vegetatie
De weg gaat over in de ZA-334 en kronkelt zich een weg langs de Rio Tormes en het grote stuwmeer Embalse de Almendra.
Het is hier qua uitzichten geweldig:
Even later rij ik over een enorme stuwdam. Het is tussen de middag en de temperatuur is gestegen. Boven het water voel je gewoon de koelte van het meer. Wat voel je je hier als mens toch klein:
Om de kolossale verhoudingen te begrijpen: zie de auto rechts boven op de foto...
Op mijn route zie ik regelmatig bordjes met de aanduiding 'Portugal' voorbij komen. Op dit moment bevind ik me slechts 15 kilometer van de Portugese grens. Even weeg ik af of ik hier nog het land wil in schieten. Een medeforumlid van het Sportboxertopic gaat er jaarlijks heen en is er erg enthousiast over. Oei, lastig dit....Maar er zijn grenzen. Ik wil me op mijn doel focussen, en dat is de Zuidkaap van Europa. Als ik ooit in Tarifa aan wil komen moet ik Portugal spreekwoordelijk links laten liggen. Een goede reden om dit te bewaren voor een nieuwe, aparte trip. Via de verlaten SA-315 daal ik de Meseta weer af, op weg naar het dorpje El Cubo de Don Sancho:
Uhh: wie moest hier ingehaald worden? Ook hier geen kip te bekennen...
Het is in inmiddels kwart over een in de middag. De temperatuur stijgt. Ik rij nog altijd met klep open. Gelukkig heb ik mijn wangen goed ingesmeerd met factor 30, de lippen ingevet met Labello Sun, en drink ik continu slokjes water uit mijn Camelbag. Inmiddels is het meer dan dertig graden, maar gelukkig prima te doen. De grond om me heen lijkt droger te worden, het landschap ziet er anders uit. Ik besluit bij een boomgaard even te pauzeren om mijn Camelbag te vullen met een nieuwe fles water. Nog even, en ik ben bij de Peña de Francia. Wat zie ik daar naar uit!
In de verte laten de eerste bergen van Peña de Francia zich zien
Ik vind nog wat zoute pinda's en wat pruimen van de Franse vrouw des huizes in mijn koffer en verorber die naar hartelust. In combi met wat slokken water krijg ik weer energie om door te gaan. Ook hier kom ik niemand tegen. Ik hijs mezelf in het zadel en geef mijn trouwe boxer de sporen. Lange doordraaiers laten mijn vers gemonteerde Birdgestone-rubbers gummen. Het is hier net een circuit. Maar dan mooier.
Hier kan het gas erop, onderweg naar El Cabaco
De SA-201 gaat over in de SA-203. Het bochtenfeest kan beginnen!
Zoals op de Michelin-kaart te zien kom ik in een groen gebied. Loofbomen en naaldbomen wisselen elkaar hier af. De geuren dringen mijn neus binnen, en de verkoeling is niet verkeerd. Alert als ik nu ben hou ik het gas erop en zit ik klaar in de aanvalshouding om bochten te verslinden. De weg klautert in straf niveau omhoog. Lange doordraaiers worden korte bochten, welke weer overgaan in haarspelden die als een steile trap de berg beklimmen. Een ding is zeker: dit gaat ergens heen! Al gauw is de boomgrens bereikt en voel ik de bergwind aan me trekken. Bomen maken plaats voor rotsen. Ik word steeds nieuwsgieriger. Hoe zal het er boven uitzien?
Bijna bij de top
De weg wordt overzichtelijker, en het uitzicht wordt steeds extremer. Ik moet kiezen: ga ik voor sportieve hellingshoeken, of rij ik rustig voor het uitzicht? Ik kies voor het eerste. Het uitzicht pak ik straks boven wel. Ik laat mijn tweepitter lekker brullen en ga van oor tot oor. De adrenaline giert door mijn lichaam. Ik ben nog maar drie dagen van huis en race nu op 1700 meter hoogte door een te gekke bergketen in West Spanje. Wie had dat gedacht? Dit is pas vrijheid...
Dit soort wegen zijn met geen pen te beschrijven. Mooi!
Even later kom ik aan bij het klooster, gelegen op het hoogste punt van de berg. Ik wordt getrakteerd met zo'n uitzicht:
Je kunt 360 graden om je heen kijken. Prachtig.
(Lees verder over dag 3 in mijn volgende bericht, meer foto's kan dit bericht niet verdragen )
Pelgrims staan vroeg op. Ze willen de meeste meters gemaakt hebben, voordat de hete siësta eraan zit te komen. Zelf word ik ook al voor zessen wakker, en stap uit bed. De zon is al op. Ik kies buiten een mooie plek om de dag te beginnen met meditatie vanuit een klein boekje van Henri Nouwen. Mocht ik straks de Meseta doorkruisen, dan heb ik genoeg voer om te overdenken. De tijd lijkt even stil te staan, de gloed van de zon lijkt de maan te willen verdrijven:
Ik doe mijn 40 minuten work-out om mijn rug sterk te houden. Het lijkt een hele opgave, maar in de praktijk valt het mee. Als je twee hernia's hebt gehad en een goed jaar uitgeschakeld bent geweest, wil je nooit meer terug. Dat heb je er voor over. Ik bedenk me dat ik al die tijd onderweg nog geen pijntje heb gevoeld. Het levert ook echt wat op. Ik sta gewoon met mijn voeten op de Spaanse hoogvlakte, dit had ik twee jaar geleden nooit gedacht. Hoe gaaf is dat!
Nadat ik mijn spullen heb gepakt (dit gaat met de dag makkelijker en sneller), bestel ik een ontbijt aan de bar. De locals zullen nog wel in hun bed liggen, na hun gefeest in naam van San Juan. Nou, lekker rustig zo
Ik kom in gesprek met een Ierse pelgrim. Hij loopt de Camino nog een stukje die hij de vorige keer moest laten liggen. Hij klaagt over hoofdpijn, gisteravond was het wat laat geworden. Het bier was zo lekker...De barman waarschuwt voor een warme dag: lokaal kan het hier en daar 35 graden worden. Dank voor de tip! Ik reken af, vul de camelbak tot de rand en stap op. Ik heb geen grootse doelen voor vandaag, we gaan het zien.De (gezellige) bar.
Eenmaal het dorpje uitgekomen is het duidelijk dat ik op de Meseta zit: deze hoogvlakte van gemiddeld 1000 meter hoog kent ellenlange rechte wegen. Je kunt kilometers en kilometers ver vooruit kijken, vaak met aan de horizon of langszij zicht op een bergketen. Het heeft iets magisch. Het verraderlijke is dat de weg opeens veranderen kan, bijvoorbeeld omlaag gaat, al kronkelend een kloof in, soms met opeens extreem bochtenwerk. Het is hier nooit saai in ieder geval. Ik geniet van de plaatjes wat dit met zich meebrengt:
Ik heb nu mooi de tijd om eens goed het landschap te bestuderen, ik kijk voor me, naar links en naar rechts: het valt me op dat ieder dorpje, hoe klein ook, wel een kasteeltje bezit. De regio doet dus ook zijn naam eer aan:
Lekker toeren zo...
Het tanken is goedkoop:
Hou je tank gevuld: er zijn weinig pompstations hier. Ik heb hier al bijna droog gestaan, omdat ik dacht 'kan nog wel...'
Het doorkruisen van dit gebied bevalt me goed. Uiteindelijk kan ik natuurlijk veel sneller richting het zuiden, maar ik heb veel gelezen over deze regio: velen beweren dat deze regio het echte, pure Spanje is zoals het vroeger was. Het is mij in ieder geval duidelijk dat hier weinig industrie en welvaart zit. De pracht van de natuur en de grilligheid van het landschap doen daarentegen veel goeds: je kijkt hier honderduit!
Via kleine dorpjes als Pedrosa del Principe en Astudillo schiet het best op. Opeens kom ik op een rotonde dit bord tegen en moet wel lachen. Snel lezen, oeps te laat. Nog maar een rondje dan:
Dit bord is bedoeld voor de A-67, die ik oversteek. De snelweg kan altijd later op de dag nog, als het heel heet is, of als er gang gemaakt moet worden. Ik vervolg mijn weg, en regelmatig zie ik een grote vogel boven mijn hoofd vliegen, op zoek naar een prooi misschien? Zolang ik dat maar niet ben vind ik het goed. In een klein dorpje zie ik een nest op een oude watertoren met Ooievaars. Ik stap af en kom wat dichterbij. Nieuwsgierig kijken ze me over de rand aan, ik tel er meer dan tien.
De jongen kun je herkennen aan de zwarte snavels
Ik vervolg mijn weg en via de CL-612 schiet het mooi op richting het westen. Ik rij nu toch al een tijdje en heb welgeteld één auto ingehaald. Ik vraag me af waar iedereen is hier...
De weg loopt zover het oog reikt. Met in de verte een kerk of een kasteeltje.
En vanuit het niets kom je dit soort nederzettingen tegen:
Torremormojón.
Het is bijna kwart voor tien. De temperatuur is nog steeds aangenaam en er zitten weinig vliegjes in de lucht. Al die tijd rij ik al met open klep, heerlijk. Het boxerblok gromt tevreden onder me. Ik draai de gashendel maar wat meer open, het gaat lekker zo. Waarom snelweg rijden als het zo ook kan? Wat me alleen bezig houd, is de vraag 'mensen, waar zijn jullie??' Ik begrijp er echt geen snars van. Ik voel me een soort van tramp, of cowboy die over de prairie rijdt, in eenzaamheid ver, heel ver van de bewoonde wereld. Een beetje zoals je dat in de boeken van Karl May kon lezen, het heeft echt iets heel aparts.
In gedachten jaag ik met een rotgang een persoon voorbij. In een flits van een seconde denk ik: 'een mens...!!' en automatisch gaat mijn hand omhoog. Ik kijk over mijn schouder. Het is een herder. Hij zwaait terug! Ik knijp in mijn remhendel zo hard ik kan en draai om. Ik ben wel toe aan een praatje...
Mijn helm gaat af en we geven elkaar een hand. Deze goedlachse, vriendelijke kerel vraagt wat ik hier doe. Ik vraag hetzelfde aan hem: hebben ze hier geen grasmaaiers, of, hij moet wel een heel goede reden hebben om op deze vlakte rond te dolen met deze viervoeters. Hij moet hard lachen en zegt dat dit zijn baan is en dat het hem ook nog eens bevalt, hij komt van oorsprong uit Algerije, maar dit verdient beter....
We nemen afscheid en de nieuwsgierige wolmassa loopt rustig om de motor heen, hun baasje achterna. Het is een komisch gezicht. Grinnikend doe ik mijn helm weer op: het is toch wel gaaf om zo contacten op te doen. Weer een ervaring rijker.
Ff links kijken. Ff rechts kijken: geen verkeer, oversteken maar....
Ik kan weer even teren op dit sociale moment. Terug de eenzaamheid in. Ik geef mijn stalen ros de sporen, en na ongeveer driekwartier door niemandsland doemt er beschaving voor mij op: de stad Zamora. Deze stad ligt slechts 45 kilometer van de Portugese grens, en wordt doorkruist door de rivier Duero. Ook hier is een kathedraal te bekennen en ik besluit er even heen te sturen. Erachter staat een kasteel die je kunt bezoeken. Dit is een mooie plek om even pauze te houden. Ik parkeer de motor op de stoep en ga met de benenwagen op onderzoek uit. Als je cultuur wilt snuiven ben je hier op de juiste plek. De stad ligt best hoog, dus aan uitzicht ontbreekt het hier ook niet.
Romaanse bouwstijl kenmerkt deze stad
Op dit plein staat een tribune opgesteld en er wordt emotionele Spaanse muziek gedraaid. In combinatie met het warme weer en de relaxte mensen geeft dit een heerlijke vakantiesfeer. Tegelijk voel je dat er iets komen gaat: een festival? Een huldiging? Het lijkt wel stilte voor de storm, want veel mensen zie je niet, slechts wat locals en een handjevol toeristen. Fotograferende Aziaten heb ik tot nu toe überhaupt nog niet aangetroffen...
Het kasteel van Zamora is open en ligt op een plek waar je mooi uitzicht hebt over de stad. Ik ga naar binnen en zie dat de kassa onbemand is, je kunt zo doorlopen. Alle trappen die genomen worden zijn tevens een fijne workout ter afwisseling van het urenlang zadelzitten op een dag als deze
Uitzicht vanaf de kasteeltoren op de kathedraal van Zamora
Ik realiseer me dat na een paar uur sturen over de dunbevolkte Meseta wat beschaving een fijn contrast is. Daarom neem ik rustig de tijd om te pauzeren. Ik neem een broodje jamon op het plein en geniet van het niksen. Na een uur vind ik het welletjes en plan een route richting een mooi gebergte: De Peña de Francia. Volgens de wegenwiki (of was het bestbikingroads?) moet hier een van de mooiste weggetjes van Europa liggen: de SA-203. Toen ik die weg op YouTube zag was ik verkocht. De ingrediënten bedragen: goed asfalt, duizelingwekkende bochten, amper verkeer, een extreem klimniveau met dito uitzicht en als kers op de taart een super uitzicht in alle windhoeken. Volgens mijn Michelin-kaart is dit gebied sowieso geen straf om dit gebied mee te pakken:
Groene weggetjes: dáár gaat het om.
Mijn looppas naar de motor wordt verstoord door een hels kabaal van marcherende mensen, belletjes en fluitende melodieën. Ik sla er acht op en door de steeg richting het plein ontpopt zich een enorme meute mensen in feestgewaad die onder begeleiding van politie-auto's mijn kant op komt. Tegelijk zie ik dat de tribunes op het plein zich hebben gevuld met feestelijk geklede inwoners: hier is een feestje te vieren. Afwachtend kijkt de massa naar de stoet. Dat was dus de spanning in de lucht: het feest van San Juan, deze duurt het hele weekend. En die wordt gevierd met een parade, met alle poppenkast en toeters en bellen van dien. Mijn instinct vertelt me dat als ik weg wil komen dit nú moet doen. De stoet is al bijna bij mijn motor. De eerste koplopers in de vorm van politieauto's zijn me al voorbij en ik spring als een haas op mijn motor, met los kinbandje en handschoenen tussen mijn tanden geklemd geef ik een dot gas en spurt tussen de politieauto's het plein af. De politie kijkt niet op of om en daar ben ik maar mooi weggekomen: er moet natuurlijk wel gereden worden vandaag!
Nadat ik de stad uit ben gekomen steek ik de rivier de Douro over en voeg ik in op de CL-527. Deze weg kent weinig verkeersintensiteit. Ik ben weer duidelijk op de Meseta:
Hier en daar plukjes vegetatie
De weg gaat over in de ZA-334 en kronkelt zich een weg langs de Rio Tormes en het grote stuwmeer Embalse de Almendra.
Het is hier qua uitzichten geweldig:
Even later rij ik over een enorme stuwdam. Het is tussen de middag en de temperatuur is gestegen. Boven het water voel je gewoon de koelte van het meer. Wat voel je je hier als mens toch klein:
Om de kolossale verhoudingen te begrijpen: zie de auto rechts boven op de foto...
Op mijn route zie ik regelmatig bordjes met de aanduiding 'Portugal' voorbij komen. Op dit moment bevind ik me slechts 15 kilometer van de Portugese grens. Even weeg ik af of ik hier nog het land wil in schieten. Een medeforumlid van het Sportboxertopic gaat er jaarlijks heen en is er erg enthousiast over. Oei, lastig dit....Maar er zijn grenzen. Ik wil me op mijn doel focussen, en dat is de Zuidkaap van Europa. Als ik ooit in Tarifa aan wil komen moet ik Portugal spreekwoordelijk links laten liggen. Een goede reden om dit te bewaren voor een nieuwe, aparte trip. Via de verlaten SA-315 daal ik de Meseta weer af, op weg naar het dorpje El Cubo de Don Sancho:
Uhh: wie moest hier ingehaald worden? Ook hier geen kip te bekennen...
Het is in inmiddels kwart over een in de middag. De temperatuur stijgt. Ik rij nog altijd met klep open. Gelukkig heb ik mijn wangen goed ingesmeerd met factor 30, de lippen ingevet met Labello Sun, en drink ik continu slokjes water uit mijn Camelbag. Inmiddels is het meer dan dertig graden, maar gelukkig prima te doen. De grond om me heen lijkt droger te worden, het landschap ziet er anders uit. Ik besluit bij een boomgaard even te pauzeren om mijn Camelbag te vullen met een nieuwe fles water. Nog even, en ik ben bij de Peña de Francia. Wat zie ik daar naar uit!
In de verte laten de eerste bergen van Peña de Francia zich zien
Ik vind nog wat zoute pinda's en wat pruimen van de Franse vrouw des huizes in mijn koffer en verorber die naar hartelust. In combi met wat slokken water krijg ik weer energie om door te gaan. Ook hier kom ik niemand tegen. Ik hijs mezelf in het zadel en geef mijn trouwe boxer de sporen. Lange doordraaiers laten mijn vers gemonteerde Birdgestone-rubbers gummen. Het is hier net een circuit. Maar dan mooier.
Hier kan het gas erop, onderweg naar El Cabaco
De SA-201 gaat over in de SA-203. Het bochtenfeest kan beginnen!
Zoals op de Michelin-kaart te zien kom ik in een groen gebied. Loofbomen en naaldbomen wisselen elkaar hier af. De geuren dringen mijn neus binnen, en de verkoeling is niet verkeerd. Alert als ik nu ben hou ik het gas erop en zit ik klaar in de aanvalshouding om bochten te verslinden. De weg klautert in straf niveau omhoog. Lange doordraaiers worden korte bochten, welke weer overgaan in haarspelden die als een steile trap de berg beklimmen. Een ding is zeker: dit gaat ergens heen! Al gauw is de boomgrens bereikt en voel ik de bergwind aan me trekken. Bomen maken plaats voor rotsen. Ik word steeds nieuwsgieriger. Hoe zal het er boven uitzien?
Bijna bij de top
De weg wordt overzichtelijker, en het uitzicht wordt steeds extremer. Ik moet kiezen: ga ik voor sportieve hellingshoeken, of rij ik rustig voor het uitzicht? Ik kies voor het eerste. Het uitzicht pak ik straks boven wel. Ik laat mijn tweepitter lekker brullen en ga van oor tot oor. De adrenaline giert door mijn lichaam. Ik ben nog maar drie dagen van huis en race nu op 1700 meter hoogte door een te gekke bergketen in West Spanje. Wie had dat gedacht? Dit is pas vrijheid...
Dit soort wegen zijn met geen pen te beschrijven. Mooi!
Even later kom ik aan bij het klooster, gelegen op het hoogste punt van de berg. Ik wordt getrakteerd met zo'n uitzicht:
Je kunt 360 graden om je heen kijken. Prachtig.
(Lees verder over dag 3 in mijn volgende bericht, meer foto's kan dit bericht niet verdragen
)
Laatst bewerkt:
Beekberger
MF veteraan
- 12 mei 2010
- 3.217
- 1.383
Wij stonden in Castrojeriz op de camping. Mooie omgeving en wijds landschap.
Ik blijf lezen.
Ik blijf lezen.
bikerbertus
MF veteraan
- 9 jun 2007
- 16.264
- 10.122
Potverdikkie, krijg meteen zin om morgenochtend de motor uit de garage te trekken en ook op Spanje aan te rijden
Twin Rider
Rookie
supergaaf man,je gezin zal trots op je zijn.
Ik heb deze reis samen met mijn vrouw op mijn R1200rt gedaan,een prachtig land met hele mooie wegen en vriendelijke mensen,en bovendien niet duur.
Blijf je volgen,top
Ik heb deze reis samen met mijn vrouw op mijn R1200rt gedaan,een prachtig land met hele mooie wegen en vriendelijke mensen,en bovendien niet duur.
Blijf je volgen,top
mean-machine
uut Ee
In 1 keer naar Sevilla gereden. Dan heb je er wel best aan getrokken!
De Spaanse hoogvlakte kon mij in het verleden niet zo bekoren. Daarom ben ik er daarna ook nooit meer geweest.
Herken nog wel jouw plaatjes, maar toen ik er ooit was waren er nog geen windmolens.
Ga je in Sevilla nog de oude stad bekijken, of is daarvoor te weinig tijd?
Sevilla plaats van Flamenco. Maar ook de oude Kathdraal en de Alcazar zijn wel een bezoekje waard.
Als je toch verder gaat rijden dan is mss Cádiz nog wel leuk om te bezoeken.
Via Cádiz rijd je langs de kust naar Tarifa! (2 mnd terug zelf nog omgekeerd gedaan)
Note: Let op weg Cádiz naar vasteland veel flitsers!!
De Spaanse hoogvlakte kon mij in het verleden niet zo bekoren. Daarom ben ik er daarna ook nooit meer geweest.
Herken nog wel jouw plaatjes, maar toen ik er ooit was waren er nog geen windmolens.
Ga je in Sevilla nog de oude stad bekijken, of is daarvoor te weinig tijd?
Sevilla plaats van Flamenco. Maar ook de oude Kathdraal en de Alcazar zijn wel een bezoekje waard.
Als je toch verder gaat rijden dan is mss Cádiz nog wel leuk om te bezoeken.
Via Cádiz rijd je langs de kust naar Tarifa! (2 mnd terug zelf nog omgekeerd gedaan)
Note: Let op weg Cádiz naar vasteland veel flitsers!!
- Onderwerp starter
- #35
Vervolg dag 3
Bovenop de Peña aangekomen zet ik mijn fiets op de zijstandaard. Samen met mijn bepakking staat hij aardig schuin. De wind giert en rukt eraan met wilde stoten. Ik schakel de eerste versnelling in, hopelijk blijft de goede kant boven... Mijn plan was om hier te overnachten, maar ik ben te vroeg. De dag is nog te jong om hier te blijven, daarom kies ik gewoon voor een lange pauze. Je schijnt hier ook lekker te kunnen eten, bovendien is hier genoeg te zien, dus neem ik hier lekker even de tijd voor. Voordat mijn reis begon heeft mijn zwager mij een doosje peperdure Olifant-sigaren toegestopt. 'Voor jou' zei hij. 'Geniet er maar lekker van' voegde hij er aan toe. Wat een topgast. Ik was van plan er hier een te roken, gewoon omdat het kan, als afstreper van een bucket-list. Maar gezien de rukwinden lijkt me dit geen toegevoegde waarde. Ik stop het doosje diep in mijn zak en wandel het restaurant binnen. Ik bestel het 'menu del dia' en geniet van een Spaans driegangenmenu. Het uitzicht door het raampje is fenomenaal: alsof je in het vliegtuig zit!
Ik ben hier niet de enige motorrijder:
In het restaurant is het goed eten. Omdat ik hier een paar uur blijf, bestel ik een lokale rode wijn bij het eten. Deze wordt, net als de fles water, niet in rekening gebracht. Na mijn dessert en 'café solo' reken ik af en besluit om van het uitzicht te genieten.
Hier zou ik nog eens met vrienden heen willen, prachtige plek om te overnachten lijkt me!
Het hoogste punt, je kijkt zo Portugal in.
Wat een monnikenwerk moet dit zijn geweest om alle materialen boven te krijgen
Nadat ik uitgekeken ben ontmoet ik drie bikers. Ze vragen waar ik vandaan kom en of ik met hen op de selfie wil. Geen probleem, leuk zelfs! Net als ik wil opstappen, staat een echtpaar met hun RT vast in het grind. Niet zo handig geparkeerd. Samen duwen we de motor naar achter, zodat hij zijn draai naar voren kan maken. Dit echtpaar komt uit Portugal en is een weekendje samen op stap. Hoe gezellig als je dit samen kunt delen. Mijn vrouw krijg ik niet vaak mee. Maar dat snap ik wel, want ze zit daar niet fijn. Misschien later, als de kinderen groter zijn, iets kopen met een aantrekkelijke duo-plek bedenk ik me nu. Ze is niet bang aangelegd en niet vies van bochten, maar vindt een ruggensteuntje wel lekker. Ik moet meteen denken aan een Frans koppel op hun RT op de RDGA een paar jaar terug. Die regen de ene bocht aan de andere, ze vlogen als de brandweer, ik hield ze (solo!) maar amper bij. Die dame achterop zat er zo relaxt op, ze was nog net geen trui aan het breien. Het kan dus. Prachtig om te zien
Via de zuidkant daal ik weer af. Hier en daar kom ik een motorrijder tegen. Vrachtverkeer zie je hier niet. Ook bussen ben ik nog niet tegen gekomen. Misschien omdat ik in eind juni nog in het voorseizoen zit. Via een slingerweg die Google Maps niet kent kom ik al gauw zuidwaarts. De uitzichten blijven maar komen, het gaat maar door.
Deze weg bestaat niet volgens Maps...
Eenmaal afgedaald kom ik in het dorpje Sotoserrano. Daar steek ik de rivier Alagón over en al gauw gaat de weg weer omhoog de bergen in. De weg gaat over in een hobbelweg met gedateerd asfalt. De gang gaat er flink uit, maar de uitzichten maken veel goed:
De rust is bizar. Het enige wat je hoort, zijn kleine vogeltjes.
Even de welbekende pisstop...
De DSA-285 houdt voorlopig niet op met kronkelen:
Na Lagunilla wordt de weg beter. Fijn, want wat afwisseling voor de spiergroepen kan geen kwaad. Het gas gaat er weer op. De weg volgt als een slang het reliëf van het landschap. Ik heb hier te maken met een soort rollercoaster, het gaat van links naar rechts omhoog en omlaag:
Het schiet hier weer lekker op
Het einde van de middag begint zich aan te kondigen. Castilie y Leon heb ik na de Peña de Francia achter me gelaten. Ik rij nu door het gebied wat 'Extremadura' wordt genoemd. Hoewel het rustig is voel ik me niet eenzaam. Industrie zie je hier niet, slechts boomgaarden, af en toe een akker en verderop kom ik ook vee tegen. Ik heb gelezen dat ze hier ook veel zwijnen houden, die schijnen veel eikeltjes te eten en daarom smaken ze zo lekker in de vorm van een ham ('jamon') : ) Maar ik ben ze niet tegen gekomen, waarschijnlijk reed ik net door het verkeerde gebied.
Dit zwarte rundvee: zou het iets met de stierengevechten te maken hebben?
Het is weer tijd voor een n-weg, en ik kom op de vlotte n-630. Ik kom over de rivier de 'Tago', deze mondt hier uit in een meer, en gaat daarna weer verder als rivier het land in. Ik bespeur hier enige vorm van toerisme! Als ik vanaf de hoge brug naar beneden kijk, zie ik vier mensen op een waterfiets, daarachter een paar kano's. Ik zwaai naar de waterfietsers en ze zwaaien terug. Ik begon me bijna een beetje eenzaam te voelen. Het is hier zo kalm een leeg. Tegelijk geeft het kansen om rustig na te denken, een soort van bezinning. En als er niets meer na te denken valt, kun je je concentreren op het rijden of genieten van de natuur om je heen. Als je vogelliefhebber bent, zul je hier goed aan je trekken komen.
De Tago over.
Het is inmiddels half acht in de avond, en mijn water is op. Ik heb al drie keer de camelbak leeggedronken vandaag, dat maakt al 4,5 liter. Met een temperatuur van 30 graden is dat ook niet vreemd. In het dorpje Casar de Cáceres zie ik een supermarkt langs de weg staan. Nou ja, groothandel zou ik het noemen. Je loopt tussen de pallets en heftrucks door om je boodschappen bij elkaar te sprokkelen. Veiligheidsschoenen aan? Huh, wat is dat? Voordeel is dat het wel lekker goedkoop is
Bij de pomp kost dezelfde fles 1,50 euro...
Er is genoeg voor iedereen...
Meer dan genoeg...
Ik sla zoveel mogelijk water in, ik prop de flessen weg waar het maar past en de camelbak gaat tot de rand toe vol. Je weet maar nooit wanneer er beschaving opdoemt. Verder koop ik nog wat blikjes Estrella's, wat fruit en noten en bedenk een plan: zal ik hier een slaapplek zoeken of ga ik nog even door? Ik heb nog genoeg energie om een paar uur te rijden, maar dan wel wat grotere wegen, puur voor de afwisseling. Ik heb op de wegenwiki gelezen dat juist het zuidelijke stuk van de tolvrije A-66 heel mooi is. Komt dat mooi even uit! Ik zet mijn zinnen op de stad Sevilla. Daar zal altijd wel een slaapplek zijn.
Bij de eerstvolgende pomp gooi ik mijn tank vol, ik pak het toilet en ben er klaar voor: op naar Sevilla!
Ik trek op, leg hem uiteindelijk in z'n zesde versnelling en zet mezelf ook in de snelwegstand: met de klem op mijn handvat zet ik de gashendel vast (soort van cruise control), elke 50 kilometers doe ik een vast schemaatje bewegingsoefeningen voor schouders, nek en benen (inclusief kont omhoog, die geven de grappigste reacties) en geniet van deze weg. Het is weer bochtenfeest op hoog tempo. De Spanjaarden lijken er niet minder van te genieten. Ik rij met de vlotte automobilisten mee, en met een gangetje van 160 kilometer schiet ik Andalusië in. Het gaat bergop, bergaf, naar links en naar rechts, en klap mijn helm nu maar dicht. De 270 kilometers rollen met een fijn tempo onder mijn wielen door, en, nadat ik de zon onder heb zien gaan, arriveer ik in Sevilla. Ik kijk op mijn telefoon voor een last-minute slaapzaal en vind een tweepersoonskamer. Met eigen douche. Met ontbijt. Voor 10,00 euro. Die hebben om 23.00 uur vast nog ff in de aanbieding gedaan... Ik vind het best. Ik doe een wasje, douche mezelf, en vertrek de stad in voor een hapje eten. Deze stad staat op de bucketlist van 'ons': mijn vrouw en ik. Vannacht ben ik er puur om te slapen, ik zit toch maar alvast mooi in Andalusië!
Je wordt nog net niet gratis ontvangen hier
Heerlijk na zo'n dag tempo-toeren.
Half een 's nachts kun je in Sevilla gewoon nog avondeten: de kinderen liepen hier nog gewoon rond, dronken ranja en tekenden een kleurplaat. Hun ouders genoten met vrienden en familie van hun tafelmoment. Ongelofelijk. Wel gezellig...
Welterusten trouwe vriend.
Bovenop de Peña aangekomen zet ik mijn fiets op de zijstandaard. Samen met mijn bepakking staat hij aardig schuin. De wind giert en rukt eraan met wilde stoten. Ik schakel de eerste versnelling in, hopelijk blijft de goede kant boven... Mijn plan was om hier te overnachten, maar ik ben te vroeg. De dag is nog te jong om hier te blijven, daarom kies ik gewoon voor een lange pauze. Je schijnt hier ook lekker te kunnen eten, bovendien is hier genoeg te zien, dus neem ik hier lekker even de tijd voor. Voordat mijn reis begon heeft mijn zwager mij een doosje peperdure Olifant-sigaren toegestopt. 'Voor jou' zei hij. 'Geniet er maar lekker van' voegde hij er aan toe. Wat een topgast. Ik was van plan er hier een te roken, gewoon omdat het kan, als afstreper van een bucket-list. Maar gezien de rukwinden lijkt me dit geen toegevoegde waarde. Ik stop het doosje diep in mijn zak en wandel het restaurant binnen. Ik bestel het 'menu del dia' en geniet van een Spaans driegangenmenu. Het uitzicht door het raampje is fenomenaal: alsof je in het vliegtuig zit!
Ik ben hier niet de enige motorrijder:
In het restaurant is het goed eten. Omdat ik hier een paar uur blijf, bestel ik een lokale rode wijn bij het eten. Deze wordt, net als de fles water, niet in rekening gebracht. Na mijn dessert en 'café solo' reken ik af en besluit om van het uitzicht te genieten.
Hier zou ik nog eens met vrienden heen willen, prachtige plek om te overnachten lijkt me!
Het hoogste punt, je kijkt zo Portugal in.
Wat een monnikenwerk moet dit zijn geweest om alle materialen boven te krijgen
Nadat ik uitgekeken ben ontmoet ik drie bikers. Ze vragen waar ik vandaan kom en of ik met hen op de selfie wil. Geen probleem, leuk zelfs! Net als ik wil opstappen, staat een echtpaar met hun RT vast in het grind. Niet zo handig geparkeerd. Samen duwen we de motor naar achter, zodat hij zijn draai naar voren kan maken. Dit echtpaar komt uit Portugal en is een weekendje samen op stap. Hoe gezellig als je dit samen kunt delen. Mijn vrouw krijg ik niet vaak mee. Maar dat snap ik wel, want ze zit daar niet fijn. Misschien later, als de kinderen groter zijn, iets kopen met een aantrekkelijke duo-plek bedenk ik me nu. Ze is niet bang aangelegd en niet vies van bochten, maar vindt een ruggensteuntje wel lekker. Ik moet meteen denken aan een Frans koppel op hun RT op de RDGA een paar jaar terug. Die regen de ene bocht aan de andere, ze vlogen als de brandweer, ik hield ze (solo!) maar amper bij. Die dame achterop zat er zo relaxt op, ze was nog net geen trui aan het breien. Het kan dus. Prachtig om te zien
Via de zuidkant daal ik weer af. Hier en daar kom ik een motorrijder tegen. Vrachtverkeer zie je hier niet. Ook bussen ben ik nog niet tegen gekomen. Misschien omdat ik in eind juni nog in het voorseizoen zit. Via een slingerweg die Google Maps niet kent kom ik al gauw zuidwaarts. De uitzichten blijven maar komen, het gaat maar door.
Deze weg bestaat niet volgens Maps...
Eenmaal afgedaald kom ik in het dorpje Sotoserrano. Daar steek ik de rivier Alagón over en al gauw gaat de weg weer omhoog de bergen in. De weg gaat over in een hobbelweg met gedateerd asfalt. De gang gaat er flink uit, maar de uitzichten maken veel goed:
De rust is bizar. Het enige wat je hoort, zijn kleine vogeltjes.
Even de welbekende pisstop...
De DSA-285 houdt voorlopig niet op met kronkelen:
Na Lagunilla wordt de weg beter. Fijn, want wat afwisseling voor de spiergroepen kan geen kwaad. Het gas gaat er weer op. De weg volgt als een slang het reliëf van het landschap. Ik heb hier te maken met een soort rollercoaster, het gaat van links naar rechts omhoog en omlaag:
Het schiet hier weer lekker op
Het einde van de middag begint zich aan te kondigen. Castilie y Leon heb ik na de Peña de Francia achter me gelaten. Ik rij nu door het gebied wat 'Extremadura' wordt genoemd. Hoewel het rustig is voel ik me niet eenzaam. Industrie zie je hier niet, slechts boomgaarden, af en toe een akker en verderop kom ik ook vee tegen. Ik heb gelezen dat ze hier ook veel zwijnen houden, die schijnen veel eikeltjes te eten en daarom smaken ze zo lekker in de vorm van een ham ('jamon') : ) Maar ik ben ze niet tegen gekomen, waarschijnlijk reed ik net door het verkeerde gebied.
Dit zwarte rundvee: zou het iets met de stierengevechten te maken hebben?
Het is weer tijd voor een n-weg, en ik kom op de vlotte n-630. Ik kom over de rivier de 'Tago', deze mondt hier uit in een meer, en gaat daarna weer verder als rivier het land in. Ik bespeur hier enige vorm van toerisme! Als ik vanaf de hoge brug naar beneden kijk, zie ik vier mensen op een waterfiets, daarachter een paar kano's. Ik zwaai naar de waterfietsers en ze zwaaien terug. Ik begon me bijna een beetje eenzaam te voelen. Het is hier zo kalm een leeg. Tegelijk geeft het kansen om rustig na te denken, een soort van bezinning. En als er niets meer na te denken valt, kun je je concentreren op het rijden of genieten van de natuur om je heen. Als je vogelliefhebber bent, zul je hier goed aan je trekken komen.
De Tago over.
Het is inmiddels half acht in de avond, en mijn water is op. Ik heb al drie keer de camelbak leeggedronken vandaag, dat maakt al 4,5 liter. Met een temperatuur van 30 graden is dat ook niet vreemd. In het dorpje Casar de Cáceres zie ik een supermarkt langs de weg staan. Nou ja, groothandel zou ik het noemen. Je loopt tussen de pallets en heftrucks door om je boodschappen bij elkaar te sprokkelen. Veiligheidsschoenen aan? Huh, wat is dat? Voordeel is dat het wel lekker goedkoop is
Bij de pomp kost dezelfde fles 1,50 euro...
Er is genoeg voor iedereen...
Meer dan genoeg...
Ik sla zoveel mogelijk water in, ik prop de flessen weg waar het maar past en de camelbak gaat tot de rand toe vol. Je weet maar nooit wanneer er beschaving opdoemt. Verder koop ik nog wat blikjes Estrella's, wat fruit en noten en bedenk een plan: zal ik hier een slaapplek zoeken of ga ik nog even door? Ik heb nog genoeg energie om een paar uur te rijden, maar dan wel wat grotere wegen, puur voor de afwisseling. Ik heb op de wegenwiki gelezen dat juist het zuidelijke stuk van de tolvrije A-66 heel mooi is. Komt dat mooi even uit! Ik zet mijn zinnen op de stad Sevilla. Daar zal altijd wel een slaapplek zijn.
Bij de eerstvolgende pomp gooi ik mijn tank vol, ik pak het toilet en ben er klaar voor: op naar Sevilla!
Ik trek op, leg hem uiteindelijk in z'n zesde versnelling en zet mezelf ook in de snelwegstand: met de klem op mijn handvat zet ik de gashendel vast (soort van cruise control), elke 50 kilometers doe ik een vast schemaatje bewegingsoefeningen voor schouders, nek en benen (inclusief kont omhoog, die geven de grappigste reacties) en geniet van deze weg. Het is weer bochtenfeest op hoog tempo. De Spanjaarden lijken er niet minder van te genieten. Ik rij met de vlotte automobilisten mee, en met een gangetje van 160 kilometer schiet ik Andalusië in. Het gaat bergop, bergaf, naar links en naar rechts, en klap mijn helm nu maar dicht. De 270 kilometers rollen met een fijn tempo onder mijn wielen door, en, nadat ik de zon onder heb zien gaan, arriveer ik in Sevilla. Ik kijk op mijn telefoon voor een last-minute slaapzaal en vind een tweepersoonskamer. Met eigen douche. Met ontbijt. Voor 10,00 euro. Die hebben om 23.00 uur vast nog ff in de aanbieding gedaan... Ik vind het best. Ik doe een wasje, douche mezelf, en vertrek de stad in voor een hapje eten. Deze stad staat op de bucketlist van 'ons': mijn vrouw en ik. Vannacht ben ik er puur om te slapen, ik zit toch maar alvast mooi in Andalusië!
Je wordt nog net niet gratis ontvangen hier
Heerlijk na zo'n dag tempo-toeren.
Half een 's nachts kun je in Sevilla gewoon nog avondeten: de kinderen liepen hier nog gewoon rond, dronken ranja en tekenden een kleurplaat. Hun ouders genoten met vrienden en familie van hun tafelmoment. Ongelofelijk. Wel gezellig...
Welterusten trouwe vriend.
Laatst bewerkt:
Twin Rider
Rookie
Wacht af in spanning
- Onderwerp starter
- #37
mean-machine
uut Ee
Ik zit jouw verhaal te lezen, maar raakte ineens de weg kwijt...........................
Je komt vanaf SS en dan lees ik ineens OOSTEN ....?? Dacht effe dat je richting Zaragoza ging rijden.
Toch bereik je een aantal regels verder Zamora..........................Huh? Hier klopt iets niet!
Je zal wel WESTEN hebben bedoeld??
Verder leuk verhaal om te lezen!!
mean-machine
uut Ee
Nulkammavierbar zei...............
"Half een 's nachts kun je in Sevilla gewoon nog avondeten: de kinderen liepen hier nog gewoon rond"
Je geeft aan dat je laat kan eten in Sevilla. Dat kan ik beamen.
Toen ik onlangs in Andalusië was, was het nauwelijks mogelijk om vóór 10 uur 's avonds te eten.
Pas vanaf 22.30/ 23.00h beginnen de restaurants een beetje vol te lopen.
Dan heb je tegen die tijd heus wel flink trek!!
"Half een 's nachts kun je in Sevilla gewoon nog avondeten: de kinderen liepen hier nog gewoon rond"
Je geeft aan dat je laat kan eten in Sevilla. Dat kan ik beamen.
Toen ik onlangs in Andalusië was, was het nauwelijks mogelijk om vóór 10 uur 's avonds te eten.
Pas vanaf 22.30/ 23.00h beginnen de restaurants een beetje vol te lopen.
Dan heb je tegen die tijd heus wel flink trek!!
Snicker
Die hard MF'er
Who cares, het gaat om het verhaal toch en dat wordt geweldig geschreven.....vind ik.....
Dat vind ik ook. 
Verwar je dat niet met de trip die ik plan te gaan doen in september? Ik passeer Zaragoza!
Sorry voor de offtopic.
mean-machine
uut Ee
Precies zoals je het zegt.Er zijn gewoon mensen die zich meer dan je je kunt voorstellen, in een verhaal kunnen inleven.........bijna zo realistisch alsof ze er zelf bij zijn.
Ik ben al meerdere malen door (midden) Spanje gereden.
De omgeving aldaar is mij redelijk goed bekend.
Als ik een verhaal lees over de Oekraïne neem ik ook alles voor kennisgeving aan.
- Onderwerp starter
- #45
- Onderwerp starter
- #46
Dag 4 Sevilla - Ronda (330 km) / zondag 23 juni
Na een diepe slaap word ik rond achten wakker. Het is tijd voor het ontbijt, waar ik wel zin in heb: koffie, een broodje, een sapje, en nog meer koffie gaan er goed in. Ik kijk wat om me heen, bepaal de eerste route van vandaag en maak me op voor vertrek. Eenmaal bij de motor aangekomen, inventariseer ik mijn spullen. Ik mis iets: mijn klapstoeltje. O ja, die heb ik gister onder de motor laten liggen, vergeten om alsnog naar binnen te brengen. Die is weg. Gelukkig heeft die persoon mijn motor laten staan. Andersom zou lastiger zijn geweest. Wel een stoeltje en geen motor. Tijdens het opladen van de spullen komt de ene toerist na de andere door het hek, op weg om de komende dag de stad te verkennen. Het moet hier prachtig zijn. Maar ik bedenk me dat ik hier niet ben voor een stedentrip, dat komt later nog wel een keer. Nadat ik de laatste spanband strak heb getrokken, komt er een koppel op me af. We maken een praatje. Hij zegt dat hij ook motor rijdt. Ze komen uit Portugal. Ze wensen me een goede reis en ik hen een goede stadstrip en we geven elkaar de hand. Grappig is dat, er zijn best vaak mensen die even een praatje met je aanknopen als je alleen reist. De TomTom staat ongeduldig te wachten, hij wil naar Tarifa. Laten we dat maar doen dan. Het is inmiddels al een uur of tien, het wordt al warm. En van stilstaan in motorpak en beladen krijg je het nog warmer, pfff... Ik zet de helm op mijn warme hoofd en draai de straat uit: lekker, wat rijwind. Ik ben er weer klaar voor, Tarifa here we come!
Ik kom makkelijk de stad uit en draai onder Dos Hermanas de A-480 op. Dit is een weg die om de grote dorpen heen gaat en dat is fijn, want dat scheelt een hoop stoplichten. Het gas gaat er al langzaam weer wat op en om me heen zie ik velden met zonnebloemen, velden met graan en veel droge heuvels. Af en toe ruik ik een zoete lucht: veel bloemen staan in bloei. Hier en daar haal ik een auto in en het onderweg zijn bevalt me goed, ik zit er weer lekker in. In mijn spiegel zie ik dat er een politieauto achter me rijdt. Je mag hier tachtig. Het verkeer en ik reden honderd-plus. Maar nu niet meer. Iedereen rijdt nu negenenzeventig kilometer per uur. Zo werkt dat hier dus....Even op eieren lopen totdat de auto weer weg is, waarna iedereen het gaspedaal weer intrapt. Maar deze politieauto gaat niet weg. Ik zie hem na tien minuten nog steeds in mijn spiegel. Daar heb ik geen zin in, en zie een Repsol pomp en draai de weg af: tijd om te tanken.
Bij dit tankstation krijg ik er geen drup uit. Naast mij staat een groepje Spaanse motorrijders met een stuk of vijf sportmotoren, ze zien er modieus uit. Ik vraag hen hoe het hier werkt en vriendelijk als ze zijn, lopen ze met me mee naar binnen. De pomp gaat van de grendel en ik gooi de tank vol. Het groepje motorrijders heeft een helm op voor hun bescherming. O ja en leren handschoenen. Dat was het wel zo'n beetje. Ik huiver ervan. Hou alsjeblieft in ieder geval dan maar de gepoetste kant boven vandaag. Of doe het voor je vriendin achterop. De motoren worden gestart, een paar duimpjes gaan omhoog en weg zijn ze.
Binnen in de shop staat een hippe gozer achter de kassa. Een brede lach verschijnt op zijn gezicht. Hij vraagt waar ik vandaan kom en waar de reis naartoe gaat. Hij tovert zijn telefoon tevoorschijn en laat mij plaatjes van zijn Kawa zien. Hij rijdt ook, en heeft vroeger geraced. Nu heeft hij een zoontje en houdt hij het bij ritjes maken op zijn k1300. Inmiddels staat er al een rij achter me, maar dat deert hem niets. De vriendelijke kerel loopt naar de kaart aan de muur en wijst met zijn vinger een aantal gebieden aan. 'De Alpujarras. Dáár moet je zijn...!'
Ik verbaas me weer over de bevolking: de tijd die men hier voor je heeft, hoe aardig ze zijn. Bovendien heeft de motorrijder het hier gewoon goed. Ik voel me erg welkom in ieder geval
Op naar Tarifa
Via de a-480 gaat de weg langs de Sherry -en circuitstad Jerez. Overal zie je hier het zwarte mannetje met gitaar in de velden staan. Vervolgens buig ik af naar het westen, over de a-381. Deze gaat door het natuurpark Los Alcornocales, een mooie weg met veel groen en uitzicht op het meer Embalse de Barbate, en verderop op het meer de Embalse de Charco Redondo. Al gauw daalt de weg af richting Middelandse Zee: daar ligt Algeciras. Dat schiet mooi op. Ik besluit maar lekker door te rijden. Ik draai de n-340 op, en de weg begint weer gauw te klimmen, leuk! Dat is geen straf, omdat je links de zee ziet liggen. Het is hier wat drukker (lees: er is wat verkeer voor Spaanse begrippen ), maar dit rijdt mooi door. Wat een verschil met een zondags rondje over de Veluwe, daar is het aansluiten geblazen.
Mooi uitzicht op de Middelandse zee
Al gauw zie ik een bordje met 'Mirador'. Dat belooft veel goeds, want dit betekent 'Uitkijkpunt'. Dit lijkt me een geschikte plek voor een pauze.
Ik ben niet de enige die er zo over denkt: logisch, want het is hier ook heel mooi. Het waait hier ook flink.
De wind heeft gehakt van de vlag gemaakt...
Waar je ook bent in Spanje: áls er maar gegeten kan worden.
Ik loop naar de rand en geniet van het uitzicht: wat doen bergen toch veel met een mens. Het heeft iets magisch. Het tilt je op, je hebt wat te bekijken, en als je maar lang genoeg kijkt zie je weer iets nieuws. Grote roofvogels zweven voorbij, ze komen en ze gaan. Dat laatste geldt ook voor mij: ik krijg wel weer trek om te gaan. Ik denk wel eens 'wanneer ben ik het rijden toch eens zat?', maar op een of andere manier blijft het trekken: alsof er een magneet onder mijn huid zit die matcht met m'n fiets en zegt: 'Genoeg gerust, de wijde wereld wacht op je, stap op!...' Ik loop weer terug als er twee wilde bikers op me afstappen. Ze zitten tot over hun oren in het leer, dragen texacolaarzen en hebben een sjekkie tussen hun lippen. Ze wijzen naar hun geparkeerde fietsen en zeggen dat ze ook onderweg zijn. Hun vraag is waar ik heen ga. Ik geef aan 'Tarifa'. Als ze vragen hoe lang ik er vanuit Nederland over heb gedaan verslikken ze zich nog net niet in hun peuk: 'vier dagen!' Als ik aangeef dat mijn motto is 'liever kort dan niet' en dat twee jonge kinderen én een vrouw thuis iemand missen, moeten ze lachen: ik krijg een arm om mijn schouder en ze vragen of we met elkaar op de foto kunnen. We nemen een selfie, kletsen nog wat en wensen elkaar een goede reis. Prachtig dit. Dit soort contacten zijn spontaan, eerlijk en voelen avontuurlijk. Net even anders dan Facebook.
Deze Harleys doen vier weken dienst als werkpaard: vanuit Denemarken vier weken een rondje Spanje en weer terug. De heren zullen genieten Check hoe weinig bagage. Hier kan ik nog wat van leren...
Ik draai de n-340 weer op naar het zuiden. Nog een klein stukje, en het einde van ons continent is bereikt. Tarifa wordt wel als de Zuidkaap van Europa beschouwd. Als je verder wilt, zul je 17 kilometer verderop het continent Afrika in moeten wippen.
De weg kronkelt zich een weg naar beneden. Af en toe is er een tussenstrook om het traagrijdende schimmel in te halen. Niet dat er veel schimmel op de weg is, maar die ene camper en caravan moet wel even voorbij om de gang er in te houden. Ik jaag de boxer in toeren en hij brult het uit. Mooi. Dit schiet op.
Om kwart voor twee verlaat ik de weg en sla ik linksaf. Palmbomen doemen op, er is weer beschaving, en ik kijk recht voor me, de straat uit, op de zee. Hier moet het zijn: Tarifa. Mijn eindbestemming!
Zo zuidelijk mogelijk, alstublieft...
Ik rij de straat door richting het water. Het ziet er hier relaxt uit. De temperatuur is goed, mensen zwemmen, zitten op terrasjes of wandelen wat rond. Er staat een aangename bries. Laat ik hier, op mijn eindbestemming, maar lekker de tijd nemen om pauze te houden. Ik parkeer de motor zo ver mogelijk richting zee als is toegestaan en ga aan de wandel.
Wat een geluk: redelijk helder. Je ziet de bergen van Marokko liggen.
Zodra je verder loopt, kom je eerst via een soort dam op een schiereilandje. Dit is het uiterste puntje van Europa. Hoever kun je gaan?
Zover dus. Het houdt ergens op...
Ik ben blij dat ik zover gekomen ben. Slechts vier dagen ben ik onderweg. Ik heb veel indrukken opgedaan en heb erg genoten. Vanaf nu is alles bonus. Wat ben ik toch een gelukkig man. Ik ga zitten en kijk wat om me heen. Hoe zou het zijn om door Afrika te toeren? Deze vraag verdring ik gauw: we zijn nu in Spanje. En wat is het hier mooi! Afrika komt vast nog eens. Ooit.
Terugkijkend op het stadje Tarifa zie ik links de Atlantische oceaan liggen, en rechts de Middelandse zee. Beiden hebben hun eigen strand. Hoe bizar is het dat je kunt kiezen in welke zee je wilt zwemmen. En dat op dezelfde dag.
Links de Atlantische Oceaan.
En rechts de Middelandse Zee.
Ik heb mijn zwembroek en duikbril meegenomen. Toch merk ik dat ik geen zin in alleen zwemmen heb: dat liever met vrouw en kids. Het toeren trekt weer
We did it. Even vieren dit...
Voor iemand die geen Google Maps heeft is dit een handig bord.
Na een heerlijke lunch ben ik er klaar voor: tijd om Andalusië verder te verkennen. Ik heb geen haast en boek dit keer maar op tijd een slaapplaats. Het is nog maar half drie, maar in dit gedeelte van Spanje wil ik geen haast hebben: het is hier super relaxt. En wanneer zal ik hier terug komen? Dat kan nog wel even duren, het is zo ver weg, dat pak je niet in een weekendje. Ik verplicht mezelf dus om het tempo eruit te halen. De slaapplek wordt Ronda. We gaan het zien.
Ik rij terug de n-340 op. Grappig hoe een weg in de andere richting er weer helemaal nieuw uit kan zien. Ik rij met het het sneldrijdende verkeer weer de bergen in. Het uitzicht naar rechts is prachtig: omdat de zon feller schijnt is de nevel verdwenen en zie je Marokko nog beter liggen. Bocht volgt na bocht en het tempo gaat eruit zodra die ene flitskast nadert. Mijn TomTom heeft hem al verklikt, maar ook zonder navigatie kan dit enorme gedrocht niet missen. De overheid loopt een beste duit mis, iedereen staat keurig massaal op de rem, totdat het tijd wordt om het gaspedaal diep in te trappen: weg is iedereen.
Vlak voor San Roque draai ik linksaf de de a-405 op. Het asfalt is goed en de weg klimt als een malle. Ik zet mezelf goed in het zadel, dit zijn bochten om aan te vallen. De laatste restanten schaamranden zijn bij deze verdwenen.
Knallen hier!
De weg klimt en klimt, wat een feest is het hier! Ook hier kom ik geen verkeer tegen, ik kan me volledig richten op mijn bochtentechnieken. Tussendoor geniet ik van de uitzichten. Het is hier prachtig.
Regio Gaucín
De weg gaat van links naar rechts: het neemt je mee in steeds extremer stuurwerk. Het vraagt erom:
De A-405: bestaat er nog iets beters?
Verderop doemt er iets van beschaving op: ik kom door het prachtige witte dorpje 'Gaucín'. Al die witte huizen tekenen fris af tegen de groene en bruine achtergrond. In die hitte zal het wel voor veel verkoeling zorgen. Eenmaal het dorpje uit, zit je meteen weer in niemandsland. Het gas gaat erop, geuren van olijfbomen dringen mijn neus binnen en ik druk mijn fiets plat door de bochten, wat een feest om hier te rijden!
Gaucín. In het dorp hou ik me keurig aan de snelheid. Ik ben hier immers te gast...
Na deze 'pueblo blanco' gaat de weg over in de A-369. De weg stijgt naar duizelingwekkende hoogtes. Ik kijk diepe dalen in en de uitzichten worden extremer. Hier en daar liggen witte dorpjes verscholen in de bergen. Man, man, man, wat is het hier mooi.
In de verte ligt Benarrabá
Het is ver boven de dertig graden en ik drink veel water uit mijn camelbak. Tijdens mijn laatste tankstop heb ik mijn lippen nog eens goed ingevet. De zon neemt het er goed van. Dankzij mijn doorwaaijas en motorjeans heb ik geen last: ik voel me fris, zolang ik maar rijd.
Ik vervolg de A-369 en al gauw zie ik in de verte het stadje Ronda liggen:
Ronda in de verte...
Rond zes uur parkeer ik mijn motor op de stoep bij het Hostal. Ik ben niet gewend zo vroeg aan te komen...maar voor nu is het even goed. Ik heb zoveel kilometers gemaakt dat een verplicht avondje rust geen kwaad kan
Het gebrom van het boxerblok in combi met mijn sportuitlaten en katvervanger is een genot voor het oor in deze kleine straatjes. Het galmt zo lekker. Eenmaal aangekomen zie ik geen enkel voertuig geparkeerd staan: dat wordt verkassen. Maar eerst op het gemakje afladen. Parkeren komt straks wel.
In dit rustige straatje wordt niet geparkeerd.
Bij het inchecken wijst de waard mij op een parkeerplek. Deze is vlakbij en er is bewaking. Het kost niets. Prima!
Mijn buur op deze P. Ik moet even aan David ZZR denken
Zo. De fiets staat op stuurslot, een ketting door het achterwiel en een schijfremslot door het voorwiel. Nu moet het vast goed komen. Ik peil mijn olie en ik hoef nog steeds niets bij te vullen. Het blok lijkt nog kerngezond. En dat na anderhalve ton. Mij hoor je niet klagen.
Eenmaal in het Hostal aangekomen maak ik een praatje met de waard. We beginnen over de Spaanse cultuur, de corrupte politiek en hij gaat verder over het feit dat niemand de belasting betaalt. En dat dit de armoede in stand houdt. Sommige gezinshoofden verdienen slechts 400 euro netto per maand. Oef! Hij geeft aan dat desondanks de mensen hier best gelukkig zijn, 'men moet toch wat te klagen hebben...'
Ik stap mijn kamer binnen, en het is hier lekker authentiek:
Er is een klein balkon aanwezig. Heerlijk om even stoom af te blazen, lees: om een sigaartje te roken
Veel ijzerwerk, maar niet ongezellig
Na mijn sigaartje doe ik een wasje, maak ik mijn helm schoon en spring onder de douche. Ik bel met mijn tante. Zij is erg betrokken en wil ook graag zo'n reis maken. Zij is degene die mij heeft gemotiveerd om motor te gaan rijden. Ik zie me nog zo als jochie van twaalf bij haar voorop de Honda MT-5 leren schakelen door het Zeeuwse land. Later werd die MT een heuse motorfiets, ze had een Suzuki 550. Het geluid, de geur en de rijwind maakte dat ik me een ander mens voelde. Ik kocht zo snel als ik kon een brommer en haalde mijn certificaat. En nu heb ik zelf een fiets en bel haar vanuit Ronda om een update te doen, geweldig dit! Dank lieve tante, wát een inspiratiebron ben je geweest voor me!
Het is negen uur en ik besluit het stadje maar in te trekken voor een avondhap. Dat is niet moeilijk, het barst hier van de eettentjes.
Ik strijk neer en vraag aan de ober naar zijn aanbeveling. Hij mompelt wat en ik zeg 'dat is goed, doe maar..!'
Natuurlijk heb ik geen flauw idee wat ik krijg, maar het smaakt goed:
Het is het (eikel-etende) varken afkomstig uit de Extremadura. Zeer smaakvol...
Ronda is een gezellige stad
Na het eten loop ik nog wat rond en bewonder de bekende kloof. Je kijkt hier je ogen uit. Wat een vakwerk om zoiets te bouwen, en dat in de oude tijd...
Vervolg: zie verderop. Meer foto's kan dit bericht niet verdragen
Na een diepe slaap word ik rond achten wakker. Het is tijd voor het ontbijt, waar ik wel zin in heb: koffie, een broodje, een sapje, en nog meer koffie gaan er goed in. Ik kijk wat om me heen, bepaal de eerste route van vandaag en maak me op voor vertrek. Eenmaal bij de motor aangekomen, inventariseer ik mijn spullen. Ik mis iets: mijn klapstoeltje. O ja, die heb ik gister onder de motor laten liggen, vergeten om alsnog naar binnen te brengen. Die is weg. Gelukkig heeft die persoon mijn motor laten staan. Andersom zou lastiger zijn geweest. Wel een stoeltje en geen motor. Tijdens het opladen van de spullen komt de ene toerist na de andere door het hek, op weg om de komende dag de stad te verkennen. Het moet hier prachtig zijn. Maar ik bedenk me dat ik hier niet ben voor een stedentrip, dat komt later nog wel een keer. Nadat ik de laatste spanband strak heb getrokken, komt er een koppel op me af. We maken een praatje. Hij zegt dat hij ook motor rijdt. Ze komen uit Portugal. Ze wensen me een goede reis en ik hen een goede stadstrip en we geven elkaar de hand. Grappig is dat, er zijn best vaak mensen die even een praatje met je aanknopen als je alleen reist. De TomTom staat ongeduldig te wachten, hij wil naar Tarifa. Laten we dat maar doen dan. Het is inmiddels al een uur of tien, het wordt al warm. En van stilstaan in motorpak en beladen krijg je het nog warmer, pfff... Ik zet de helm op mijn warme hoofd en draai de straat uit: lekker, wat rijwind. Ik ben er weer klaar voor, Tarifa here we come!
Ik kom makkelijk de stad uit en draai onder Dos Hermanas de A-480 op. Dit is een weg die om de grote dorpen heen gaat en dat is fijn, want dat scheelt een hoop stoplichten. Het gas gaat er al langzaam weer wat op en om me heen zie ik velden met zonnebloemen, velden met graan en veel droge heuvels. Af en toe ruik ik een zoete lucht: veel bloemen staan in bloei. Hier en daar haal ik een auto in en het onderweg zijn bevalt me goed, ik zit er weer lekker in. In mijn spiegel zie ik dat er een politieauto achter me rijdt. Je mag hier tachtig. Het verkeer en ik reden honderd-plus. Maar nu niet meer. Iedereen rijdt nu negenenzeventig kilometer per uur. Zo werkt dat hier dus....Even op eieren lopen totdat de auto weer weg is, waarna iedereen het gaspedaal weer intrapt. Maar deze politieauto gaat niet weg. Ik zie hem na tien minuten nog steeds in mijn spiegel. Daar heb ik geen zin in, en zie een Repsol pomp en draai de weg af: tijd om te tanken.
Bij dit tankstation krijg ik er geen drup uit. Naast mij staat een groepje Spaanse motorrijders met een stuk of vijf sportmotoren, ze zien er modieus uit. Ik vraag hen hoe het hier werkt en vriendelijk als ze zijn, lopen ze met me mee naar binnen. De pomp gaat van de grendel en ik gooi de tank vol. Het groepje motorrijders heeft een helm op voor hun bescherming. O ja en leren handschoenen. Dat was het wel zo'n beetje. Ik huiver ervan. Hou alsjeblieft in ieder geval dan maar de gepoetste kant boven vandaag. Of doe het voor je vriendin achterop. De motoren worden gestart, een paar duimpjes gaan omhoog en weg zijn ze.
Binnen in de shop staat een hippe gozer achter de kassa. Een brede lach verschijnt op zijn gezicht. Hij vraagt waar ik vandaan kom en waar de reis naartoe gaat. Hij tovert zijn telefoon tevoorschijn en laat mij plaatjes van zijn Kawa zien. Hij rijdt ook, en heeft vroeger geraced. Nu heeft hij een zoontje en houdt hij het bij ritjes maken op zijn k1300. Inmiddels staat er al een rij achter me, maar dat deert hem niets. De vriendelijke kerel loopt naar de kaart aan de muur en wijst met zijn vinger een aantal gebieden aan. 'De Alpujarras. Dáár moet je zijn...!'
Ik verbaas me weer over de bevolking: de tijd die men hier voor je heeft, hoe aardig ze zijn. Bovendien heeft de motorrijder het hier gewoon goed. Ik voel me erg welkom in ieder geval
Op naar Tarifa
Via de a-480 gaat de weg langs de Sherry -en circuitstad Jerez. Overal zie je hier het zwarte mannetje met gitaar in de velden staan. Vervolgens buig ik af naar het westen, over de a-381. Deze gaat door het natuurpark Los Alcornocales, een mooie weg met veel groen en uitzicht op het meer Embalse de Barbate, en verderop op het meer de Embalse de Charco Redondo. Al gauw daalt de weg af richting Middelandse Zee: daar ligt Algeciras. Dat schiet mooi op. Ik besluit maar lekker door te rijden. Ik draai de n-340 op, en de weg begint weer gauw te klimmen, leuk! Dat is geen straf, omdat je links de zee ziet liggen. Het is hier wat drukker (lees: er is wat verkeer voor Spaanse begrippen
), maar dit rijdt mooi door. Wat een verschil met een zondags rondje over de Veluwe, daar is het aansluiten geblazen.Mooi uitzicht op de Middelandse zee
Al gauw zie ik een bordje met 'Mirador'. Dat belooft veel goeds, want dit betekent 'Uitkijkpunt'. Dit lijkt me een geschikte plek voor een pauze.
Ik ben niet de enige die er zo over denkt: logisch, want het is hier ook heel mooi. Het waait hier ook flink.
De wind heeft gehakt van de vlag gemaakt...
Waar je ook bent in Spanje: áls er maar gegeten kan worden.
Ik loop naar de rand en geniet van het uitzicht: wat doen bergen toch veel met een mens. Het heeft iets magisch. Het tilt je op, je hebt wat te bekijken, en als je maar lang genoeg kijkt zie je weer iets nieuws. Grote roofvogels zweven voorbij, ze komen en ze gaan. Dat laatste geldt ook voor mij: ik krijg wel weer trek om te gaan. Ik denk wel eens 'wanneer ben ik het rijden toch eens zat?', maar op een of andere manier blijft het trekken: alsof er een magneet onder mijn huid zit die matcht met m'n fiets en zegt: 'Genoeg gerust, de wijde wereld wacht op je, stap op!...' Ik loop weer terug als er twee wilde bikers op me afstappen. Ze zitten tot over hun oren in het leer, dragen texacolaarzen en hebben een sjekkie tussen hun lippen. Ze wijzen naar hun geparkeerde fietsen en zeggen dat ze ook onderweg zijn. Hun vraag is waar ik heen ga. Ik geef aan 'Tarifa'. Als ze vragen hoe lang ik er vanuit Nederland over heb gedaan verslikken ze zich nog net niet in hun peuk: 'vier dagen!' Als ik aangeef dat mijn motto is 'liever kort dan niet' en dat twee jonge kinderen én een vrouw thuis iemand missen, moeten ze lachen: ik krijg een arm om mijn schouder en ze vragen of we met elkaar op de foto kunnen. We nemen een selfie, kletsen nog wat en wensen elkaar een goede reis. Prachtig dit. Dit soort contacten zijn spontaan, eerlijk en voelen avontuurlijk. Net even anders dan Facebook.
Deze Harleys doen vier weken dienst als werkpaard: vanuit Denemarken vier weken een rondje Spanje en weer terug. De heren zullen genieten
Check hoe weinig bagage. Hier kan ik nog wat van leren...Ik draai de n-340 weer op naar het zuiden. Nog een klein stukje, en het einde van ons continent is bereikt. Tarifa wordt wel als de Zuidkaap van Europa beschouwd. Als je verder wilt, zul je 17 kilometer verderop het continent Afrika in moeten wippen.
De weg kronkelt zich een weg naar beneden. Af en toe is er een tussenstrook om het traagrijdende schimmel in te halen. Niet dat er veel schimmel op de weg is, maar die ene camper en caravan moet wel even voorbij om de gang er in te houden. Ik jaag de boxer in toeren en hij brult het uit. Mooi. Dit schiet op.
Om kwart voor twee verlaat ik de weg en sla ik linksaf. Palmbomen doemen op, er is weer beschaving, en ik kijk recht voor me, de straat uit, op de zee. Hier moet het zijn: Tarifa. Mijn eindbestemming!
Zo zuidelijk mogelijk, alstublieft...
Ik rij de straat door richting het water. Het ziet er hier relaxt uit. De temperatuur is goed, mensen zwemmen, zitten op terrasjes of wandelen wat rond. Er staat een aangename bries. Laat ik hier, op mijn eindbestemming, maar lekker de tijd nemen om pauze te houden. Ik parkeer de motor zo ver mogelijk richting zee als is toegestaan en ga aan de wandel.
Wat een geluk: redelijk helder. Je ziet de bergen van Marokko liggen.
Zodra je verder loopt, kom je eerst via een soort dam op een schiereilandje. Dit is het uiterste puntje van Europa. Hoever kun je gaan?
Zover dus. Het houdt ergens op...
Ik ben blij dat ik zover gekomen ben. Slechts vier dagen ben ik onderweg. Ik heb veel indrukken opgedaan en heb erg genoten. Vanaf nu is alles bonus. Wat ben ik toch een gelukkig man. Ik ga zitten en kijk wat om me heen. Hoe zou het zijn om door Afrika te toeren? Deze vraag verdring ik gauw: we zijn nu in Spanje. En wat is het hier mooi! Afrika komt vast nog eens. Ooit.
Terugkijkend op het stadje Tarifa zie ik links de Atlantische oceaan liggen, en rechts de Middelandse zee. Beiden hebben hun eigen strand. Hoe bizar is het dat je kunt kiezen in welke zee je wilt zwemmen. En dat op dezelfde dag.
Links de Atlantische Oceaan.
En rechts de Middelandse Zee.
Ik heb mijn zwembroek en duikbril meegenomen. Toch merk ik dat ik geen zin in alleen zwemmen heb: dat liever met vrouw en kids. Het toeren trekt weer
We did it. Even vieren dit...
Voor iemand die geen Google Maps heeft is dit een handig bord.
Na een heerlijke lunch ben ik er klaar voor: tijd om Andalusië verder te verkennen. Ik heb geen haast en boek dit keer maar op tijd een slaapplaats. Het is nog maar half drie, maar in dit gedeelte van Spanje wil ik geen haast hebben: het is hier super relaxt. En wanneer zal ik hier terug komen? Dat kan nog wel even duren, het is zo ver weg, dat pak je niet in een weekendje. Ik verplicht mezelf dus om het tempo eruit te halen. De slaapplek wordt Ronda. We gaan het zien.
Ik rij terug de n-340 op. Grappig hoe een weg in de andere richting er weer helemaal nieuw uit kan zien. Ik rij met het het sneldrijdende verkeer weer de bergen in. Het uitzicht naar rechts is prachtig: omdat de zon feller schijnt is de nevel verdwenen en zie je Marokko nog beter liggen. Bocht volgt na bocht en het tempo gaat eruit zodra die ene flitskast nadert. Mijn TomTom heeft hem al verklikt, maar ook zonder navigatie kan dit enorme gedrocht niet missen. De overheid loopt een beste duit mis, iedereen staat keurig massaal op de rem, totdat het tijd wordt om het gaspedaal diep in te trappen: weg is iedereen.
Vlak voor San Roque draai ik linksaf de de a-405 op. Het asfalt is goed en de weg klimt als een malle. Ik zet mezelf goed in het zadel, dit zijn bochten om aan te vallen. De laatste restanten schaamranden zijn bij deze verdwenen.
Knallen hier!
De weg klimt en klimt, wat een feest is het hier! Ook hier kom ik geen verkeer tegen, ik kan me volledig richten op mijn bochtentechnieken. Tussendoor geniet ik van de uitzichten. Het is hier prachtig.
Regio Gaucín
De weg gaat van links naar rechts: het neemt je mee in steeds extremer stuurwerk. Het vraagt erom:
De A-405: bestaat er nog iets beters?
Verderop doemt er iets van beschaving op: ik kom door het prachtige witte dorpje 'Gaucín'. Al die witte huizen tekenen fris af tegen de groene en bruine achtergrond. In die hitte zal het wel voor veel verkoeling zorgen. Eenmaal het dorpje uit, zit je meteen weer in niemandsland. Het gas gaat erop, geuren van olijfbomen dringen mijn neus binnen en ik druk mijn fiets plat door de bochten, wat een feest om hier te rijden!
Gaucín. In het dorp hou ik me keurig aan de snelheid. Ik ben hier immers te gast...
Na deze 'pueblo blanco' gaat de weg over in de A-369. De weg stijgt naar duizelingwekkende hoogtes. Ik kijk diepe dalen in en de uitzichten worden extremer. Hier en daar liggen witte dorpjes verscholen in de bergen. Man, man, man, wat is het hier mooi.
In de verte ligt Benarrabá
Het is ver boven de dertig graden en ik drink veel water uit mijn camelbak. Tijdens mijn laatste tankstop heb ik mijn lippen nog eens goed ingevet. De zon neemt het er goed van. Dankzij mijn doorwaaijas en motorjeans heb ik geen last: ik voel me fris, zolang ik maar rijd.
Ik vervolg de A-369 en al gauw zie ik in de verte het stadje Ronda liggen:
Ronda in de verte...
Rond zes uur parkeer ik mijn motor op de stoep bij het Hostal. Ik ben niet gewend zo vroeg aan te komen...maar voor nu is het even goed. Ik heb zoveel kilometers gemaakt dat een verplicht avondje rust geen kwaad kan
Het gebrom van het boxerblok in combi met mijn sportuitlaten en katvervanger is een genot voor het oor in deze kleine straatjes. Het galmt zo lekker. Eenmaal aangekomen zie ik geen enkel voertuig geparkeerd staan: dat wordt verkassen. Maar eerst op het gemakje afladen. Parkeren komt straks wel.
In dit rustige straatje wordt niet geparkeerd.
Bij het inchecken wijst de waard mij op een parkeerplek. Deze is vlakbij en er is bewaking. Het kost niets. Prima!
Mijn buur op deze P. Ik moet even aan David ZZR denken
Zo. De fiets staat op stuurslot, een ketting door het achterwiel en een schijfremslot door het voorwiel. Nu moet het vast goed komen. Ik peil mijn olie en ik hoef nog steeds niets bij te vullen. Het blok lijkt nog kerngezond. En dat na anderhalve ton. Mij hoor je niet klagen.
Eenmaal in het Hostal aangekomen maak ik een praatje met de waard. We beginnen over de Spaanse cultuur, de corrupte politiek en hij gaat verder over het feit dat niemand de belasting betaalt. En dat dit de armoede in stand houdt. Sommige gezinshoofden verdienen slechts 400 euro netto per maand. Oef! Hij geeft aan dat desondanks de mensen hier best gelukkig zijn, 'men moet toch wat te klagen hebben...'
Ik stap mijn kamer binnen, en het is hier lekker authentiek:
Er is een klein balkon aanwezig. Heerlijk om even stoom af te blazen, lees: om een sigaartje te roken
Veel ijzerwerk, maar niet ongezellig
Na mijn sigaartje doe ik een wasje, maak ik mijn helm schoon en spring onder de douche. Ik bel met mijn tante. Zij is erg betrokken en wil ook graag zo'n reis maken. Zij is degene die mij heeft gemotiveerd om motor te gaan rijden. Ik zie me nog zo als jochie van twaalf bij haar voorop de Honda MT-5 leren schakelen door het Zeeuwse land. Later werd die MT een heuse motorfiets, ze had een Suzuki 550. Het geluid, de geur en de rijwind maakte dat ik me een ander mens voelde. Ik kocht zo snel als ik kon een brommer en haalde mijn certificaat. En nu heb ik zelf een fiets en bel haar vanuit Ronda om een update te doen, geweldig dit! Dank lieve tante, wát een inspiratiebron ben je geweest voor me!
Het is negen uur en ik besluit het stadje maar in te trekken voor een avondhap. Dat is niet moeilijk, het barst hier van de eettentjes.
Ik strijk neer en vraag aan de ober naar zijn aanbeveling. Hij mompelt wat en ik zeg 'dat is goed, doe maar..!'
Natuurlijk heb ik geen flauw idee wat ik krijg, maar het smaakt goed:
Het is het (eikel-etende) varken afkomstig uit de Extremadura. Zeer smaakvol...
Ronda is een gezellige stad
Na het eten loop ik nog wat rond en bewonder de bekende kloof. Je kijkt hier je ogen uit. Wat een vakwerk om zoiets te bouwen, en dat in de oude tijd...
Vervolg: zie verderop. Meer foto's kan dit bericht niet verdragen
Laatst bewerkt:
- Onderwerp starter
- #48
mean-machine
uut Ee
Leuk is om jouw trip vrij precies te kunnen volgen.
Wat je voor deze dag beschrijft 2 mnd terug ook zo gedaan. (maar dan omgekeerd)
@ Dos Hermanas: Hier 2 nachten in hotel geweest.
@ Veluwe: Zondag-MORGEN is het altijd WEL heel rustig. HEERLIJK om juist dan een rondje te maken!!
@ Mirador del Estrecho: Kan niet missen, iedere tourist stopt juist HIER. Mooi uitzichtspunt!!
Nu verder naar Ronda met die prachtige brug!!
Benieuwd of je nog in Gibraltar gaat komen.........................??
